หลงเงาจันทร์

ทางด้านอานนท์มาหยุดที่หน้าห้องพักของริสา ยืนลังเลอยู่อึดใจก่อนจะเคาะประตูเรียก แต่ไม่มีคนเปิดรับ รปภ.เดินถือป้ายประกาศขายเข้ามาพอดี บอกเขาว่าห้องนี้ย้ายออกไปแล้ว เขาตกใจถามว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ได้ความว่าย้ายออกไปตั้งแต่เมื่อวาน รปภ.กำลังจะเอาป้ายประกาศขายมาติดให้เผื่อมีคนในคอนโดฯสนใจ แล้วเอาป้ายที่ว่าปิดไว้ที่ประตูห้องริสา อานนท์มองเศร้า...

ทางฝ่ายเขมจิรากลับถึงบ้านก็ตะโกนเรียกพิมพ์ชนกเสียงลั่น ทิพย์อาภาเห็นลูกกลับเร็วก็แปลกใจ ไหนบอกว่าจะไปกับพี่คิมทำไมถึงกลับเร็วนัก เธออ้างว่าพี่คิมมีนัดกับลูกค้า เธอขี้เกียจรอก็เลยกลับมาก่อนแล้วถามแม่ว่าพิมพ์ชนกอยู่ไหน ทิพย์อาภายังไม่ทันตอบพิมพ์ชนกช่วยแอ๋วหิ้วตะกร้าผ้าเข้ามาเสียก่อน เขมจิราพุ่งไปหาแอ๋วตกใจรีบกางแขนปกป้องเจ้านายสาว เขมจิรามองงง ก่อนตวาดใส่เป็นบ้าอะไร ทิพย์อาภาช่วยด่าอีกแรง

“เลิกบ้าได้แล้วนังแอ๋ว ลูกฉันไม่ทำอะไรนายแกหรอกน่า”

“พี่แอ๋วไม่มีอะไรหรอกค่ะ” พิมพ์ชนกช่วยยืนยันแอ๋วถึงได้ยอมเปิดทางให้ เขมจิราแค่จะขอแหวนหมั้นคืน ครู่ต่อมาพิมพ์ชนกเอาแหวนมาคืนให้ เขมจิราไม่วายแดกดันถ้าไม่ทวงก็ไม่คิดจะคืนใช่ไหม คงอยากจะฮุบไว้คนเดียว เธอถอนใจเหนื่อยใจ ตั้งใจจะคืนให้น้องอยู่แล้ว

แต่ยังไม่มีโอกาส เขมจิราจิ๊ปากใส่ไม่เชื่อที่พี่พูด

แล้วสวมแหวนอวดแม่ว่าพี่คิมไม่โกรธตนแล้ว แสดงว่าเขารักตนมากเลยใช่ไหม ทิพย์อาภาเออออไปด้วย

“เขมของแม่ทั้งสวยทั้งเพียบพร้อมทุกอย่าง ผู้ชายคนไหนไม่รักก็บ้าแล้ว”

“พี่คิมเขารักเขมจำไว้นะพิมพ์”

“จ้ะ พี่ดีใจด้วย” ว่าแล้วพิมพ์ชนกเดินออกไป ทิพย์อาภาเห็นว่าลูกกับพี่คิมคืนดีกันแล้ว จึงเสนอให้ลูกกลับไปเรียนต่อให้จบๆแล้วจะได้แต่งงานกับเขา เธอไม่เรียนแต่จะแต่งงานให้เร็วที่สุด ทิพย์อาภาพยายามทักท้วง

แต่ไม่เป็นผล เขมจิรายืนกรานจะแต่งงานและจะไม่เรียนหนังสืออีกแล้ว

“แม่จัดการให้เขมด้วยนะ บอกคุณพ่อด้วย

เขมจะแต่งงาน” เขมจิรามองแหวนในมือยิ้มมีความสุข

ooooooo