บ่วงสไบ
ตอนที่ 15
แก้วและมิ่งหวาดหวั่น เทพห่วงความรู้สึกมะลิ สั่งบวบกับดีพาหนูน้อยเข้าห้อง แล้วหันมาถามเมี้ยนกับเจิมว่า
“แก้วทำผิดสิ่งใด...ป้าเจิมต้องแจ้งฉัน เหตุใดถึงเอาผ้ามาคลุมหัวคลุมตัวฉัน”
เมี้ยนรีบสาธยาย “อิฉันกับเจิมช่วยกันเอาผ้าระดูของแก้วคลายมนตร์เจ้าค่ะ”
เจิมเห็นเทพไม่เข้าใจก็ขยายความ “แก้วกับมิ่งสมรู้ ใช้มนตร์สะกดคุณเทพ ไม่ว่าแก้วพูดสิ่งใด คุณเทพเชื่อฟังแก้วทุกข้อเจ้าค่ะ”
เม้ยกับเอี้ยงเข้าไปในห้องแก้วแล้วเอาขวดผงพรายออกมาให้เทพ คาดว่าเป็นผงมนตร์สะกด แก้วโกรธพุ่งเข้าตบตีทั้งสอง และออดอ้อนเทพ
“พวกเอ็งใส่ความข้า พี่เทพขา พวกมันให้ร้ายแก้ว ...แก้วรักพี่เทพไม่เคยใช้เล่ห์กลมนตร์ใดเจ้าค่ะ”
เทพย้อนถามอย่างใจเย็น “แก้วกับมิ่งตอบฉันเถอะ ผ้าผืนเดียวเหตุใดต้องทำร้ายกันอย่างนี้”
มิ่งหน้าเจื่อนแก้ตัว “กระผมเห็นนังเมี้ยนซุ่มเข้าห้องคุณแก้ว กระผมคิดว่ามันเข้าไปขโมยเงินทอง จึงช่วยจับแล้วพลาดท่าตีแข้งขามันขอรับ...”
“พอรื้อห่อผ้าไม่มีเงินทอง แก้วเข้าใจผิดเองแก้วไม่ตั้งใจทำร้ายมันเจ้าค่ะ”
เมี้ยนโพล่งออกมา “พวกมันสุมหัวเล่นชู้เจ้าค่ะ!”
เทพตกใจที่พูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีก แก้วโวยวาย เคยเห็นหรือว่าตนทำเช่นนั้นกับมิ่ง เจิมท้าให้สาบานถึงตาย แก้วอึกอัก แต่พอเจิมจี้ท้า แก้วตัดสินใจพนมมือกล่าวคำสาบาน
“ข้าขอสาบาน ถ้าข้าทำชั่วทำเลวอย่างคำพวกเอ็ง ...ขอให้ข้าตายด้วยทรมาน ตายไปไม่ต้องผุดต้องเกิดร้อยชาติพันชาติ!”
เจิมกับเมี้ยนหันมองมิ่งกดดันให้สาบานอีกคน เขาจำต้องยกมือสาบาน
“กระผมผิดคำ ขอให้ตายโหงในวันพรุ่ง!”
เทพเห็นว่าทั้งสองกล้าสาบานก็ไม่อาจซักอะไรได้อีก แก้วเข้าอ้อนเทพว่าตนกับมิ่งกล้าสาบานแล้ว ขอให้เขาเชื่อใจเมีย
“เอาเถอะ ในเมื่อแก้วกับมิ่งแสดงความสัตย์ฉันก็ไม่ติดใจ...มิ่ง ฉันเคยบอกกล่าวให้มิ่งกลับอยุธยา แลลบข้อครหาใดๆที่จะเกิดขึ้นอีก มิ่งเก็บผ้าแล้วเร่งไปจากเรือนฉันเถิด”
เจิมกับเมี้ยนผิดหวังที่เทพไม่ลงโทษและไม่เอาผิดแก้วกับมิ่ง ส่วนมิ่งผิดหวังที่โดนไล่ออกจากเรือนอีกหน หมดโอกาสจะได้ครองเรือนอยู่กับลูก และแก้วไม่ช่วยคัดค้านยังไล่ส่ง
“เอ็งรับคำก็ลงเรือนไปจัดเสื้อผ้า แล้วเกียมออกไป!”
เทพให้เจิมช่วยพาเมี้ยนไปใส่ยา จะเรียกซินแสมารักษา...แก้วพยายามอ้อน แต่ด้วยความที่เทพพ้นมนตร์แล้วจึงสั่งไปปัดกวาดห้องให้เรียบร้อย ตัวเขาจะไปดูลูก แก้วผิดหวังเสียใจ เจิมกับเมี้ยนมองอย่างสมน้ำหน้า แก้วโมโหกระทืบเท้าเดินเข้าห้อง
ooooooo
