หลงเงาจันทร์

“แกน่ะสิรู้ตัวรึเปล่าว่าความแค้นบ้าๆของแกกำลังทำลายคนอื่นไปทั่ว ไม่ใช่แค่คุณพิมพ์แต่ยังเป็นน้องเขา ปู่เขา ครอบครัวเขา แกไม่รู้สึกสำนึกผิดบาปบ้างรึไง พอสักทีเถอะวะไอ้คิม เอาปีศาจออกจากใจแกสักที แล้วแกจะมองเห็นว่าคุณพิมพ์เขาน่าสงสารแค่ไหน”

“แกสงสารผู้หญิงคนนั้น?”

เอกรัฐยอมรับว่าใช่ และยังไม่เชื่อว่าพิมพ์ชนกจะทำให้พลาทิปตายต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิด ขอร้องเพื่อนหยุดทำร้ายเธอสักทีก่อนจะสายเกินไป เขาลอยหน้ายียวนถ้าไม่หยุดจะทำไม เอกรัฐขู่ถ้าไม่หยุดก็ลืมคำว่าเพื่อนไปได้เลย ธนาคิมตัดพ้อนี่ขู่จะตัดเพื่อนเพราะผู้หญิงคนนี้จริงๆหรือ

“ไม่ใช่เพราะคุณพิมพ์แต่เพราะฉันไม่อยากมีเพื่อนเป็นปีศาจ ฉันไม่คบคนเลวเป็นเพื่อน เข้าใจตรงกันนะไอ้คิม แล้วฉันก็จะปกป้องคุณพิมพ์ให้ถึงที่สุด ถ้าแกทำอะไรเขาอีก ทำให้คุณพิมพ์เสียน้ำตาแม้แต่หยดเดียว แกกับฉันได้เห็นดีกันแน่” เอกรัฐจ้องธนาคิมอย่างเอาจริงก่อนเดินจากไป ธนาคิมยิ่งโกรธแค้นพิมพ์ชนกที่ทำให้ความเป็นเพื่อนของเขากับเอกรัฐสั่นคลอน

ooooooo

ระหว่างพิมพ์ชนกหิ้วกล่องข้าวที่เพิ่งซื้อมาตามทางจะไปหอพักพยาบาล เจอริสาที่เพิ่งออกเวร ฝ่ายหลังแปลกใจไหนบอกว่าลาไปต่างจังหวัดกับครอบครัวหนึ่งอาทิตย์ทำไมกลับเร็วนัก

“คือคุณปู่พิมพ์ไม่สบาย”

“อ้าวจริงเหรอ แล้วคุณปู่อยู่ที่ไหน เป็นอะไรมากหรือเปล่า พี่ไปเยี่ยมได้ไหม”

พิมพ์ชนกชะงักไม่รู้จะตอบอย่างไร ริสาเห็นสีหน้าไม่สู้ดีนักของคู่สนทนาถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า พิมพ์ชนกบ่อน้ำตาแตกทันที คร่ำครวญว่าไม่รู้เหมือนกันว่าคุณปู่เป็นอย่างไร อยากไปเยี่ยมก็ไม่ได้ ริสาตกใจเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอโทษตัวเองว่าคุณปู่ป่วยเพราะเธอ แล้วโผกอดริสาอย่างต้องการที่พึ่ง จากนั้นเรื่องราวอัดอั้นแทบกระอักก็พรั่งพรูออกจากปากพิมพ์ชนก

ริสาแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง

“นี่หมายความว่าทั้งหมดเป็นแผนการที่คุณธนาคิมเขาวางไว้งั้นเหรอ”

“พิมพ์คิดว่าแบบนั้นค่ะ”

ริสาสงสัยธนาคิมทำแบบนั้นไปทำไม พิมพ์ชนกก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เท่าที่เขาพูดเหมือนจะไม่พอใจอะไรเธอบางอย่างแต่ไม่ยอมบอก ริสาด่าเขาว่าโรคจิต ต่อไปนี้ให้เธออยู่ห่างๆเขาไว้เป็นดีที่สุด เธอพยักหน้ารับคำ ช่วงนี้เธอก็เลยย้ายมาอยู่ที่หอพักพยาบาล ริสาชวนเธอไปอยู่คอนโดฯด้วยกัน เธอขออยู่นี่ดีกว่าไม่ต้องเดินทางไกลแถมประหยัดอีกด้วย คงจะอยู่ที่นี่สักพักรอให้อารมณ์คนที่บ้านซาลงก่อนค่อยคิดอีกทีจะทำอย่างไร

“พี่ริสา พิมพ์ว่าช่วงเวลาทุกข์ที่สุดในชีวิตของพิมพ์มันคือเวลาที่ได้เห็นคนในครอบครัวกำลังร้องไห้เพราะพิมพ์เป็นต้นเหตุ พิมพ์ผิด...พิมพ์ผิดเองค่ะพี่ริสา” พิมพ์ชนกพูดจบก็ร้องไห้ออกมาอีก ริสาจับมือเธอไว้