บ่วงสไบ

เม้ยกับเอี้ยงจัดสำรับอยู่ร้องตอบ “น้าบวบน้าดีเล่นหม้อข้าวหม้อแกงกับคุณหนูที่สวนดอกไม้เจ้าค่ะ... คุณแก้วมีอะไรให้เอี้ยงรับใช้เจ้าคะ”

“เอ็งเร่งไปตามนังบวบนังดีมาเช็ดถูห้องข้า” แก้วไม่ไว้ใจให้คนอื่นทำ

เม้ยกับเอี้ยงรับคำรีบลงเรือนไป เจิมเดินสวนขึ้นมาบอกแก้วว่าเทพเรียกหา แก้วหงุดหงิดสั่งกลับไปบอกว่าประเดี๋ยวจะไป ระหว่างนั้นเมี้ยนกำลังย่องจะเข้าห้อง เจิมจึงจับแขนแก้วไว้

“คุณเทพเรียกหาตอนนี้เจ้าค่ะ คุณหนูร้องหาคุณแก้วเจ้าค่ะ...เร่งไปเถอะเจ้าค่ะ”

แก้วลังเลยังไม่ได้เก็บระดูที่เปรอะผ้าในห้อง แต่ก็เป็นห่วงมะลิจึงหันไปมองห้อง พลันเห็นเมี้ยนอยู่หน้าห้องก็ตกใจเรียกเสียงลั่น เมี้ยนตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป แก้วสะบัดแขนออกจากเจิมวิ่งไปที่ห้อง เจิมรีบลงเรือนไปตามเทพให้มารับรู้ความจริง

เมี้ยนเข้ามาในห้องเห็นผ้าที่เปื้อนระดูก็ดีใจคว้าเอาไว้ แก้วเปิดประตูมาจะแย่งผ้าคืน

“กูไม่ให้ กูจะช่วยคุณเทพให้หลุดพ้นจากมนตร์อัปรีย์ของมึง!”

“มึงรู้เรื่องมนตร์! เอาผ้ากูมา” แก้วตกใจว่าเมี้ยนรู้ได้อย่างไร

เมี้ยนผลักแก้วล้มลงแล้ววิ่งออกจากห้อง ทันใดเจอมิ่งเข้าขวาง แก้วร้องบอกมิ่ง

“อีเมี้ยนจะเอาผ้าเปื้อนระดูข้าไปแก้มนตร์!”

มิ่งดึงแย่งผ้า เมื่อเมี้ยนไม่ปล่อยก็ตบตี เมี้ยนสู้สุดชีวิต กัดมือมิ่งจนเขาปล่อย แล้วเธอก็เอาผ้าพันขาตัวเองไว้ ร้องบอกเจิมพาเทพมาโดยเร็ว

เจิมวิ่งมาเจอเทพกำลังเดินกลับเรือน ก็เร่งให้เขารีบขึ้นเรือน บวบกับดีแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น เจิมห้ามอย่าเพิ่งซักให้เร่งกลับเรือน...

ในขณะที่เมี้ยนพยายามจะลงจากเรือน แต่ถูกมิ่งกับแก้วทุบตีที่ขาสะบักสะบอมก็ร้องเรียกเทพ แก้วพยายามแกะผ้าออกจากขาเมี้ยน แล้วส่งให้มิ่งเอาไปเผา เมี้ยนฝืนเจ็บกระเสือกกระสนไปแย่งผ้ามาจนได้

เมื่อเทพเดินขึ้นเรือนมา เมี้ยนเห็นเช่นนั้นก็ดีใจ รีบโยนผ้าให้เจิม เทพกำลังตกใจที่เห็นแก้วกับมิ่งทำร้ายเมี้ยน ส่วนเจิมรับผ้าได้รีบเอาคลุมหัวเทพทันทีพร้อมกับกล่าวขอโทษ...

พริบตานั้นเทพมีอาการสะดุ้งคลายจากมนตร์ผงพราย สีหน้าเขาสดใสขึ้นทันที แก้วปราดเข้ากอดออดอ้อน

“พี่เทพเจ้าขา ช่วยแก้วด้วย แก้วเจ็บเจ้าค่ะ!”

เทพไม่สนใจปลดมือแก้วออกแล้วถามเมี้ยนเป็นอย่างไรบ้าง เกิดอะไรขึ้น เมี้ยนหลั่งน้ำตาดีใจที่เทพพ้นจากมนตร์ผงพรายแล้ว เจิมก็ดีใจอุทานว่า

“มนตร์เสื่อมแล้ว...”

เทพไม่รู้ว่ามีอะไรเรียกบ่าวไพร่พาเมี้ยนไปใส่ยา เมี้ยนไม่ไปดึงแขนเทพไว้

“อิฉันทนเจ็บได้เจ้าค่ะ ขออิฉันแฉความจังไรของนังแก้วให้สิ้น!”