หลงเงาจันทร์

เขมจิรารู้จากแม่ว่าธนาคิมกลับมามองเห็นอีกครั้ง ส่วนพิมพ์ชนกก็กลับมาอยู่บ้านนี้แล้วเนื่องจากหมดหน้าที่ดูแลเขาก็ลุกพรวดจากเตียงลงไปหา

แอ๋วที่เดินมาส่งพิมพ์ชนกขึ้นรถกำลังจะบอกเรื่องเขมจิราปองร้ายแต่ไม่ทันได้อ้าปากพูด เขมจิราปรี่เข้ามาหาเสียก่อน แอ๋วคิดว่าเธอจะทำร้ายพิมพ์ชนกเข้าไปขวาง เธอสั่งให้แอ๋วหลีกไป อีกฝ่ายกลับยืนนิ่งเธอไม่พอใจผลักแอ๋วหน้าคว่ำ พิมพ์ชนกรีบเข้าไปประคองพลางต่อว่าน้องทำไมทำแบบนี้

“ก็มันไม่ยอมหลีก สมน้ำหน้า...พิมพ์ เขมขอคุยด้วยหน่อย”

“ไปรอที่ห้องนั่งเล่นเดี๋ยวพี่ตามไป” พิมพ์ชนกว่าแล้วถามแอ๋วว่าเดินเองไหวไหม

“ไหวค่ะ พี่ไม่เป็นไร แต่คุณพิมพ์ระวังคุณเขมไว้หน่อยนะคะ”

พิมพ์ชนกพยักหน้ารับคำแล้วตรงไปที่ห้องนั่งเล่น เห็นเขมจิรานั่งรอท่าอยู่ถามว่ามีอะไร เธออยากรู้ว่าพี่คิมกลับมามองเห็นได้อีกครั้งแบบนี้แล้วจะกลับไปตาบอดได้อีกไหม พิมพ์ชนกดูจากสถิติถ้ามองเห็นแล้วก็จะไม่กลับไปตาบอดอีก เขมจิราย้ำว่าแน่ใจหรือ พิมพ์ชนกไม่ใช่หมอถ้าเธอต้องการรู้แน่ชัดก็ต้องไปถามหมอที่รักษาธนาคิม เขมจิราอยากรู้ว่าพี่คิมรู้ว่าเธอถอนหมั้นเขาหรือยัง พิมพ์ชนกพยักหน้าน้าเอมอรเป็นคนบอก

“แล้วพี่คิมเป็นอย่างไรบ้าง”

“เขาก็...ท่าทางซึมๆไป” พิมพ์ชนกแต่งเรื่องเพื่อให้น้องกลับไปหาธนาคิม ครั้นเขมจิราเอ่ยปากขอเขาคืนจริงๆ เธอเจ็บแปลบใจมาก กลั้นใจบอกว่าเขาไม่ใช่ของเธอ หากเขมจิราอยากได้เขาคืนก็ต้องไปถามเขาเอง

“ไม่ต้องทำมาเป็นพูดดี เขมเอาพี่คิมคืนแน่แล้วคราวนี้จะไม่ยอมเสียพี่คิมให้พิมพ์อีกจำไว้”...

ในเวลาต่อมาพิมพ์ชนกเดินถือเอกสารคนไข้มาตามทางเดินในโรงพยาบาล เจอเอกรัฐพาธนาคิมมาหาหมอตาถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง ธนาคิมยังเคืองเธอไม่หายไม่ยอมพูดด้วย เอกรัฐจึงตอบคำถามแทนหมอบอกว่าอาการของธนาคิมปกติแล้วไม่มีอะไรน่าห่วง พิมพ์ชนกดีใจกับเขาด้วย

“ดีใจที่ไม่ต้องมาดูแลคนตาบอดอีก หรือดีใจที่จะได้รีบไปหาเป้าหมายใหม่ล่ะครับ” ธนาคิมแดกดัน เอกรัฐต้องปราม แต่เขาไม่ยอมหยุดยังคงพูดจาหาเรื่องพิมพ์ชนกอีก จังหวะนั้นเขมจิราเดินยิ้มร่าเข้ามาทักทายธนาคิม ดีใจกับเขาด้วยที่ตากลับมามองเห็นอีกครั้ง เขามองงงๆรู้ได้อย่างไรว่าเขาอยู่ที่นี่ เธอไปที่บ้านเขามา เด็กรับใช้บอกว่าเขามาหาหมอก็เลยตามมาที่นี่ เขาอยากรู้เธอมีธุระอะไรกับเขา