หลงเงาจันทร์

ที่มองมาเหมือนไม่ใช่ธนาคิมที่เธอเคยรู้จัก ยืนกรานว่าไม่ได้ทำ ไม่เคยทำอะไรใครด้วย ธนาคิมโกรธที่เธอไม่ยอมรับผิด บีบแขนอย่างแรง เธอขอร้องให้ปล่อย

“ไม่ปล่อย แค่นี้มันยังน้อยไป คนอย่างคุณน่าจะเจ็บกว่านี้  เสียใจกว่านี้ ผมอยากให้คุณเจอความเจ็บปวดทั้งชีวิตด้วยซ้ำ”

“เลว! ผู้ชายทำกับผู้หญิงขนาดนี้ได้อย่างไร”

“ผู้หญิงเลวก็ต้องเจอกับผู้ชายเลวแบบนี้แหละ”

พิมพ์ชนกทนไม่ไหว รวบรวมกำลังทั้งหมดผลักเขาออกจนเซเกือบล้ม “ฉันเกลียดทั้งคุณเกลียดทั้งตัวเอง ฉันขยะแขยงที่ตัวเองเคยมองคุณเป็นคนดี เคยมีความรู้สึกดีๆให้กับคุณ” ตัดพ้อจบพิมพ์ชนกวิ่งหนีไปทั้งน้ำตา

ธนาคิมมองตาม  แววตากร้าวเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเจ็บปวดไม่แพ้เธอเช่นกัน โดยไม่รู้เลยว่าลูกชิ้นแอบมองเหตุการณ์อยู่แถมยังถ่ายคลิปเก็บไว้ด้วย...

ธนาคิมเริ่มไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ตัวเองทำกับพิมพ์ชนกถูกแล้วหรือไม่ แต่พอนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ตอนที่ พลาทิปขับรถชนเสาไฟฟ้าแล้วเขาเป็นคนดึงเพื่อนรักที่เลือดท่วมตัวออกมาจากรถ ความแค้นถาโถมเข้าใส่

“ฉันทำถูกแล้ว ถูกที่สุด” สายตาของธนาคิมกลับมากร้าวอีกครั้ง

ooooooo

เหตุการณ์ในห้องผ่าตัดทำให้อานนท์ถูก

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลเรียกไปพบที่ห้องทำงาน ตำหนิเขาอย่างรุนแรงที่ไม่อยู่ในสภาพพร้อมแต่กลับเตรียมผ่าตัดคนไข้ ท่านไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นเขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน อานนท์ขอรับผิดทุกอย่างจะลงโทษเขาอย่างไรก็ได้เขายินดี

“เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ผมคงต้องให้คุณพักงานไปก่อน”

อานนท์รับบทลงโทษอย่างไม่โต้แย้งใดๆทั้งสิ้น เดินออกจากห้องผู้อำนวยการเหมือนคนไม่มีชีวิตจิตใจกอปรกับอาการเบลอๆยังไม่หาย เจอริสาที่เดินสวนมา จึงไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น เดินผ่านหน้าเธอไปราวกับเป็นอากาศธาตุ ริสาน้ำตาไหลเจ็บปวดใจสุดๆ เนื่องจากไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับเขาในห้องผ่าตัด ก็เลยเข้าใจผิดคิดว่าเขาไม่แคร์ไม่อยากรับผิดชอบอะไรในตัวเธอ...

นิติย้ายพงษ์จากโรงพยาบาลเดิมไปไว้ที่โรงพยาบาลจิตเวช เนื่องจากห้องที่จองเป็นห้องวีไอพี อารีย์จึงขออยู่ดูแลสามีที่นี่ หมอไม่ขัดข้องเพราะหมอเองก็อยากให้มีคนในครอบครัวมาอยู่ด้วย คนไข้จะได้ไม่รู้สึกว่าโดนทอดทิ้ง นิติเห็นทุกอย่างเรียบร้อยจึงขอตัวกลับก่อน...