ไฟหิมะ
ตอนที่ 13
วันเดียวกันนี้หมอแจ้งกับน้ำและเผือกว่าอาการสุนีย์ดีขึ้นมาก คิดว่าอีกสองสามวันน่าจะกลับบ้านได้ น้ำดีใจมากกระโดดกอดเผือกแน่น แต่พอรู้ตัวก็ผละออก
“โทษทีพี่เผือก มันดีใจจะได้กลับบ้าน หมอคะ แม่จะหายร้อยเปอร์เซ็นต์เลยใช่ไหมคะ”
“ไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์นะครับ คนไข้ยังต้องทานยาควบคุมความดัน ฉีดยาควบคุมเบาหวานตามหมอสั่ง และมาพบหมอตามนัด ระมัดระวังเรื่องอาหาร ไม่หวาน ไม่มัน ไม่เค็ม และที่สำคัญต้องไม่เครียด”
“เฮ้อ...สงสารแม่จัง”
“เอาน่า นี่ก็ถือว่าโชคดีมากแล้วนะน้ำ”
“ก็จริงนะพี่เผือก...ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ”
“ยินดีครับ หมอขอตัวก่อนนะครับ” หมอกลับออกไปพร้อมพยาบาล
น้ำนึกได้บอกเผือกว่าต้องรีบโทร.บอกพี่หิน เผือกสงสัยถามว่าติดต่อหินได้แล้วหรือ
“เออใช่ น้ำขอโทษ วันที่พี่หินมาหาน้ำ น้ำจะโทร.บอกพี่เผือกแล้วนะ แต่พี่หินบอกว่ายังไม่ต้องโทร. น้ำเลยลืมยาวเลย พี่เผือกอย่าโกรธน้ำเลยนะ”
“พี่ไม่โกรธ ว่าแต่น้ำรู้รึเปล่าว่าตอนนี้ไอ้หินมันทำงานอะไรที่ไหนกับใคร” เผือกหยั่งเชิง
“พี่หินเป็นบอดี้การ์ด แต่ไม่ได้เป็นให้พวกมาเฟียนะ สงสัยเป็นให้พวกคนดังๆมั้ง ได้ตังค์เยอะด้วยนะพี่เผือก เขามาถามว่าเราเป็นหนี้ค่ารักษาแม่เท่าไหร่ เห็นบอกจะเอาไปใช้ไอ้คิมให้หมด โอ้โห...สุดยอดเลยพี่หินของน้ำ แม่รู้ต้องภูมิใจมากเลยพี่เผือกว่ามั้ย”
เผือกฝืนยิ้ม...มองน้ำที่ภูมิใจพี่ชายแล้วอดสงสารไม่ได้
ooooooo
ภาสกรหงุดหงิดไม่น้อย เดินโวยวายหินมาจนถึงรถที่จอดรอบริเวณโกดังภายในบริษัทของประเสริฐ
“หวิดจะกะโหลกโบ๋แล้วไหมล่ะไอ้หิน นี่แกนึกบ้าอะไรขึ้นมาถึงจะไปปล้ำอีหนูของไอ้คิมมัน หื่นมากเหรอวะ”
“อย่าเรียกคุณติ๊ยาแบบนั้น”
“What? อะไรนะ ทำไมฉันจะเรียกแบบนั้นไม่ได้วะ ไม่ให้เรียกอีหนูจะเรียกอะไร เอาจริงๆเรียกอีหนูนี่ยังดีเกินไปเลยนะเว้ย ว่าแต่ต่อไปนี้แกห้ามไปยุ่งวุ่นวายกับอีหนูของไอ้คิมอีกเด็ดขาด นี่เป็นคำสั่งเข้าใจมั้ย”
หินยืนนิ่งไม่รับคำ กระทั่งภาสกรขึ้นไปนั่งบนรถ หินยังยืนอยู่กับที่
“เอ๊า!! ขึ้นรถสิวะ จะยืนบื้อรออะไร”
โดนภาสกรตวาดลั่นขนาดนั้นหินขึ้นไปนั่งด้านซ้ายข้างคนขับแต่สีหน้ายังเรียบนิ่ง
ฝ่ายติ๊ยาที่คิมหันต์พาไปกินอาหารในร้านหรู เธอวางตัวแนบเนียนเพราะรู้อยู่ตลอดว่าคิมหันต์พยายามจ้องจับผิด
“คุณติ๊ยาเป็นอะไรครับ ทำไมไม่ทาน หรือว่าสงสารไอ้หิน”
“น่าสงสารตรงไหนคะคนแบบนั้น ติ๊แค่ยังตกใจไม่หายค่ะ ไม่นึกเลยว่าจะป่าเถื่อนได้ถึงขนาดนี้”
คิมหันต์ไม่เห็นพิรุธก็เริ่มเชื่อใจ “คุณติ๊ยากลัวมากเหรอครับ”
“ค่ะ โชคดีนะคะที่คุณคิมมาช่วยติ๊ไว้ได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้น...” เธอแสร้งหน้าสลดไม่อยากพูดต่อ คิมหันต์ ฟังแล้วรู้สึกตัวเองมีคุณค่าขึ้นมาทันที
