หลงเงาจันทร์

“นี่พวกแกได้ยินไหม ฉันบอกให้หยุด ได้ยินไหมว่าให้หยุด” สายถูกตัดไป เขมจิราโมโหรีบวกรถกลับ...

เหยื่อสาววิ่งหนีมาใกล้ถนนเห็นแสงไฟจากรถแล่นมาพยายามร้องขอความช่วยเหลือ ธนาคิมขับรถผ่านไปได้ยินเสียงคนร้องก็เหยียบเบรกเงี่ยหูฟัง พิมพ์ชนกกำลังจะถึงถนนแต่คนร้ายตามมาตะครุบปากไว้ทันแล้วลากตัวเข้าไปหลังพุ่มไม้ ธนาคิมจอดรถฟังเสียงอยู่ครู่หนึ่งแต่ไม่ได้ยินอะไรอีก ก็เคลื่อนรถออกไป คนร้ายที่ล็อกตัวพิมพ์ชนกอยู่หลังพุ่มไม้เห็นแสงไฟจากรถค่อยๆแล่นห่างออกไปก็ยิ้มพอใจ

“ถ้ายอมดีๆก็จะไม่เจ็บตัวนะจ๊ะคนสวย” ลูกพี่คนร้ายเห็นเธอนิ่งคิดว่ายอมจึงเอามือออกจากปาก เธอกลับตะโกนสุดเสียงให้คนมาช่วย ลูกพี่แค้นมากตบเธออย่างแรงจนเลือกกบปากทรุดฮวบ พวกคนร้ายจับเธอขึงพืดเตรียมรุมโทรม ก่อนเธอจะเสียทีให้พวกคนชั่ว ธนาคิมมาช่วยไว้ทันโดดถีบคนขึ้นคร่อมเธอล้มคว่ำแล้วซัดคนร้ายที่จับเธอขึงพืดกระเด็นไปอีกทาง จากนั้นฉวยมือเธอวิ่งหนี พวกมันวิ่งตามมาดักหน้าดักหลัง

“มึงมายุ่งอะไรด้วยวะ นี่ผู้หญิงของกู”

“รู้ไหม สัตว์มันยังไม่ขืนใจกันเลย พวกแกนี่มันเลวยิ่งกว่าสัตว์” ธนาคิมด่าลั่น

สมุนคนร้ายไม่พอใจพุ่งใส่ เขาเบี่ยงตัวหลบถีบสวนมันหงายเงิบ ลูกพี่คนร้ายอาศัยจังหวะนั้นคว้าตัวพิมพ์ชนกเอามีดจี้คอลากตัวออกห่างจากธนาคิม เธอกรีดร้องลั่นด้วยความตกใจ ธนาคิมหันไปเห็นเธอเสียทีให้คนร้ายตามไปตะครุบตัวมันไว้ได้ ลูกพี่เอามีดจะแทงเขา แต่เขาคว้ามือไว้ทันสองคนยื้อยุดแย่งมีดกันไปมา สมุนคนร้ายที่ถูกอัดลงไปกองกับพื้นค่อยๆยันตัวลุกขึ้นคว้าไม้ใกล้มือย่างสามขุมเข้าหา

“คุณคิมระวัง” พิมพ์ชนกตะโกนสุดเสียง แต่ไม่ทันกาล สมุนคนร้ายเอาไม้ฟาดถูกเบ้าตาเขาเต็มๆ เขมจิรามาทันเห็นพอดีก็ตกใจ พิมพ์ชนกแทบช็อกร้องกรี๊ดๆ ขณะที่ธนาคิมค่อยๆทรุดลงไปกองกับพื้น

ooooooo