บ่วงสไบ

พุดจีบหวนคิดถึงตัวเอง มองมะลิที่น้ำตาไหลพราก เทพเสริมว่ามะลิได้ชื่อว่าเป็นลูกของคู่อาฆาต แต่มะลิไม่รู้เห็นในผิดบาปใดๆ อย่าทำร้ายจิตใจเธอเลย พุดจีบยอมรับว่ามะลิคือผู้ปลดปล่อยตนออกมา ยิ่งทำให้สงสาร ยอมคลายผ้าออกจากคอแก้ว

แก้วทรุดลงหมดสภาพ มะลิกราบขอบพระคุณผู้ปลดปล่อยแล้ววิ่งเข้าไปกอดแม่ พุดจีบยังมีความแค้นหันมาทางเทพ

“พี่เทพ...น้องอยากฆ่าแก้วให้ตาย ตายไปกับน้อง ใจน้องไม่เป็นสุข ถ้าปล่อยให้คนเลวอย่างแก้วมีชีวิตทำร้ายคนอื่น...”

“พี่จะนำตัวแก้วไปรับโทษ...พี่รู้ความจริงทุกสิ่งอย่างแล้ว พี่โกรธและเกลียดอยากฆ่าแก้วให้ตายด้วยน้ำมือพี่เสียด้วยซ้ำ แต่พี่ต้องยั้งใจ พี่ไม่มีหน้าที่ฆ่าใคร และพี่ไม่อยากก่อบาปเพื่อวนเวียนมาเจอะเจอกันอีก ขอให้หมดกรรมแค่ชาตินี้ พี่จะส่งแก้วไปจวน เจ้าหน้าที่ทางกฎหมายจะลงโทษแก้ว”

ว่าแล้วเทพสั่งพวกอยู่จับแก้วใส่โซ่ตรวน แก้วตกใจร้องลั่น คว้าตัวมะลิมาร้องขู่

“พวกเอ็งเข้ามา ข้าจะบีบคอมะลิให้ตายคามือ!”

มะลิตกใจร้องไห้จ้า แก้วลากมะลิมาเป็นตัวประกัน พุดจีบโกรธมาก พลันเกิดลมพัดแรงจนทุกคนต้องเอามือป้องลม พุดจีบหายตัวไป

จู่ๆ ทุกคนได้ยินเสียงมะลิร้องไห้และพูดอย่างน่าสงสาร “แม่จ๋าหนูเจ็บ พ่อเทพ...ช่วยหนูด้วย”

“พ่อเอ็งตายไปแล้ว ไม่มีใครรักเอ็ง ไป!” แก้วตวาดพลางลากมะลิเพื่อหนี

ทันใดนั้นเองผีพุดจีบปรากฏตัวขึ้น แก้วตกใจปล่อยมือจากมะลิ เทพวิ่งไปดึงหนูน้อยมากอดปกป้องด้วยรักและผูกพันไม่เปลี่ยนแปลง

พุดจีบปล่อยสไบลงมาจากต้นไม้รัดคอแก้วแล้วจะดึงขึ้นไป แก้วกรีดร้องให้เทพช่วย เสียงหลวงปู่ดังกังวานขึ้นมา

“หยุดเถอะโยม ปล่อยเถอะ วางเถอะ”

หลวงปู่เดินเข้ามาโดยมีเม้ยและเอี้ยงถือตะเกียงนำหน้า

“มันทำบาปใหญ่ ไม่สำนึก มันยังคิดชั่วก่อบาปแม้กับลูกตัวเอง คนอย่างมันไม่เคยเชื่อในนรกสวรรค์ อิฉันจะพามันไปให้เห็นแจ้ง นรกสวรรค์มีอยู่จริง”

“โยมก็ต้องตกขุมนรกเช่นกัน...”

“ไม่ว่าเป็นขุมใดอิฉันก็ยอม อิฉันแค้น พวกมันจองจำร่ายมนตร์ใส่ อิฉันเจ็บปวดเร่าร้อน”

“เขาไม่ได้เผาโยม...”

“ไฟแผดเผาอิฉันแทบหมกไหม้เจ้าค่ะ”

“โยมสำคัญผิดเสียแล้ว ไฟนั้นคือไฟแค้นที่โยมเผาตัวเอง”

พุดจีบอึ้งไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน ไม่รู้ว่าตัวเองหลงคิดผิดมานาน เทพอ้อนวอนพุดจีบอีกแรง

“น้องยังรักพี่รึไม่...ในอดีตชาติเราคงเกิดและร่วมสร้างกรรมด้วยกัน เราอาจเคยทำร้ายแก้ว เราจึงประสบเหตุพรากจากกัน ไม่เคยได้ครองคู่...ถ้าน้องเชื่อในบุญกรรม จงหยุดเถิด”