หลงเงาจันทร์
ตอนที่ 10
“อดทนให้มากนะพิมพ์ สักวันความจริงต้องปรากฏ ทุกคนต้องเข้าใจ” พูดจบริสาดึงพิมพ์ชนกมากอด ไม่ใช่พิมพ์ชนกคนเดียวที่ต้องการคนกอดปลอบใจ
ตัวริสาเองก็ทุกข์ใจต้องการคนปลอบไม่แพ้เธอเช่นกัน
ooooooo
ครู่ต่อมาพิมพ์ชนกเดินแยกกับริสาตรงไปยังหอพักที่ค่อนข้างมืดและไร้ผู้คน ทันใดนั้นธนาคิมในสภาพเมาแอ๋โดดพรวดมาขวางทาง เธอได้กลิ่นเหล้าก็กลัวหันหลังวิ่งหนี เขาไม่รามือวิ่งตามมาคว้าเธอไว้ทัน
“ไม่ติดใจรสจูบของผมบ้างรึไง หรือว่านอนหลับฝันถึงทุกคืน” ธนาคิมไม่พูดเปล่ายื่นหน้าจะจูบอีกด้วย พิมพ์ชนกหันหน้าหนีพยายามดิ้นรนให้เป็นอิสระ พลางขอร้องเขาให้ปล่อย
“ทำไม...หน้าผมเหมือนปีศาจหรือไง ใช่สิ ตอนนี้ผมมันไม่ใช่พ่อเทพบุตรที่แสนดีเหมือนไอ้เอกมันนี่”
“ปล่อยฉันนะคุณธนาคิม” พิมพ์ชนกร้องไห้กระซิกๆ ธนาคิมยื่นหน้าเข้าไปมองเธอจนเกือบจะชิด
“ไม่ปล่อย ผู้หญิงอย่างคุณนี่มันเสแสร้งแกล้งมารยาเก่งจริงๆ พอพลาดจากผู้ชายคนหนึ่งก็รีบหันไปหาผู้ชายอีกคนทันที ถามจริงเถอะ คุณนี่มันขาดผู้ชายไม่ได้สักนาทีเลยใช่ไหม ถ้างั้นผมจะสงเคราะห์ให้” ว่าแล้วธนาคิมโผเข้าปลุกปล้ำ พิมพ์ชนกขัดขืนไม่ยอมง่ายๆ ผลักเขาสุดแรงจนล้มลงไปนอนแน่นิ่ง เธอตกใจผวาเข้าไปดูปรากฏว่าเขาเมาหลับไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรถึงกับถอนใจโล่งอก รีบหนีไปจากตรงนั้น...
ขณะที่ธนาคิมถูกทิ้งให้นอนตากยุงอยู่ที่มุมปลอดคนในโรงพยาบาล ริสาเดินมาหยุดที่หน้าห้องพักของอานนท์ นึกถึงคืนที่มีอะไรกันกับเขา พานนึกถึงวันที่เจอเขาครั้งสุดท้ายในโรงพยาบาลแล้วเขาเดินผ่านหน้าเธอไป ไม่สนใจราวกับเธอเป็นเพียงอากาศธาตุ ถึงกับน้ำตาร่วง รีบปาดน้ำตาทิ้งตัดใจเดินเข้าลิฟต์ไป
ทันทีที่ประตูลิฟต์ปิด อานนท์ออกจากห้องพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้า ชายเพื่อนบ้านเปิดห้องออกมาพอดี
“อ้าว หมออานนท์จะไปข้างนอกเหรอครับ โห...กระเป๋าใบใหญ่เชียว ไปหลายวันเหรอครับ”
อานนท์ไม่ตอบได้แต่ยิ้มเศร้าๆให้ ก่อนเดินไปกดลิฟต์ สักพักเขาก้าวออกจากลิฟต์ลากกระเป๋าเดินทางมายืนที่หน้าห้องพักของริสา ลังเลจะเคาะประตูเรียกเธอดีหรือไม่ สุดท้ายตัดสินใจลากกระเป๋ากลับไป...
ด้านพิมพ์ชนกทิ้งธนาคิมไว้ให้ยุงหามไม่ลงจึงโทร.ตามเอกรัฐมาช่วยเอาตัวกลับ ธนาคิมหลับไม่รู้เรื่องปลุกก็ไม่รู้สึกตัว เอกรัฐต้องประคองออกไป พิมพ์ชนกนึกอะไรขึ้นมาได้ร้องเรียกเขาไว้ เอกรัฐหยุดกึกหันมอง
“ที่คุณเอกบอกว่าจะช่วยพิมพ์ คุณเอกยังคิด
แบบนั้นอยู่ใช่ไหมคะ”
“ครับ...คุณพิมพ์อยากให้ผมช่วยอะไรครับ”
ooooooo
สายมากแล้วเขมจิราไม่เห็นธนาคิมแวะมาหาก็โวยวายใส่แม่เสียงลั่นบ้าน ไหนบอกว่าวันนี้เขาจะมาง้อเธอทำไมไม่เห็นแม้เงา ทิพย์อาภาโกหกว่าเขาคงติดธุระก็เลยไม่ว่างมา
