หลงเงาจันทร์

“โธ่เอ๊ย พี่คิมคงยังโกรธเขมเรื่องถอนหมั้นแน่ๆ เขมอธิบายได้นะคะ ความจริงแล้วเขมไม่ได้อยากถอนหมั้นพี่คิมเลยนะคะ แต่วันนั้นคุณป้าเอมอรเข้าใจเขมผิด เขมก็เลยน้อยใจ”

“อ้าว งั้นที่คุณเขมหายไปเป็นเดือนๆตอนที่ไอ้คิมมันป่วยนี่แสดงว่าพวกเราเข้าใจผิดกันด้วยเหรอครับ” เอกรัฐแขวะอย่างไม่ไว้หน้า พิมพ์ชนกช่วยน้องแก้ตัวว่าพอดีช่วงนี้น้องจะจบแล้วเลยเรียนหนักไม่มีเวลาไปหาธนาคิม แต่ก็โทร.ถามอาการเขาจากตนตลอด เขมจิรารับลูกว่าเป็นเรื่องจริง ธนาคิมยิ้มหยัน

“งั้นที่คุณพิมพ์ชนกมาดูแลผมก็คงมาทำหน้าที่แทนเขมน่ะสิครับ”

“ค่ะ คุณเข้าใจถูกแล้ว” พิมพ์ชนกตอบโดยไม่มองหน้าธนาคิมแม้แต่น้อยกลัวเขาจับโกหกได้ เขมจิรา

แกล้งสำนึกผิด คร่ำครวญน้ำตาคลอว่ายังรักและยังรอธนาคิมเสมอ ขอเขาอย่าถือโทษโกรธอะไรเธอเลย ธนาคิมทำประชดพิมพ์ชนกด้วยการหวานใส่เขมจิรา

“พี่จะโกรธเขมได้ยังไงครับในเมื่อเขมอุตส่าห์ส่งพี่สาวมาดูแลพี่ พี่ต้องขอบคุณเขมซะอีกเพราะพี่สาวเขมดูแลพี่ทำหน้าที่แทนเขมได้เป็นอย่างดีทั้งกลางวันกลางคืน แทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน” ธนาคิมแดกดัน

เขมจิราจับมือพิมพ์ชนกมากุมไว้ ขอบคุณพี่มากที่ทำตามที่ตนขอร้อง เพราะพี่ดูแลพี่คิมดีถึงหายเร็วแบบนี้ พิมพ์ชนกออกตัวว่าเป็นหน้าที่นางพยาบาลอย่างตนอยู่แล้ว

“ก็จริงเนอะ  เพราะพี่พิมพ์ทำให้พี่คิมเจ็บตัวแบบนี้พี่พิมพ์ก็คงอยากรับผิดชอบด้วยก็ถือว่าวินวินทั้งสองฝ่าย ไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว”

พิมพ์ชนกเห็นด้วยจากนี้ไปไม่มีอะไรต้องติดค้างกันอีก เขมจิราจัดแจงชวนธนาคิมไปกินข้าวฉลองกันหน่อย เอกรัฐปฏิเสธคงไปไม่ได้พอดีมีนัดกับลูกค้า เธอขอไปด้วยรับรองจะเป็นเด็กดีไม่รบกวนธนาคิมตอนทำงาน เขาต้องการประชดพิมพ์ชนกจึงยอมให้เขมจิราไปด้วย

ooooooo

พิมพ์ชนกหลบมาอยู่ที่มุมปลอดคน ความอัดอั้นทั้งหมดก็ระเบิดออกมา เธอร้องไห้ราวกับทำนบแตก ยิ่งนึกถึงช่วงเวลาที่มีความสุขกับธนาคิมตอนอยู่อยุธยา น้ำตาเจ้ากรรมไหลไม่หยุด

“เป็นแบบนี้ดีแล้ว เธอทำถูกต้องแล้วพิมพ์ชนก” พิมพ์ชนกร้องไห้สะอึกสะอื้น...

เขมจิราตามธนาคิมกับเอกรัฐที่นัดลูกค้าไว้มาที่ผับแห่งหนึ่งโดยไม่รู้ว่าลูกค้าคนนั้นคือชาคริต ครั้นเห็นเขาลุกขึ้นโบกมือมาทางธนาคิมกับเอกรัฐ เขมจิรารีบหลบหลังธนาคิมซึ่งแปลกใจกับท่าทางของเธอถามว่ามีอะไร

“เอ่อ คือเขมว่าเขมกลับก่อนดีกว่าค่ะ พี่คิมจะได้คุยกับลูกค้าสะดวกๆ”

“อ้าว แล้วเขมจะกลับยังไง”

“เขมกลับได้ค่ะ พี่คิมไม่ต้องห่วง เขมไปนะคะ” เขมจิรารีบร้อนออกไป ธนาคิมมองตามงงๆ ชาคริตเห็นหลังเธอออกไปไวๆก็จำได้ นิ่วหน้าแปลกใจ ฝ่ายเขมจิราเดินหน้าเครียดออกมาพร้อมกับบ่นอุบ

“เกือบไปแล้ว รู้จักกันได้ยังไงวะ”...