หลงเงาจันทร์

“เอาล่ะ เรื่องที่เกิดขึ้น คงไม่ต้องพูดอะไรกันมากแล้วนะ...” นิติยังพูดไม่ทันจบ ทิพย์อาภาชิงด่าพิมพ์ชนกตัดหน้าว่าไม่ละอายใจบ้างหรือที่คิดจะแย่งผู้ชายของน้อง คนถูกด่าอ้าปากจะอธิบายแต่ไม่ทัน ทิพย์อาภาเล่นงานเธออีกชุดใหญ่โดยมีเขมจิราช่วยรุมด่าอีกแรงหนึ่งด้วย ด่าคนอื่นแต่ตัวเขมจิราเองบีบน้ำตาร้องไห้กระซิกๆ

เรียกร้องความเห็นใจ ทิพย์อาภาเข้าไปปลอบลูกว่าไม่ต้องร้อง

“พ่อแม่จะให้ความยุติธรรม ว่าไงคะคุณ  หวังว่าคราวนี้คงไม่เข้าข้างลูกสาวคนโปรดอีกนะคะ”

“แล้วคุณปล่อยให้ผมพูดบ้างได้หรือยัง” นิติเห็นทิพย์อาภาเงียบได้จึงพูดต่อ “เอาล่ะ ใครมีอะไรชี้แจงไหม”

ธนาคิมซึ่งรู้สึกผิดเป็นคนพูดขึ้นก่อนว่าทั้งหมดเป็นความผิดของเขาเอง พิมพ์ชนกอธิบายว่าเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนเข้าใจ เธอไม่เคยคิดจะแย่งใครหรืออะไรจากน้องทั้งนั้น มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด เขมจิรา สวนทันที เห็นอยู่เต็มสองตายังมีหน้ามาโกหกอีกหรือ พิมพ์ชนกยืนยันว่าเรื่องนี้ตนเองไม่ได้เป็นคนเริ่ม  ขอให้น้องเชื่อตนด้วย เขมจิราเชื่อแต่สิ่งที่เห็นเท่านั้น นิติเห็นลูกๆ มีปากเสียงกันจึงร้องห้ามไว้

“พอที เลิกเถียงกันได้แล้ว เป็นพี่น้องกันแท้ๆ

มาทะเลาะกันเรื่องผู้ชายไม่อายบ้างหรือ”

“ผมขอรับผิดทุกอย่างครับคุณอา”

เขมจิราใจหล่นไปที่ตาตุ่มร้องไห้โฮ ทิพย์อาภาปลอบให้ใจเย็นๆฟังธนาคิมพูดก่อน นิติเอ็ดเขาเสียงเขียวไม่ได้ถามว่าใครผิดเพราะธนาคิมผิดเต็มประตูอยู่แล้ว แต่ถามว่าจะเอาอย่างไรต่างหาก ถ้าอย่างนั้นตนจะเปลี่ยนคำถามใหม่ ตนอยากรู้ว่าเขารักลูกสาวของตนคนไหนกันแน่ เขมจิราหรือพิมพ์ชนก เขมจิราโวยวายทันที

“คุณพ่อถามแบบนี้หมายความว่าอย่างไรคะ พี่คิม หมั้นกับเขม พี่คิมจะรักใครได้คะ”

“นั่นสิ แบบนี้ก็เท่ากับเว้นช่องว่างในคำถามให้เติมคำตอบตามใจชอบงั้นสิ” ทิพย์อาภาช่วยลูกโวยอีกแรง

“แล้วเรื่องของความรักไม่ใช้หัวใจตัดสินแล้วจะให้ใช้อะไรตัดสินดีล่ะ คุณอยากให้ลูกแต่งงานกับคนที่เขาไม่รักลูกจริงๆเหรอคุณทิพย์ คุณอยากให้เขมเป็นแบบ...แบบนั้นจริงๆเหรอ”

ทิพย์อาภาเจอคำถามนี้ถึงกับไปไม่เป็น แม้นิติจะไม่พูดออกมาตรงๆว่าอยากให้ลูกไม่มีความสุขเหมือนเขาที่ต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักอย่างเธอ แต่เธอก็พอเข้าใจได้ เขมจิราฟูมฟายไม่เลิกคาดคั้นให้ธนาคิมบอกพ่อของตนไปว่าเขารักตนถึงได้ยอมหมั้นหมายด้วย  แต่เขากลับนั่งเงียบ

“เขมฟังพ่อนะลูก เขมจะเจ็บครั้งนี้แค่ครั้งเดียว ถ้าเขมยอมรับความจริง”