ข้ามสีทันดร

“เดี๋ยวก่อนยัยกิ่ง หน้าตาแกโทรมมากแล้วนะ แล้วดูเอวสิหนาขนาดนี้ไปออกกำลังกายซะบ้างนะ”

“รู้แล้วน่ะ” พูดได้แค่นั้นกิ่งคำรู้สึกคลื่นไส้ วิ่งไปอาเจียนที่ถังขยะ รื่นเริงเข้ามาช่วยลูบหลังให้...

เดือนสิบเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้แม่อยู่พักใหญ่ ท่านถึงฟื้นคืนสติ ดำเกิงที่ยืนมองตาขวางอยู่ประกาศกร้าวห้ามใครหน้าไหนเอาดวลกลับเข้าบ้านเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นได้เห็นดีกันแน่ เดือนสิบขอร้องพ่ออย่าพูดแบบนี้แม่ยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่ด้วย เขาไม่สนใจคำขอร้องของลูก เล่นงานสกาวไม่ยั้งแถมขู่จะตัดดวลออกจากชีวิต สกาวทำอย่างนั้นไม่ได้ เลือดเนื้อทั้งคนจะให้ตัดได้อย่างไร

ดำเกิงเชิญสกาวเก็บไอ้ลูกชั่วนั่นไว้ตามสบายตนเลิกหวังอะไรกับมันอีกแล้ว จากนั้นเดินปึงปังออกไป สกาวขอให้เดือนสิบช่วยตามน้องให้เจอ เอาตัวกลับมาบ้านให้ได้ เธออึกอักแล้วถ้าน้องไม่เหมือนเดิมแม่ยังจะให้เอากลับมาไหม สกาวยืนยันไม่ว่าจะเป็นอย่างไรต้องตามตัวดวลกลับมาให้ได้

“แม้ว่าน้องจะกลับมาสร้างความทุกข์ให้แม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่างั้นเหรอคะ”

“เดือน วันหนึ่งเดือนมีลูกเดือนจะเข้าใจหัวอกแม่ไม่มีแม่คนไหนลาออกจากความเป็นแม่ได้หรอกเดือน ถึงลูกจะเลวร้ายแค่ไหนคนเป็นแม่ก็ต้องมีหน้าที่เก็บเขากลับมาไว้กับอก ไม่ใช่ปล่อยให้ไปเป็นพิษเป็นภัยกับสังคม มันเป็นหน้าที่ของแม่ ตราบใดที่แม่ยังไม่ตายแม่ก็ต้องทำหน้าที่ของแม่ต่อไป”

“เข้าใจแล้วค่ะแม่ ไม่ต้องห่วงนะคะเดือนจะไม่ทิ้งน้องเด็ดขาด”...

ที่บ้านเช่าโทรมๆ ดวลกำลังเมายาอย่างหนัก ร้องไห้สลับกับหัวเราะราวกับคนบ้า เพ้อหาแม่เป็นระยะๆ ขี้ยาเห็นซองยาตกอยู่ข้างตัวเขาค่อยๆเข้าไปนั่งข้างๆ ดวลหันมาเห็นเพ้อไปเองว่าเป็นแม่โผกอดไว้แน่น

“แม่...แม่มารับดวลแล้วใช่ไหม”

“เฮ้ย...กูไม่ใช่แม่มึง ปล่อยกูเลยขนลุก” ขี้ยาผลักดวลออกห่างแล้วฉวยซองยาลุกหนี...

ด้านรื่นเริงเห็นกิ่งคำได้กลิ่นอะไรเป็นเหม็นไปหมด กับข้าวที่เคยชอบแค่เห็นก็ต้องวิ่งไปอาเจียน เริ่มสงสัยว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นกับลูก

ooooooo

ยศถูกสวาทวิมลเรียกตัวมาพบที่ห้องทำงาน เพื่อสอบถามถึงสาเหตุที่ทำให้เขายื่นใบลาออกจากงาน เขาให้เหตุผลว่าไม่สบายใจเรื่องดวลจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ เด็กนั่นตั้งใจทำงานแต่เขากลับทำให้เสีย อนาคต เขาจึงทนอยู่ต่อไปไม่ไหว สวาทวิมลเสียงเขียวใส่พูดแบบนี้เท่ากับตำหนิตนไปด้วยใช่ไหม ยศส่ายหน้า

“ก็จริงอยู่ ว่าคุณสวาทสั่งให้ผมทำแต่ถ้าผมไม่ทำแล้วยอมโดนไล่ออกซะก็ไม่ต้องมารู้สึกผิดอย่างนี้”

ทันใดนั้นมีเสียงดังขึ้น “คุณแม่สั่งให้คุณยศทำเหรอครับ”

สวาทวิมลหันมองตามเสียงเห็นเที่ยงวันยืนมองด้วยความผิดหวังก็ตกใจ เขาต่อว่าแม่ว่าทำรุนแรงเกินไปถึงขนาดยัดยาให้ดวลเลยหรือ เธอยอมรับว่าเรื่องเงินเป็นฝีมือเธอแต่เรื่องยาเสพติดเธอไม่เกี่ยวอะไรด้วย ยศทำเกินกว่าเหตุเอง ยศเองก็ไม่รู้ไม่เห็นเรื่องยาเสพติดเช่นกัน ยังคิดว่าสวาทวิมลเป็นคนแอบเอาไปใส่ ในเมื่อเขาไม่ได้ทำ คุณสวาทก็เปล่า นั่นก็แสดงว่ายาเสพติดเป็นของดวลจริงๆ เที่ยงวันถึงกับอึ้ง

“ทีนี้เที่ยงเข้าใจแม่แล้วหรือยัง ว่าทำไมแม่ถึงไม่อยากให้เที่ยงยุ่งเกี่ยวกับเด็กนั่น มันจะทำให้เที่ยงหวนกลับไปหา...” สวาทวิมลละไว้ในฐานที่เข้าใจ แล้วจับแขนลูกไว้ เที่ยงวันแกะมือแม่ออก แม้ยาเสพติดนั่นอาจเป็นของดวลแต่ท่านก็ไม่มีสิทธิ์ไปใส่ร้ายเขาว่าเป็นขโมย แล้วหันไปทางยศ