ไฟหิมะ
ตอนที่ 13
ภาสกรหัวเราะลั่นเดินออกจากห้อง นลินทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด...และคืนนี้ก็ไม่ต่างจากคืนนั้น นลินโดนภาสกรย่ำยีทั้งที่ไม่เต็มใจ เสร็จแล้วภาสกรยังชวนไปปาร์ตี้ต่อแต่เธอปฏิเสธว่าไปไม่ไหวจริงๆ
“ไม่ไหวไม่ได้ กล้าขัดคำสั่งพี่กรเหรอคะ”
“ลินไหว้ล่ะค่ะพี่กร ลินทำแบบนี้ไม่ไหวอีกแล้ว พี่กรปล่อยลินไปเถอะนะคะ ลินขอร้อง” นลินคุกเข่าพนมมือวิงวอนทั้งน้ำตา
“หยุดร้อง พี่ไม่ชอบ...พี่บอกให้หยุดไม่ได้ยินหรือไง”
ภาสกรโมโหฉุนเฉียวตบนลินปากแตกแล้วตวาดซ้ำ “ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป แต่ถ้ามีคลิปหลุดออกไปก็อย่ามาโทษพี่ทีหลังก็แล้วกัน”
นลินตกใจกลัวรีบรั้งเขาไว้ พูดปากคอสั่น “ลินไปแล้วค่ะ ลินจะไปกับพี่กร พี่กรอย่าปล่อยคลิปนะคะ”
ภาสกรมองนลินที่แทบจะกราบกรานด้วยความสะใจ
ooooooo
ป้าอุไรร้อนใจมากเพราะดึกดื่นค่อนคืนแล้วแต่นลินยังไม่กลับบ้าน คิมหันต์เองก็เพิ่งกลับเข้ามา พอรู้ว่าน้องสาวยังไม่กลับทั้งที่ตีหนึ่งกว่า เขาโทร.หาก็ไม่ยอมรับสาย
คิมหันต์หันรีหันขวางด้วยความโมโห แล้วโทรศัพท์อีกครั้งหาใครบางคน “ท่านครับ ผมคิมนะครับ ขอโทษที่โทร.มารบกวนเวลานี้ ผมมีเรื่องอยากให้ท่านช่วย”
สารวัตรหัวหน้าของเผือกกับหินนั่นเอง เขาตอบกลับด้วยดีทั้งที่ลึกๆ พอใจอีกฝ่าย
“ได้เลยครับ ไม่ต้องห่วง ด้วยความยินดีครับ” พอวางสายก็บ่นว่าเมื่อไหร่จะจบสิ้นกันสักที ทันใดนั้นเผือกโผล่เข้ามาเรียกสารวัตรถึงในห้องทำงาน เล่นเอาเขาตกใจตวาดดุ “ผู้กองเผือก พรวดพราดเข้ามาไม่เคาะประตู”
“ขอโทษครับ”
“มีอะไรก็ว่ามา”
“ความคืบหน้าเรื่องแก๊งค้ายาครับ”
“วางไว้ หมดธุระแล้วก็รีบออกไป”
เผือกวางซองเอกสารแล้วรีบออกไป สารวัตรมองซองนั้นสีหน้าเคร่งเครียดยิ่งขึ้นไปอีก
เวลาเดียวกันนั้นนลินเดินเหม่อลอยไปตามท้องถนน ช่วงหนึ่งเธอเดินข้ามถนนโดยไม่สนใจรถที่กำลังแล่นมา ประหนึ่งว่าจะฆ่าตัวตาย แต่รถคันนั้นหักหลบออกไปพร้อมเสียงแตรดังลั่น ส่วนรถอีกคันที่แล่นมาด้วยความเร็วเบรกเอี๊ยดตรงหน้าเธอห่างไม่ถึงคืบ
คนขับรีบลงจากรถด้วยความโมโห ตั้งท่าจะต่อว่าแต่พอเห็นหน้าตาก็ชะงักตกใจ
“นลิน!” เขาอุทานพร้อมกับคว้าตัวนลินที่จะวิ่งหนี
เจ้าของรถคือจักรนั่นเอง เขาตกใจถามระรัว “คุณจะไปไหน คุณเป็นอะไร มันเกิดอะไรขึ้น”
นลินพูดไม่ออกเอาแต่ก้มหน้าร้องไห้ จักรตัดสินใจพาเธอไปที่ออฟฟิศของเขาแล้วชงกาแฟร้อนมาให้
“ไงล่ะ กลายเป็นบอสจักรต้องมาชงกาแฟให้คุณหนูฝึกงานซะแล้ว...นี่คุณเหงามากเหรอคุณหนู ถึงได้ออกมาวิ่งเล่นให้รถชนดึกๆดื่นๆแบบนี้”
“ใช่...ฉันเหงา...ฉันเหงาเหลือเกิน” นลินพูดไปร้องไห้ไป
