ไฟหิมะ

“นั่นใคร” คิมหันต์แผดเสียง

ติ๊ยาสะดุ้งสุดตัวเลิ่กลั่กหวาดกลัว ได้ยินเสียงคิมหันต์ถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดก่อนที่เที่ยงจะลุกมาเปิดประตูกว้างออก แต่ไม่เห็นใครสักคนนอกจากลูกหมาตัวน้อย

ความจริงติ๊ยาซ่อนตัวอยู่แถวนั้นแต่เที่ยงไม่เห็นจึงรอดมาได้ แล้วเธอก็รีบออกจากบ้านไปโดยไม่ได้บอกกล่าวใคร กว่าคิมหันต์จะรู้เธอก็ไปถึงบริษัทของพ่อ แต่ต้องรับสายจากเขาที่โทร.เข้ามา

“ว่าไงคะ”

“คุณติ๊ยา ผมขอให้คุณช่วยคุยกับน้องลิน อยู่เป็นเพื่อนน้องลิน แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมจู่ๆคุณก็หนีกลับไปแบบนี้”

“ทำไมคุณไม่ถามน้องสาวคุณดูล่ะคะ”

“คุณอย่าย้อนถามผม แล้วถ้าน้องลินยอมคุยกับผม ผมคงไม่ต้องถามคุณหรอก”

“น้องสาวคุณว่าฉันค่ะ น้องลินบอกว่าที่ฉันไปคุยกับเธอก็เพราะคุณจ้างฉัน คุณซื้อฉัน คุณบอกกับน้องลินแบบนั้นจริงๆเหรอคะ นี่ใจคอคุณจะไม่เหลือศักดิ์ศรีไว้ให้ฉันสักนิดเลยเหรอคะคุณคิม”

“ผมไม่เคยพูดอย่างนั้นนะ”

“น้องลินยังว่าฉันเป็นคนใจร้าย เขาจะไม่รักไม่เชื่อใจฉันแล้ว ทั้งๆที่ฉันรักและเอ็นดูน้องลินมาตลอด ฉันเสียใจมากนะคะ ฉันกลับออกมาโดยไม่ได้ลาคุณ ฉันขอโทษด้วยนะคะ คุณจะโกรธจะลงโทษฉันยังไงฉันก็ยอม แต่เพราะฉันรักน้องลินมาก ฉันเลยทนอยู่ต่อไปไม่ได้จริงๆ”

“คุณอย่าถือสาน้องลินเลยนะครับ หมู่นี้น้องลินอารมณ์ไม่ค่อยดี ดื้อมากด้วย ผมถึงต้องขอให้คุณมาอยู่เป็นเพื่อนเผื่อจะดีขึ้น”

“แต่น้องลินไม่รักฉันแล้ว”

“ที่ผ่านมา...นอกจากผมแล้ว คุณคือคนเดียวที่น้องลินรัก เชื่อฟัง แล้วก็ชื่นชมที่สุด อย่างน้อยวันนี้เขายังยอมให้คุณเข้าไปในห้องนอนทั้งที่เขาไม่ยอมให้ใครเข้าไปมาหลายวันแล้ว ไม่ว่าจะเป็นผมหรือป้าอุไร”

“ติ๊ไม่กล้าไปบ้านคุณคิมอีกแล้วล่ะค่ะ ติ๊กลัวน้องลินจะไม่รักติ๊มากไปกว่านี้”

“อย่าเพิ่งถอดใจสิครับ นอกจากคุณติ๊แล้วผมก็มองไม่เห็นใครจริงๆ ถือว่าผมขอร้อง”

“ก็ได้ค่ะ ติ๊จะพยายามจนกว่าจะสำเร็จนะคะ”

ติ๊ยาแสร้งพูดดี แต่แววตาแข็งกร้าวแค้นคิมหันต์

ทันทีที่เธอวางสาย ประเสริฐโผล่พรวดมาถามลูกสาวว่าหายไปไหนมา พ่อเป็นห่วงแทบแย่

“พ่อไม่ต้องห่วงติ๊นะคะ ติ๊แค่ออกไปหาข้อมูลจากลูกค้าของเรา”

“ข้อมูล? ข้อมูลอะไร แล้วลูกค้าคนไหน”

“เอาน่า รับรองว่ามันจะเป็นประโยชน์ต่อเรามากๆ ติ๊จะไม่ทำให้พ่อผิดหวัง ติ๊รักพ่อนะคะ”