ข้ามสีทันดร

กิ่งคำไม่ยอมรับว่าตัวเองติดยาหาว่าเที่ยงวันมโนไปเอง เขายืนยันถ้าเป็นเรื่องอื่นเขาอาจจะไม่มั่นใจเท่าเรื่องนี้ สั่งให้เธอเลิกยาแล้วกลับไปเป็นเหมือนเดิม เธอก็รู้ไม่ใช่หรือว่าแม่ของเธอรังเกียจคนติดยาขนาดไหน

“ฉันไม่ได้ติดยา”

เที่ยงวันไม่รู้จะต่อล้อต่อเถียงกับกิ่งคำอย่างไรเพราะเธอคงไม่ยอมรับง่ายๆ จู่ๆกิ่งคำทำท่าพะอืดพะอมก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไปอาเจียน เดือนสิบตามไปช่วยลูบหลังให้ ขณะที่เที่ยงวันได้แต่มองตามเป็นห่วง กิ่งคำอาเจียนจนแทบไม่มีแรงเดิน เที่ยงวันกับเดือนสิบต้องช่วยกันหิ้วปีกมาที่รถ

เดือนสิบเห็นสภาพของกิ่งคำก็รู้ว่าขับรถกลับเองไม่ไหว จึงบอกให้เที่ยงวันขับรถไปส่งเธอที่บ้าน กิ่งคำดื้อทั้งที่แรงจะยืนยังไม่มีไล่ตะเพิดเขาไปให้พ้นไม่ต้องมายุ่ง เธอกลับเองได้

“ผมไม่ปล่อยให้คนของพี่วาตม์เป็นอะไรแน่

ไปขึ้นรถเถอะครับผมจะขับไปให้” น้ำเสียงจริงจังของเที่ยงวันทำให้กิ่งคำไม่ต่อปากต่อคำอะไรอีกเดินไปขึ้นรถแต่โดยดี...

ในเวลาเดียวกัน เอนพาดวลไปกบดานที่ห้องเช่าซึ่งมีเพื่อนขี้ยาของเขาสองคนพักอยู่ สภาพห้องทั้งอับทั้งมืด ดวลไม่อยากอยู่ร่วมกับขี้ยาขอให้เอนหาที่อยู่ให้ใหม่

“พูดอย่างกับมึงไม่ใช่ขี้ยา เอาน่ะกูไม่ค่อยมีเงินหรอกช่วงนี้ แต่อย่างน้อยกูก็พอมีขนมให้มึง” เอนหยิบซองยาเสพติดออกมา ดวลยังไม่ทันจะรับไป หนึ่งในเพื่อนขี้ยาปรี่มาฉกไปหน้าตาเฉย ดวลฮึดฮัดไม่ยอมให้ เขาขอให้ถือว่านี่เป็นค่าเช่าห้องก็แล้วกัน ดวลมองยาเสพติดตาละห้อย ทวงถามถึงยาเสพติดจากเอนซึ่งกอดคอดวลออกมาหน้าห้อง แล้วแอบยัดยาอีกห่อหนึ่งใส่กระเป๋าให้ ดวลถึงยิ้มออกมาได้...

ทันทีที่เดือนสิบก้าวเท้าเข้าบ้าน สกาวพุ่งมาถามว่าเจอน้องไหม เธอส่ายหน้า น้องหนีไปได้อีก สกาวแทบทรุด คร่ำครวญว่าจะหนีไปทำไม เดี๋ยวก็กลับไปยุ่งกับยาเสพติดอีก เธอไม่กล้าพูดอะไร มั่นใจว่าตอนนี้ดวลกลับไปหามันอีกเพราะเห็นได้จากกิ่งคำ สกาวร้องไห้จนวูบ เดือนสิบแทบประคองแม่ไม่ทัน

ooooooo

เที่ยงวันขับรถเข้ามาจอดในบ้านชีวาตม์ กิ่งคำลงจากรถได้เดินลิ่วจะเข้าบ้านไม่มีแม้แต่คำขอบคุณ เขาร้องเรียกเธอพร้อมกับยื่นกุญแจรถให้ จังหวะที่เธอถอยกลับมาเอากุญแจรถ เที่ยงวันคว้าข้อมือเธอไว้สั่งให้เลิกทั้งยารวมทั้งเลิกข้องแวะกับเอนด้วย เธอสะบัดมือเขาออกตวาดแว้ดอย่ามายุ่งเรื่องของเธอ

“ผมไม่อยากยุ่งเรื่องของคุณถ้าคุณไม่ใช่ภรรยาพี่วาตม์...จำไว้ อย่าทำให้พี่วาตม์เสียใจเด็ดขาด”

รื่นเริงออกมาเห็นพอดีโวยวายลั่น เรียกเที่ยงวันว่าไอ้ขี้ยานั่นจะทำอะไรลูกของตน เข้าไปดึงกิ่งคำออกห่างผลักเขากระเด็นแล้วถามลูกว่าเจ็บตรงไหน มันทำอะไรลูกหรือเปล่า แล้วมากับไอ้ขี้ยานี่ได้อย่างไร

“คำก็ขี้ยาสองคำก็ขี้ยา รังเกียจขี้ยาขนาดนี้เลยเหรอครับ” เที่ยงวันตั้งใจพูดประชดกิ่งคำ

“เออสิวะ ขยะแขยงที่สุดก็พวกเล่นยานี่แหละ”

กิ่งคำทนฟังไม่ได้เดินหนีเข้าบ้าน โดยมีรื่นเริงตามติด เที่ยงวันได้แต่มองตามด้วยความหนักใจ...

รื่นเริงวิ่งตามลูกสาวจนทัน ซักเป็นการใหญ่ว่าไอ้ขี้ยานั่นทำอะไรเธอ ตนจะได้ไปฟ้องชีวาตม์ให้เล่นงานมัน กิ่งคำส่ายหน้าไม่ต้องการให้แม่ไปฟ้องใครทั้งนั้น รื่นเริงคิดไปเองว่าเที่ยงวันมาวอแวกับลูกเพราะแค้นตนเอง เตือนให้ระวังตัวไว้พวกนี้ไว้ใจไม่ได้ลมขึ้นลมลง กิ่งคำพยักหน้ารับคำแล้วจะขึ้นห้อง รื่นเริงเรียกไว้