ลูกไม้ลายสนธยา

มรุตกำลังทำงานอยู่ในห้อง ตอนที่จ่าสนิทเข้ามารายงานว่าปลาทูโทร.มาแจ้งว่าเดือนพัตราหายไป ผู้กองหนุ่มตกใจพุ่งออกจากห้อง แต่ต้องชะงักเมื่อเจอวโรชาเดินเข้ามาพอดี

“จะรีบไปไหนกันเหรอคะ” วโรชายิ้มหวานให้มรุตซึ่งฝืนยิ้มตอบ...

หลังจากค้นบ้านรัชดาพิพัฒน์จนทั่วทั้งในและรอบบริเวณไม่พบวี่แววของเดือนพัตรา วโรชาที่ตามมาด้วยชวนมรุตให้กลับกันได้แล้วในเมื่อหาตัวไม่เจอจะอยู่ทำอะไร

“ผมกำลังทำงานอยู่นะครับ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณวโรชา ผมว่าคุณกลับก่อนก็ได้นะครับ”

“นี่พี่มรุตหาว่าแหวนเผือกเหรอคะ” วโรชาพาลหันไปเล่นงานศิถี “แล้วนี่ยังไง แน่ใจนะว่าเจ้านายเธอไม่ได้หายไปกับผู้ชายที่ไหน”

ศิถียืนยันว่าเจ้านายสาวของตนไม่ได้เป็นคนแบบนั้น วโรชาตั้งท่าจะหาเรื่องอีกแต่นายหัววรงค์เข้ามาสมทบเสียก่อน จึงหันไปหาเรื่องพ่อตัวเองแทนหวังว่าพ่อคงไม่ได้ตามหายัยเดือนพัตราอีกคน

นายหัววรงค์ไม่อยากต่อปากต่อคำกับลูก หันไปถามมรุตว่าเป็นอย่างไรบ้าง เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอหายไปไหน ร่องรอยการต่อสู้ก็ไม่มี ทุกอย่างปกติ วโรชาสวนทันทีถ้าปกติก็กลับกันได้แล้ว มรุตยังไม่กลับขอให้ศิถีพาไปห้องเก็บของซึ่งเป็นที่สุดท้ายที่เห็นเดือนพัตรา ทีแรกศิถีไม่ยอมพาไปแต่มรุตยืนกรานจะต้องค้นหาทุกซอกทุกมุม เธอจึงจำต้องพาเขามาที่ห้องเก็บของ มรุตทั้งเคาะประตูทั้งร้องเรียก เงียบไม่มีเสียงขานตอบ

จ่าสนิทเข้ามาพร้อมอุปกรณ์งัดแงะ ยังไม่ทันจะทำอะไร เดือนพัตราเปิดประตูออกมาเสียก่อน เห็นคนอออยู่เต็มแปลกใจว่ามีอะไรกันหรือ มรุตอยากรู้ว่าเธอหายไปไหนมาทั้งคืน เธองงมากพึมพำกับตัวเองว่า

แค่ลงไปห้องนั้นเสียเวลาไปทั้งคืนเลยหรือ แล้วยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู มันบอกเวลาเกือบเที่ยงวันแล้ว เธอรู้ว่ามันไม่ปกติแต่เลือกที่จะไม่พูดอะไร นายหัววรงค์มองหน้าศิถีสงสัยว่าเดือนพัตราหายไปไหนมากันแน่

“งั้นไม่มีอะไรแล้วเราจะไปกันได้หรือยังคะคุณพ่อ พี่มรุต” วโรชาตัดบท

“ขอบคุณทุกคนนะคะที่เป็นห่วง เดือนขอโทษทุกคนด้วยนะคะที่ทำให้วุ่นวาย”

“รู้ตัวก็ดีแล้ว ทีหลังก็อย่าสร้างความวุ่นวายอีกก็แล้วกัน ไปกันเถอะค่ะพี่มรุต” ว่าแล้ววโรชาลากแขนมรุตออกไป เขาพยายามขืนตัวไม่ยอมไป เดือนพัตราไม่อยากมีปัญหา บอกให้เขากลับได้เลยไม่ต้องเป็นห่วง วโรชาเห็นมรุตอาลัยอาวรณ์ก็ยิ่งไม่พอใจลากเขาออกไปจนได้

นายหัววรงค์ขอตัวกลับเช่นกัน แล้วแอบสบตากับศิถีเป็นทำนองให้ตามไป ครั้นถึงมุมปลอดคนเขา กำชับให้เธอจับตาดูเดือนพัตราเอาไว้ให้ดี ในห้องเก็บของต้องมีอะไรแน่ๆ ไม่ได้มีแค่ผ้าโบราณอย่างที่ศิถีเคยเห็น แล้วหยอดคำหวานว่าเธอเป็นคนที่เขาไว้ใจที่สุด

ศิถียิ้มรับมองเขาด้วยสายตาเปี่ยมรัก...