พงษ์ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลในตัวจังหวัด

มีเพียงนิติกับอารีย์เท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องตรวจกับคนไข้ โดยมีธนาคิม พิมพ์ชนกกับเขมจิรา และทิพย์อาภานั่งรอฟังอาการอยู่หน้าห้องตรวจอย่างใจจดจ่อ ผ่านไปพักใหญ่ นิติเดินออกมาจากห้อง ทุกคนกรูกันเข้าไปถามอาการของพงษ์

“ร่างกายไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแค่อ่อนเพลียเฉยๆ แต่สภาพจิตใจท่านอ่อนแอมาก หมอเลยอยากให้เราส่งตัวคุณปู่ไปโรงพยาบาลที่รักษาด้านจิตเวชโดยตรงจะดีกับท่านมากกว่า”

ธนาคิมรู้ตัวว่ามีส่วนทำให้พงษ์ต้องเป็นแบบนี้จึงเสนอตัวช่วยติดต่อทางโรงพยาบาลจิตเวชให้ นิติปฏิเสธว่าไม่ต้อง เรื่องแค่นี้ทางเราจัดการเองได้ เลขาฯของตนจัดการให้เรียบร้อยแล้ว พิมพ์ชนกขอเข้าไปเยี่ยมคุณปู่ นิติบอกด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่าอย่าเพิ่งเยี่ยม เธอน้อยใจน้ำตาซึม ขณะที่เขมจิรากับทิพย์อาภาต่างยิ้มสะใจ

“คุณปู่ยังไม่พร้อมเจอใครทั้งนั้น ปล่อยเรื่องที่นี่ให้คุณย่าดูแลเถอะ สิ่งที่ควรทำตอนนี้คือกลับไปเคลียร์ปัญหาที่เกิดขึ้นให้เรียบร้อยก่อนกลับกรุงเทพฯ” ว่าแล้วนิติเดินนำออกไป พิมพ์ชนกมองตามพ่อเสียใจมากที่ท่านไม่แม้แต่จะมองหน้า ทิพย์อาภากับเขมจิรามองเย้ยเธอ ก่อนเดินตามนิติไป

พิมพ์ชนกขยับเดินตามแต่ขาดันอ่อนแรงจะล้ม ธนาคิมคว้าตัวไว้ทัน เธอรีบดันตัวเองออกห่าง มองเขาด้วยสายตาเจ็บปวด แล้วผละจากไปไม่พูดอะไร...

ในเวลาเดียวกัน อานนท์ในสภาพไม่เต็มร้อยเมาค้าง จากเมื่อคืนกำลังล้างมือด้วยสบู่ฆ่าเชื้อเตรียมเข้าห้องผ่าตัด หมอรุ่นพี่เดินเข้ามาล้างมือที่อ่างน้ำข้างๆ ขอบใจเขามากที่มาเป็นผู้ช่วยให้ พอดีหมอวุฒิผู้ช่วยของตนแม่ไม่สบายกะทันหันก็เลยต้องลางาน แล้วถามว่าอ่านข้อมูลคนไข้เรียบร้อยแล้วใช่ไหม อานนท์รับคำ

“หมอไหวนะ”

อานนท์รับคำทั้งที่ยังมึนหัวอยู่ จากนั้นทั้งคู่พากันเข้าห้องผ่าตัด เห็นคนไข้ถูกดมยาสลบเรียบร้อยนอนรออยู่บนเตียง หมอรุ่นพี่ยังไม่ทันจดมีดผ่าตัด อานนท์เห็นทุกอย่างเบลอไปหมดยืนโงนเงนจะล้ม ทุกคนในห้องผ่าตัดตกใจรีบช่วยกันประคองเขาไว้ หมอรุ่นพี่มองเขา อย่างตำหนิ

ooooooo

ทันทีที่กลับถึงบ้านพักตากอากาศ นิติสั่งให้ลูกชิ้นกับแอ๋วไปเตรียมตัวเก็บข้าวของให้เรียบร้อยพรุ่งนี้เราจะกลับกรุงเทพฯแต่เช้า

“ระหว่างนี้ถ้าไม่เรียกก็ไม่ต้องเข้ามา เข้าใจไหม” ทิพย์อาภาสั่งการ แอ๋วรับคำลากลูกชิ้นที่รีๆรอๆออกไป นิติสั่งให้พวกที่เหลือไปคุยกันที่ห้องรับแขก เมื่ออยู่กันพร้อมหน้า นิติเริ่มพูดขึ้นก่อนว่า