หลงเงาจันทร์

ทั้งคู่จูบกันจุมพิตกันเนิ่นนานด้วยความรักเต็มหัวใจ

ooooooo

ริสากำลังอยู่ที่เคาน์เตอร์อีกแผนกหนึ่ง หันไปเห็นอานนท์เดินตรงมาทางนี้ก็ตกใจรีบบอกกับพยาบาลที่ทำงานอยู่ข้างๆ ถ้าเขามาถามถึงตนให้บอกว่าไม่อยู่ แล้วรีบมุดลงไปหลบหลังเคาน์เตอร์ สักพักอานนท์ก็มาถึงถามพยาบาลว่าริสาอยู่ไหม พยาบาลอ้ำอึ้งไม่กล้าโกหก แถมเหลือบตามองเธออีกต่างหาก เธอรีบส่ายหน้า

“ว่าไงครับ หมอถามว่าริสาอยู่ไหม”

“ไม่อยู่ค่ะ เพิ่งออกไปเมื่อครู่นี้เอง”

“งั้นเหรอ...ขอบคุณครับ” อานนท์เดินซึมกลับไป ริสาค่อยๆโผล่หน้ามองตาม พยาบาลถามอย่างแปลกใจทำไมต้องหลบหน้าหมอด้วย มาตามเธอตั้งหลายรอบแล้ว

“ไม่อยากเห็นหน้า เกลียด” ริสาปากกับใจไม่ตรงกัน...

ขณะที่ความรักของริสากับอานนท์ดูมืดมนหาทางออกไม่เจอ ผิดกับความรักของธนาคิมกับพิมพ์ชนกกำลังเบ่งบานมีความสุขเหมือนอยู่ในความฝัน ทั้งคู่ทำกิจกรรมต่างๆร่วมกันราวกับคู่แต่งงานใหม่ วันนี้เธอชวนเขาช่วยกันทำคัพเค้ก ทำกันไปเอาแป้งป้ายหน้าหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน แป้งฟุ้งกระจายไปทั้งห้องครัว หยอกกันไปหยอกกันมาธนาคิมดึงพิมพ์ชนกมาจูบ

ทั้งคู่มัวแต่หวานใส่กันไม่ทันเห็นเอกรัฐยืนดูอยู่ที่หน้าประตูห้อง แม้จะผิดหวังเพราะตัวเองแอบชอบพิมพ์ชนก แต่ก็ดีใจไปกับเพื่อนด้วยที่ได้คนดีๆอย่างเธอเป็นคนรัก...

ในเวลาต่อมา พิมพ์ชนกนำคัพเค้กหอมกรุ่นแต่งหน้าเป็นรูปหัวใจน่ารักๆมาวางตรงหน้าธนาคิมซึ่งเห็นแล้วว่าหน้าขนมเค้กเป็นอย่างไรแต่แกล้งถามว่าแต่งหน้าเค้กรูปอะไร เธอโกหกว่าเป็นรูปหมาแพนดี้หมีแพนด้า แล้วหัวเราะเอิ๊กอ๊าก เขาไม่ขำด้วยตีหน้าเฉย เธอหยุดหัวเราะทันทีถามว่าไม่ชอบหรือ

“ถึงเราจะอยู่อยุธยา แต่คุณก็ไม่ต้องเล่นมุกโบราณก็ได้นะ มันเชยมากอ่ะ” ว่าแล้วธนาคิมหัวเราะชอบใจ แถมยังบอกให้เธอไปฝึกมาใหม่แบบนี้ไม่ผ่าน เธอแกล้งงอนเดินกลับครัว เขารอจนเธอลับสายตารีบหยิบมือถือมาถ่ายรูปคัพเค้กเก็บไว้เป็นที่ระลึก แล้วเรียกรูปที่ถ่ายขึ้นมาดูอมยิ้มไปด้วย ทันใดนั้นมีเสียงเอกรัฐดังขึ้น

“เจอคัพเค้กรูปหมาแพนดี้ถึงกับต้องแอบถ่ายรูปเก็บไว้เลยเหรอไอ้คนตาบอด” เอกรัฐเดินเข้ามาหาชวนให้ไปคุยกันข้างนอก แล้วเดินนำออกไป ธนาคิมหันซ้ายหันขวาไม่เห็นพิมพ์ชนกอยู่แถวนั้นรีบเดินตามโดยไม่ได้ใช้ไม้เท้าขาวแต่ถือติดมือมาด้วย ครู่ต่อมาสองหนุ่มมานั่งที่ศาลาริมน้ำ ธนาคิมอยากรู้ว่าเพื่อนมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เอกรัฐมาทันเห็นเขาเล่นบทตาบอด แล้วนี่ดวงตาของเขามองเห็นตั้งแต่เมื่อไหร่