หลงเงาจันทร์

“ติดธุระหรือติดนังพิมพ์ พี่คิมต้องแอบไปหานังพิมพ์แน่ๆเลย เป็นเพราะแม่คนเดียวไล่มันไปอยู่ข้างนอก พี่คิมเลยไปหามันที่อื่น ป่านนี้มันคงจะกินกันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว เป็นเพราะแม่...เพราะแม่คนเดียว”

ทิพย์อาภาปลอบลูกให้ใจเย็นๆก่อน อาจไม่ได้เป็นแบบนั้นก็ได้ เขมจิราใจเย็นไม่ไหวต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้พี่คิมกลับมาหา ถ้าแม่ไม่ทำอะไรเพื่อเธอบ้าง เธอก็จะสู้ด้วยตัวเอง แล้วคว้ากระเป๋าถือออกจากห้องโดยไม่ฟังเสียงทักท้วงของแม่ อารามรีบร้อนเธอชนเข้ากับลูกชิ้นที่เดินเล่นมือถือผ่านมา มือถือร่วงลงมาแทบเท้าเขมจิราพอดี เธอหยิบขึ้นมาดูเห็นคลิปแอบถ่ายพิมพ์ชนกกับธนาคิมจับมือถือแขนกันอยู่ริมทะเลก็ยิ่งแค้น...

ข่าวหมออานนท์ถูกพักงานแพร่ไปทั่วโรงพยาบาล พิมพ์ชนกที่เพิ่งทราบข่าวนี้ รีบโทร.บอกริสาซึ่งยังอยู่ที่ห้องพักเนื่องจากมีเวรตอนเย็น เธอตกใจมากถามว่า

เกิดอะไรขึ้นอานนท์ถึงได้ถูกพักงาน พิมพ์ชนกได้ยินมาว่าเขาไม่พร้อมแต่เข้าไปช่วยผ่าตัดคนไข้ ท่าน ผอ.โกรธมากเลยสั่งพักงาน

“พิมพ์ว่าหมอต้องเสียใจมากแน่ๆเลยค่ะ หมอไม่เคยทำพลาดแบบนี้มาก่อน”

ริสาถึงบางอ้อทันทีที่แท้วันนั้นที่อานนท์เดินผ่านเธอไปเหมือนมองไม่เห็นคงเป็นเพราะเหตุนี้นี่เอง พิมพ์ชนก เห็นคู่สนทนาเงียบไปก็ร้องเรียก ริสาได้ยินเสียงเรียกตื่นจากภวังค์ ขอตัวแค่นี้ก่อนวางสายแล้ววิ่งไปดูอานนท์ที่ห้อง เคาะประตูเรียกแต่ไม่มีใครมาเปิด เพื่อนบ้านชายข้างห้องได้ยินเสียงเคาะประตูเปิดออกมาดู

“อ้าว คุณหมออานนท์ไม่อยู่หรอกครับ”

“หมอไม่อยู่ ไปไหนรู้ไหมคะ”

ชายเพื่อนบ้านไม่รู้เหมือนกัน เมื่อวานเห็นอานนท์เก็บกระเป๋าออกจากห้อง ริสารอจนเขาไปพ้นแล้วทรุดลงนั่งร้องไห้เป็นห่วงอานนท์อยู่หน้าห้อง อึดใจเจ้าของห้องเปิดประตูออกมาเพื่อเอาหนังสือพิมพ์เห็นเธอนั่งร้องไห้อยู่ก็ตกใจ ทรุดลงนั่งข้างๆถามว่าเป็นอะไรใครทำอะไรให้ เธอเงยหน้าขึ้นมาเห็นเขาก็ดีใจโผกอดแน่น...

ธนาคิมเดินลงมาจากห้องด้วยอาการปวดหัวเนื่องจากเมาหนักเมื่อคืน เจอเด็กรับใช้ถามว่าตนกลับบ้านมาได้อย่างไร ได้ความว่าเอกรัฐมาส่งและยังบอกด้วยว่าให้ดูคุณคิมดีๆอย่าให้ออกไปข้างนอกบ้าน ธนาคิมนึกถึงคำพูดของเพื่อนที่ว่าการกระทำของเขากำลังทำร้ายคนอื่นที่ไม่ใช่แค่พิมพ์ชนก รู้สึกสำนึกผิดขึ้นมา...