บ่วงสไบ
ตอนที่ 15
เมื่อซินแสมาตรวจอาการ จ่ายยาให้ แล้วบอกพวกเจิมว่า ขาของเมี้ยนคงไม่เหมือนเดิม เจิมกับทุกคนสงสารไม่อยากบอกให้เมี้ยนรู้ แต่พอโดนซัก
“อีกนานแค่ไหนข้าจะเดินเหินได้” เห็นทุกคนนิ่งก็โวย “พวกเอ็งอมพะนำ บอกข้ามา ประเดี๋ยวยันโครม” เมี้ยนจะยกขาถีบแต่ยกไม่ขึ้นก็ใจเสีย
“ซินแสบอกว่าขาข้างนี้พิกงพิการ เดินไม่ได้” เม้ยโพล่งออกมา เมี้ยนนิ่งอึ้งน้ำตาปริ่ม
ภาพเหตุการณ์ในอดีตผุดขึ้น ครั้งที่เมี้ยนถีบหน้า กระทืบและย่ำเท้าบนอกของแก้วตอนจะฝังให้ตายทั้งเป็น จึงปลงว่าเป็นกรรมจริงๆ เห็นพวกเม้ยร้องไห้สงสารก็ทำเข้มแข็ง
“พวกเอ็งร้องไห้หาพระแสงอะไร ข้ายังไม่ตาย...ขาข้าตาย แต่ข้ายังไม่ตาย ข้ายังมีมือมีตีนอีกข้าง ข้ายังหายใจได้”
เมี้ยนพูดไปน้ำตาไหลไม่รู้ตัว เจิมสงสารชะตากรรมของเพื่อนบ่าวร่วมเรือน
ooooooo
เมื่อหลุดจากมนตร์ เทพคิดถึงพุดจีบจนต้องมายืนใต้ต้นไม้ใหญ่ หวนคิดถึงเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมา เขาไล่ตะเพิดวิญญาณพุดจีบ ใช้มีดหมอแทงเธอ เทพรู้สึกผิดอย่างมาก น้ำตาไหลพรู พร่ำขอโทษกับสิ่งที่ทำลงไป เจิมเดินเข้ามาปลอบใจ
“คุณเทพเจ้าคะ...”
“ป้าเจิม ฉันใจร้ายกับน้องพุดจีบ ฉันฆ่าคนที่ฉันรักด้วยน้ำมือฉัน...ฉันผิดเกินให้อภัย”
“คุณเทพอย่าโทษตัวเองเจ้าค่ะ คุณหนูรับรู้ว่าคุณเทพต้องมนตร์ คุณหนูให้อภัยคุณเทพเจ้าค่ะ” เจิมปลอบแล้วอดถามไม่ได้ “คุณเทพเจ้าคะ เหตุใดคุณเทพไม่ลงโทษแก้วกับมิ่งล่ะเจ้าคะ”
“ใช่ฉันไม่เชื่อป้าเจิม...ฉันจะลงโทษใครต้องมีเหตุชี้ชัดในผิด”
“อิฉันเข้าใจคุณเทพเจ้าค่ะ...”
“ฉันเคยใจร้ายใจดำกับป้า ป้ายังมีใจช่วยฉัน”
“คุณเทพเป็นนายอิฉัน”
“ฉันเป็นนายก็ใช่เจ้าชีวิต ป้าถอยห่างไม่ต้องเอาตัวเข้ามาเสี่ยงกับเรื่องราวของฉันก็ได้”
“เพราะความดีของคุณเทพเจ้าค่ะ อิฉันศรัทธาในความดีของคุณเทพ คุณเทพเมตตาบ่าวไพร่ด้วยใจ ไม่เคยวางตัวเหนือชั้นวรรณะ อิฉันจะขอรับใช้จนกว่าจะสิ้นใจเจ้าค่ะ”
เทพเอื้อมมือไปจับมือเจิม “ฉันขอบใจป้าเจิม ฉันจะเป็นนายที่ไร้ค่า ถ้าไม่มีบ่าวจงรักภักดีเช่นป้า...นับแต่นี้ ฉันจะดูแลบ่าวไพร่ให้อยู่เย็นเป็นสุข และฉันจะอยู่เพื่อสร้างบุญให้วิญญาณน้องพุดจีบ”
เทพเงยหน้ามองต้นไม้ใหญ่อย่างมุ่งมั่น
ooooooo
วันต่อมาบวบถือพานใส่ขนมไทยมาให้มะลิที่ท่าน้ำ แต่หนูน้อยไม่อยู่ก็คิดว่าเล่นซ่อนหาจึงเดินหาตามจุดต่างๆ หาเท่าไหร่ก็ไม่พบจนเจอกับดี เริ่มใจเสียว่าคุณหนูไปวิ่งเล่นอยู่ไหน ทั้งสองตัดสินใจมารายงานแก้วว่าไม่รู้คุณหนูวิ่งเล่นที่ไหน แก้วโมโหไล่ตะเพิดไปตามหาให้เจอ
มะลิตามอยู่ให้มาช่วยขุดดินใต้ต้นไม้ใหญ่เพื่อปลูกดอกพุดจีบ อยู่เกรงแก้วจะเอ็ดตะโร มะลิจุ๊ปากบอกถ้าลุงไม่พูด ตนไม่พูด แม่ก็ไม่รู้ เพราะแม่ไม่มาเดินแถวนี้ อยู่ลังเลแต่พอเห็นสายตาเว้าวอนก็แพ้ทาง มะลิยิ้มแย้มดีใจยืนมองอยู่ขุดดินอย่างมีความสุข
