ข้ามสีทันดร

เขาได้แต่ยืนมองเธอโดยไม่สามารถอธิบายความรู้สึกของตัวเองได้ จากนั้นค่อยๆทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง ร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น

ooooooo

วันนี้ดวลต้องรับหน้าที่เป็นเด็กส่งยาครั้งแรกในชีวิต เอนเป็นเพื่อนที่ดีมากเอาเขาพร้อมยาเสพติดมาทิ้งไว้ที่หน้าศูนย์การค้าซึ่งเป็นสถานที่นัดหมาย แล้วตัวเองก็นั่งแท็กซี่ออกไปหน้าตาเฉย ดวลมอง

ไปรอบๆกลัวจะมีตำรวจอยู่แถวนั้น แต่ไม่เห็นวี่แววตำรวจก็เบาใจรีบเดินเข้าข้างใน

คนซื้อนั่งรอท่าอยู่แล้ว แต่ดวลไม่กล้าเข้าไปหา แต่พอนึกถึงเงินที่เอนเสนอให้เป็นค่าส่งยา เขากลั้นใจ

ไปส่งยาให้เสร็จๆ แต่อยู่ๆเที่ยงวันโผล่มาดักหน้าถามว่าจะทำอะไร เขาปฏิเสธเป็นพัลวันว่าเปล่า เที่ยงวันล้วงกระเป๋ากางเกงเขาพบห่อยาใหญ่พอสมควร นี่ถ้าเขาถูกตำรวจจับได้ติดคุกหัวโตแน่ ต่อว่าเขาทำไมทำแบบนี้ รู้ไหมว่าค้ายาโทษหนักขนาดไหน ดวลไม่สนใจเรื่องอื่นแค่อยากได้เงินเท่านั้น

การปรากฏตัวของเที่ยงวันทำให้ดวลส่งยาให้คนซื้อไม่ได้ ต้องล้มเลิกไปโดยปริยาย...

ชีวาตม์ระบายความอัดอั้นเรื่องที่กิ่งคำท้องลูกที่ไม่ใช่ของเขาให้ยุพราฟัง พร้อมกับเอาที่ตรวจการตั้งครรภ์ซึ่งได้จากรื่นเริงให้ดู และยังบอกอีกว่าเที่ยงวันน่าจะเป็นพ่อของเด็กในท้องกิ่งคำ พูดได้แค่นั้นเขาโผกอดยุพราร้องไห้ออกมาอย่างต้องการที่พึ่ง เธอสงสารเขาเหลือเกินแต่ก็รู้ว่าไม่สมควรฉวยโอกาสตอนเขากำลังทุกข์ใจแม้จะแอบมีใจให้เขาก็ตาม ค่อยๆดันตัวเขาออก

“ใจเย็นๆนะคะ ค่อยๆคิดแก้ปัญหา”...

ขณะที่ชีวาตม์เข้าใจผิดใหญ่โตว่าเที่ยงวันกับกิ่งคำมีอะไรกัน เดือนสิบตกใจมากเมื่อเที่ยงวันเล่าให้ฟังว่าตอนนี้ดวลกลายเป็นเด็กส่งยาไปแล้ว เขาขอโทษเธอด้วยที่ปล่อยให้ดวลหนีรอดไปได้

“เท่านี้คุณเที่ยงก็เดือดร้อนเพราะเดือนมาเยอะแล้ว ไม่เป็นไรหรอกนะคะเดือนจะไปตามหาดวลเอง”

เที่ยงวันกำลังสืบหาที่อยู่ของดวลจากกิ่งคำอยู่ ที่วันนี้ตนได้เจอดวลเพราะได้หลักฐานจากเธอ เราต้องเร่งเอาดวลกลับมาก่อนที่จะถลำลงไปมากกว่านี้ ต้องพาเขากลับมาอยู่บ้าน อย่าปล่อยไปไหนไม่อย่างนั้นจะไม่มีวันได้เขากลับมาอีก...

เนื่องจากร้างราไม่ได้ทำธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์มานานถึง 10 ปีนับตั้งแต่สามีจากไป คู่ค้าก็เลยปฏิเสธการร่วมลงทุนกับเชิญจิต สร้างความเจ็บช้ำน้ำใจให้เธอเป็นอย่างมาก ธนเกียรติทนายความส่งเอกสารคืนให้เธอแล้วก็ขอตัวกลับ แต่นึกอะไรขึ้นมาได้

“ส่วนเรื่องที่ดินที่อ่อนนุชผมประกาศขายให้แล้วนะครับ น่าจะช่วยเรื่องหนี้สินไปได้เยอะครับ”

เชิญจิตพยักหน้ารับรู้อย่างเจ็บปวดที่ต้องขายสมบัติเก่ากิน ยิ่งเห็นลูกสาวกลับเข้าบ้านพร้อมถุงช็อปปิ้งเต็มสองมือเธอยิ่งเครียด ต่อว่าลูกว่าจะช็อปปิ้งอะไรกันนักหนา ไม่รู้หรือว่าฐานะการเงินของเราไม่ค่อยดี

“แต่นีน่าต้องแต่งตัวนะคะ ถ้านีน่าไม่สวยใครเขาจะมาชอบ” มิถุนาเถียงคำไม่ตกฟาก...

บนโต๊ะอาหารเย็นวันนี้ บรรยากาศอึมครึมเหลือเกิน ชีวาตม์ไม่รู้จะเริ่มบทสนทนากับกิ่งคำอย่างไร ได้แต่เลื่อนจานกับข้าวไปตรงหน้าบอกให้กินอะไรสักหน่อย ช่วงนี้เธอดูเหนื่อยๆต้องบำรุงให้มากขึ้น เธอรู้สึกได้ถึงความผิดปกติเพราะเขามักจะอารมณ์ดีเสมอแต่วันนี้เขาดูเครียดเหลือเกิน มีเสียงมือถือของเธอดังขึ้น ชีวาตม์เหลือบมองหน้าจอเห็นชื่อคนโทร.เข้ามาว่า “NOON” ก็ชะงัก กิ่งคำตะครุบมือถือได้ลุกออกไปเลย