บ่วงสไบ

อยู่ ฉ่ำและบุญกำลังขนของ รวมทั้งบวบและดีที่เดินหามะลิ ต่างได้ยินเสียงพุดจีบก็ตกใจ เมี้ยน เจิม เม้ย เอี้ยงและพวกทาสที่อยู่โรงครัวแตกตื่น เจิมวางมือจากการทำงานรีบวิ่งออกไปตามเสียงพุดจีบ เมี้ยนเดินไม่ถนัดร้องบอกให้เม้ยกับเอี้ยงพาตนไปด้วย

แก้ววิ่งหนีผีขึ้นเรือนเข้าห้อง พบมิ่งกำลังรื้อค้นสมบัติจัดใส่ห่อผ้า ก็โวยวายว่านั่นเป็นของตน มิ่งรีบบอกว่าเราต้องหนีไปจากที่นี่ ผีพุดจีบจะฆ่าเรา แก้วโทษว่าเป็นเพราะเขาจะฆ่าเทพ มิ่งยอมรับเพราะเทพแย่งทุกอย่างไปจากตน และถ้าเทพรู้เรื่องจากพุดจีบก็ต้องจับพวกเราเข้าคุก

มิ่งห่อสมบัติเสร็จก็จะไปตามหาลูก แก้วไม่ยอมร้องเรียกมะลิให้มาหา ขณะที่มิ่งก็เรียกลูกน้อยด้วยเหมือนกัน

“มะลิ! คุณหนู! คุณหนูอยู่ไหน”

“ข้าไม่ไป! ข้าไม่ยอมให้เอ็งพาลูกข้าไป” แก้วเข้าขวาง มิ่งโมโหตบหน้าฉาด

“นังแก้ว...เอ็งจะอยู่ให้ผีหักคอตายนอนเฝ้าเรือนรึ เราต้องหนีไปจากที่นี่ ไปอยู่ด้วยกัน”

แก้วไม่ยอมให้มิ่งเอาลูกไป คว้าของแข็งเดินตามฟาดหัวมิ่งล้มลง

“ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น ข้าลำบากลำบนทำทุกอย่างเพื่อเหยียบยืนบนเรือนหลังนี้ ข้าเป็นสายเลือดคุณหลวง ข้ามียศศักดิ์เป็นคุณหนู”

“เอ็งเลิกเพ้อเจ้อเสียที เอ็งมันแค่ลูกทาส” มิ่งเตือนสติ

“ข้าเป็นคุณแก้ว ข้าเป็นเมียหลวงเทพสุรเดช ข้าจะครองรักกับพี่เทพและลูกมะลิ”

“ข้าต่างหากเป็นผัวเอ็ง!”

“เอ็งมันขี้ข้าชั้นต่ำ! ข้าฝืนใจเกลือกกลั้วกับเอ็งแก้กำหนัด แล้วข้าก็อยากได้ลูก...ข้าเอาลูกมาผูกใจพี่เทพ เอ็งมันเป็นแค่หมาขี้เรื้อนรับใช้ข้า อย่าลำพองยกตัวเป็นผัว ไอ้ขี้กลาก!”

“มึงหลอกกู!” มิ่งคลานเข้าจับขาแก้วไว้

แก้วถีบมิ่งกระเด็นและด่าว่าไอ้โง่! ก่อนจะวิ่งไปตามหามะลิ...

ในเวลานั้นพวกอยู่เดินมาเจอเทพบาดเจ็บอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่แต่ไม่เห็นผีพุดจีบ...

แก้วเดินหาลูกทั่วเรือน และแล้วมะลิเปิดประตูห้องพุดจีบออกมา แก้วถลันเข้าหาลูกจะพาไปหาเทพ มิ่งเข้ามาคว้าตัวมะลิมาอุ้มไว้

มะลิร้องไห้ไม่ไปกับมิ่ง พวกอยู่ประคองเทพขึ้นมาบนเรือน เทพสั่งบ่าวจับมิ่ง มะลิดิ้นหลุดวิ่งไปหาเทพ เขาต่อว่ามิ่งที่อำมหิตคิดจะพรากลูกไป สั่งจับมิ่งใส่ตรวนส่งไปรับโทษ

“เอาสิวะ งั้นพวกเอ็งก็ล่ามโซ่นังแก้วด้วย! อีแก้ว! ข้าไม่รอดเอ็งก็อย่าหวังเสวยสุข ข้าจะแฉความจริงให้สิ้น”

“ไอ้มิ่ง!...พี่เทพอย่าฟังความมัน ไอ้มิ่งทำร้ายแก้ว มันจะเอาลูกมะลิไป”

“นังตอแหล! ข้ากับอีแก้วเป็น...”