หลงเงาจันทร์

“แหม แนะนำตัวเป็นทางการเลยนะจ๊ะ แล้วนี่จะมาสมัครงานหรือสมัครเป็นลูกเขยเหรอจ๊ะ”

นิติจำเอกรัฐได้ ถามว่ามาที่นี่ทำไม พิมพ์ชนกตอบคำถามแทนว่าพอดีเธอลืมของ พอออกเวรก็เลยขอให้เอกรัฐช่วยขับรถมาเอา เขาถือโอกาสนี้ขออนุญาตนิติพาพิมพ์ชนกไปกินข้าว

“เรื่องนี้ก็ต้องแล้วแต่พิมพ์ พิมพ์โตแล้วดูแลตัวเองได้”

“ขอบคุณครับคุณพ่อ อุ๊ย...คุณอา” เอกรัฐว่าแล้วยิ้มยั่วธนาคิมซึ่งมองอย่างไม่พอใจ ทิพย์อาภากลับชอบใจให้ท้ายเอกรัฐว่าเรียกพ่อก็ได้ จะได้หัดให้ชินๆไว้ ธนาคิมได้ฟังก็ยิ่งแค้นใจ...

ในเมื่อเขมจิรายังไม่กลับ ธนาคิมจึงขอตัวกลับก่อน ระหว่างที่ทิพย์อาภามาส่งเขาที่รถ พิมพ์ชนกเดินหิ้วของออกมาจากตัวบ้าน เอกรัฐวิ่งตามมาแย่งของในมือไปใส่รถให้ ธนาคิมอารมณ์บูดขึ้นมาอีกครั้ง ยกมือไหว้ลาทิพย์อาภาแล้วขึ้นรถขับออกไป เธอหันมองคู่ของพิมพ์ชนกกับเอกรัฐก่อนจะยิ้มสบายใจ...

จากนั้นไม่นาน เอกรัฐกับพิมพ์ชนกมานั่งกินมื้อค่ำกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง เธอขอบคุณเขามากที่ช่วยแกล้งเป็นแฟนให้ เอกรัฐเองไม่แน่ใจว่าธนาคิมจะเชื่อเรื่องนี้หรือเปล่า เธอไม่สนใจจะเชื่อหรือไม่ก็ช่าง ที่เธอทำไปทั้งหมดเพื่อพ่อเพื่อน้อง จะได้สบายใจว่าเธอจะไม่ไปแย่งอะไรของน้องอีก

“คุณพิมพ์นี่คิดถึงคนอื่นก่อนตัวเองเสมอเลยนะครับ”

“คนจะมีคุณค่าก็ต่อเมื่อมีชีวิตอยู่เพื่อผู้อื่นค่ะ พิมพ์เชื่อแบบนั้น”

เอกรัฐชื่นชมในตัวพิมพ์ชนกมากยิ่งขึ้นที่ไม่ได้สวยแค่หน้าตาแต่สวยไปถึงข้างใน ถึงกับออกปากชักไม่อยากเป็นแค่แฟนอุปโลกน์ของเธอเสียแล้ว พิมพ์ชนกยิ้มขำคิดว่าเขาแกล้งอำ เขาพลอยหัวเราะไปด้วย ทั้งคู่มัวแต่คุยกันไม่ทันเห็นธนาคิมที่สะกดรอยตามตั้งแต่ออกจากบ้านนั่งมองมาจากโต๊ะด้านในสุดของร้าน สีหน้าโมโหหึงที่เห็นทั้งคู่คุยกันกะหนุงกะหนิง...

ฝ่ายทิพย์อาภาพยายามโทร.บอกข่าวดีเขมจิราเรื่องธนาคิมไม่ถอนหมั้นแต่ติดต่อไม่ได้ไม่มีใครรับสาย...

กินข้าวเสร็จ เอกรัฐมาส่งพิมพ์ชนกที่โรงพยาบาล เธอขอลงด้านหน้าไม่ได้ให้ไปส่งถึงหอพักเนื่องจากจะแวะไปหาริสาที่เข้าเวรอยู่โดยไม่รู้ว่าธนาคิมแอบตามมาอีก มองทั้งคู่ล่ำลากันด้วยความหมั่นไส้...

ระหว่างพิมพ์ชนกเดินมาตามทางจะไปตึกที่ริสาเข้าเวร เขมจิราโทร.มาหาน้ำเสียงตื่นตระหนก ขอให้เธอช่วยด้วย เธอเป็นห่วงน้องมากถามว่าเกิดอะไรขึ้น เขมจิราแต่งเรื่องว่าตัวเองรถเสีย แล้วอยู่ๆมีผู้ชายสองคนหน้าตาน่ากลัวขี่มอเตอร์ไซค์มาจอดใกล้ๆ ตนกลัวมากโทร.หาใครไม่ติดก็เลยโทร.หาเธอ