หลงเงาจันทร์

“แล้วจะให้เซ็นตรงไหนวะ”

“ตรงนี้ๆ” เอกรัฐเล่นตามน้ำไปด้วย พิมพ์ชนกหายระแวงเดินยิ้มทักทายเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาทำเหมือนเพิ่งเห็นเธอ “อ้าวคุณพิมพ์ มาเมื่อกี้ครับ พอดีเอาเอกสารมาให้ไอ้คิมมันเซ็นน่ะครับ” เอกรัฐแอบกระซิบกับธนาคิมให้รีบบอกคุณพิมพ์ ไม่อย่างนั้นตนยึดบริษัทมาทำเองแน่ เขากระซิบตอบ

“เออๆไอ้คุณเพื่อนจอมแสบ”...

เมื่อหมดประโยชน์ เขมจิราก็ไม่แม้แต่จะพูดดีด้วย กอบแก้วเห็นเธอมาหาอานนท์ถามด้วยความเป็นห่วงว่าไม่สบายหรือ เธอไม่ได้เป็นอะไรแค่มาหาเพราะคิดถึง กอบแก้วทวนคำพูดของเธอ “คิดถึง?”

“ใช่...เคลียร์นะ เผือกพอยังจะรีบไป”

“เอ่อ...ค่ะๆ เชิญค่ะ” กอบแก้วมองตามงง ก่อนจะหันมาทางพยาบาลที่ยืนอยู่ด้วยกัน “เฮ้ย อะไรกันวะเนี่ยเพิ่งหมั้นกับคุณธนาคิมไม่ใช่เหรอ”

พยาบาลไม่เห็นจะแปลกตรงไหน ตอนนี้คุณธนาคิมตาบอด เขมจิราคงไม่อยากแต่งงานกับคนตาบอด กอบแก้วก็ยังงงอยู่ดีไหนบอกว่ารักว่าห่วงคุณธนาคิมนักหนาตนอุตส่าห์ช่วยกันพิมพ์ชนกให้เต็มที่

“หนูว่าพี่กอบโดนเขาหลอกใช้แล้วล่ะ” พยาบาลตั้งข้อสังเกต กอบแก้วครุ่นคิดคล้อยตาม

ooooooo

อีกมุมหนึ่งหน้าแผนกจิตเวช อานนท์กำลังคุยกับนักจิตวิทยาถึงอาการของเขมจิราที่เข้าข่ายโรคหลงผิด นักจิตวิทยาแนะให้เขาพาคนไข้ไปตรวจที่โรงพยาบาลด้านนี้โดยตรงเพื่อความชัวร์ จังหวะนั้น เขมจิราเดินมาเจอเขาพอดี ปรี่มากอดแขน อานนท์อายมากแต่ต้องนิ่งไว้ไม่อยากฉีกหน้าเธอต่อหน้านักจิตวิทยา

ครั้นนักจิตวิทยาไปแล้ว เขาดึงแขนออกจากมือเขมจิรา เตือนว่าที่นี่โรงพยาบาลใครมาเห็นจะดูไม่ดี

“ถ้างั้นเรารีบไปข้างนอกกันสิคะจะได้ทำอะไรๆ ได้มากกว่านี้”

อานนท์ไม่อยากให้มีปัญหาจึงรับคำ เขมจิรายิ้มพอใจรีบดึงมือเขาออกไป ระหว่างเดินไปขึ้นลิฟต์เจอกับริสาที่กำลังเข็นรถจะเอายาไปให้ผู้ป่วยตามห้องพักฟื้น สองฝ่ายต่างอึ้ง เขาอยากอธิบายอยากคุยด้วยแต่ทำไม่ได้ เขมจิรามองริสาก่อนจะยิ้มอย่างผู้ชนะ ริสาตั้งสติได้ก็เดินหนี ขณะเดินผ่านหน้าเขากระซิบบอกเธอว่าแค่วันนี้เท่านั้น ริสาชะงักไปอึดใจก่อนจะเดินต่อไป เขมจิราสงสัย

“หมอพูดอะไรกับมัน”

“ไม่มีอะไรหรอก ไปเถอะครับ ผมอยากรีบพาคุณไปที่นั่นเร็วๆ”...

ด้านริสาเข็นรถใส่ยามาเก็บที่ห้องเก็บรถถึงกับทรุดลงนั่งสิ้นเรี่ยวแรง คำพูดของอานนท์เมื่อครู่ทำให้เธอหวั่นไหวและไม่เข้าใจว่าเขาต้องการสื่อถึงอะไร พยายามตัดใจไม่คิดถึงอีก...