หลงเงาจันทร์

อานนท์ขับรถมาจอดหน้าบ้านสุวรรณเวศน์ หันมองเขมจิราที่เมาหลับอยู่เบาะข้างคนขับ นึกถึงตอนที่เธอจูบเขาอยู่ในผับ เขากำลังจะเคลิ้บเคลิ้มไปกับเธออีกครั้ง แต่ตั้งสติได้รีบดึงตัวออกห่าง เธอขัดใจมาก

“ทำไมคะหมอ...เพราะพิมพ์ใช่ไหม หมอคิดจะกลับไปหาพิมพ์ใช่ไหม”

“เกี่ยวอะไรกับพิมพ์เขาครับเขม”

“เกี่ยวสิ พิมพ์อิจฉาเขม คิดแย่งทุกอย่าง แย่งทุกคนที่เป็นของเขม พิมพ์มันชั่ว พิมพ์มันเลว พิมพ์มันร้าย มันแกล้งสร้างภาพเรียบร้อยให้คนอื่นเข้าใจผิด หมออย่าไปหลงเชื่อมันเด็ดขาดเลยนะหมอ อย่าเชื่อ หมอต้องสัญญากับเขมว่าหมอจะไม่ไปหลงกลพิมพ์ สัญญาสิหมอ...สัญญา” เขมจิราโวยวายด้วยอาการของโรคหลงผิด อานนท์ไม่อยากให้มีปัญหาจึงรับปาก เธอดีใจมากโผกอดเขาแน่น

คุณหมอหนุ่มตระหนักแล้วว่าที่เขมจิรากลับมาหาเขาอีกครั้งเพราะเห็นเขาอยู่กับพิมพ์ชนกเหมือนอย่างที่คาดไว้ไม่มีผิด เขมจิราค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นนึกว่าเขาจะพาไปที่ห้องพักของเขา แต่พอเห็นรถจอดอยู่หน้าบ้านตัวเองก็โวยวายว่าพามาที่นี่ทำไม เขาอ้างพรุ่งนี้เช้ามีเวร ก็เลยพาเธอมาส่งบ้าน ไว้พรุ่งนี้เราค่อยเจอกัน

“งั้นเหรอคะ ก็ได้ค่ะ พรุ่งนี้เขมไปหาหมอนะคะ”

“ครับ พรุ่งนี้เจอกัน หมอมีที่หนึ่งอยากพาเขมไป”

เขมจิราพยายามซักว่าที่ไหน อานนท์ขออุบไว้ก่อนยังบอกตอนนี้ไม่ได้ เธอยิ้มให้เขาอย่างอารมณ์ดี หากเขาต้องการเซอร์ไพรส์เธอพรุ่งนี้ เธอก็จะให้ทำ ยื่นหน้าไปหอมแก้มเขาแล้วลงจากรถ อานนท์มองตามเธอที่เดินเข้าบ้านพลางถอนใจหนักใจ ไม่นานนักอานนท์มายืนอยู่หน้าห้องพักของริสา อยากพูดอยากอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้เจ้าของห้องฟัง แต่เห็นว่าดึกมากแล้ว ก็เลยไม่เคาะเรียก

“คุณยังรอผมอยู่ใช่ไหมริสา รอผมนะ” อานนท์พึมพำกับตัวเองโดยไม่รู้ว่าริสาที่อยู่ในห้องกำลังเก็บข้าวของเพื่อย้ายออกวันพรุ่งนี้ ไม่ต้องการเห็นหน้าคนหลอกลวงอีก

ooooooo

พิมพ์ชนกรู้สึกตัวตื่นพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมแขนของธนาคิม เอื้อมมือจะไปลูบผมเขา แต่ต้องชะงักเมื่อนึกถึงคำพูดของเขมจิราที่ว่าเธออยากได้เขาตัวสั่นอยู่แล้ว รู้สึกผิดต่อน้อง พึมพำขอโทษ แล้วมองไปที่ธนาคิมซึ่งกำลังหลับอย่างมีความสุข

“เรื่องของเรามันเป็นได้แค่ความฝันเท่านั้นแหละค่ะคุณธนาคิม ถ้าคุณหายดีเมื่อไหร่ ฉันก็ต้องคืนคุณให้กับเขม” พิมพ์ชนกมองธนาคิมด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย...