หลงเงาจันทร์

ส่งธนาคิมเข้านอนเรียบร้อย พิมพ์ชนกจะกลับห้องตัวเองแต่เขาดึงมือเธอจนล้มลงไปนอนบนเตียงกับเขา ขอร้องเธอให้นอนที่นี่ด้วยกัน สัญญาจะไม่เอาเปรียบ ขอแค่นอนกอดเธอทั้งคืนเท่านั้น เธอเห็นเขาทำหน้าน่าสงสารก็ใจอ่อน ยอมนอนข้างๆ เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างมีความสุข เธออดรู้สึกผิดต่อน้องไม่ได้

“ขอเวลาพี่อีกนิดนะเขม พี่สัญญาถ้าเขาหายดีพี่จะคืนเขาให้เขม ถ้าเขมต้องการ” คิดในใจเสร็จพิมพ์ชนกซุกตัวหลับตาในอ้อมแขนธนาคิมอย่างมีความสุข...

ชาคริตพาเขมจิราในคราบพิมพ์ชนกซึ่งเมาปลิ้นเข้าโรงแรมม่านรูด เอายาปลุกเซ็กซ์ผสมเครื่องดื่มให้ดื่มเธอไม่รู้ว่าชายชั่วนั่นใช้มือถือถ่ายคลิปตัวเธอเอาไว้ตลอดเวลา ครั้นยาออกฤทธิ์ เขมจิรารู้สึกร้อนวูบไปทั้งตัว ค่อยๆถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้นๆ เขาเข้าไปนัวเนียด้วยก่อนจะล้มลงไปบนเตียงด้วยกัน

ooooooo

นิตินั่งรอเขมจิรากลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืนจนหลับคาโซฟา แอ๋วเข้าไปปลุกเพราะเห็นว่าเช้าแล้ว เขางัวเงียลุกขึ้นมองไปรอบๆเห็นสว่างคาตาถามเธอว่า

เขมจิรากลับมาหรือยัง

“เมื่อกี้แอ๋วออกไปจ่ายตลาดมาไม่เห็นรถจอดเลยนะคะ”

“ยังไม่กลับ” นิติถอนใจกลุ้ม...

ทิพย์อาภาเองก็แทบไม่ได้นอนนั่งเหม่อมองเตียงนอนของลูก แล้วนึกถึงตอนที่คุยกับนิติเมื่อคืนที่ว่าเขมจิราอาจจะเป็นโรคหลงผิดและเขาจะทำตามคำแนะนำของหมออานนท์จะส่งลูกไปหาจิตแพทย์เพื่อประเมินอาการ ทิพย์อาภาไม่ยอมให้เขาทำอย่างนั้นเด็ดขาด ลูกของเธอไม่ได้บ้า

“คุณทิพย์ คนที่ไปพบจิตแพทย์ไม่จำเป็นต้องเป็นคนบ้าเสมอไป แบบนี้คุณจะว่าพ่อผมบ้าเหรอ”

“มันไม่เหมือนกัน คุณพ่อคุณท่านแก่แล้วมันเป็นธรรมดาของคนแก่”

“จิตใจป่วยก็เป็นเรื่องธรรมดาของทุกคนเหมือนกัน” นิติพยายามกล่อมเธอยอมให้เขาพาเขมจิราไปหาจิตแพทย์ แต่เธอยืนกรานไม่ให้ลูกไป เดี๋ยวใครรู้เข้าจะหาว่าลูกเราบ้า นิติไม่สนใจคนอื่น ใครจะมองอย่างไรก็ช่าง ถ้าเธอไม่ยอม เขาจะพาลูกไปหาหมอเอง แล้วเดินออกไป

นึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วทิพย์อาภาอดโมโหไม่ได้ ย้ำกับตัวเองว่าลูกของเธอไม่ได้บ้า...

นิติจะขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเนื่องจากเช้านี้มีประชุมสำคัญ แอ๋วร้องเรียกไว้มีเรื่องของคุณเขมอยากจะพูดด้วย ทิพย์อาภาเดินลงมาทันได้ยินพอดี โวยวายว่าจะฟ้องอะไรคุณผู้ชาย แอ๋วไม่กล้าพูดก็เลยโกหกว่าไม่มีอะไร ทิพย์อาภาไม่เชื่อว่าไม่มีอะไรคาดคั้นให้เธอตอบ นิติต้องเข้ามาห้ามเมียแล้วสั่งแอ๋วมีงานอะไรก็ให้ไปทำ เธอไม่รอให้สั่งซ้ำจ้ำพรวดออกมา นิติเองจะไปบ้าง ทิพย์อาภาเรียกไว้