บ่วงสไบ

พุดจีบมองแก้วด้วยความโกรธแค้น สีหน้าเปลี่ยนเป็นโหดร้ายน่ากลัว เคลื่อนตัวเข้าใส่ มิ่งกลัวลาน เหม พึมพำคาถาแล้วเอาสายสิญจน์พันสไบในมือ ผีพุดจีบเคลื่อนวูบหายไปในสไบ แก้วร้องบอกให้ทำลายสไบเลย แต่เหมต้องทำพิธีขังวิญญาณก่อน เทพวิ่งมาใกล้ แก้วกังวลว่าเขาจะขัดขวางพิธี เหมควักของบางอย่างส่งให้ ทั้งแก้วและมิ่งแปลกใจว่าคืออะไร

“ข้าจะให้ของดีกับเอ็ง แล้วข้าจะเร่งไปทำลายวิญญาณมัน!”

เทพวิ่งมาถึงถามหาพุดจีบ เห็นแก้วปลอดภัยอยู่กับมิ่งก็โล่งใจที่ลูกในท้องไม่เป็นอะไร

“น้องพุดจีบล่ะ วิญญาณน้องยอมละความโกรธแล้วรึ”

“มันยังโกรธเกลียด อาฆาตแก้ว มันจะฆ่าแก้ว พี่เทพต้องช่วยแก้วนะเจ้าคะ” แก้วเข้ากอด

“มิ่ง วิญญาณน้องพุดจีบอยู่ไหน” เทพยังแปลกใจเพราะไม่เห็นวิญญาณพุดจีบ

มิ่งเล่าว่าเหมกักวิญญาณไว้ในสไบแล้ว เทพตกใจรีบถามว่าเหมอยู่ไหน แก้วออดอ้อน

“พี่เทพให้พี่เหมกำราบมันซะ พี่เทพพาแก้วขึ้นเรือนเถอะจ้ะ แก้วกลัว”

เทพแกะมือแก้วออกบอกมิ่ง “ฉันวานพาแก้วกลับเรือน ฉันจะไปหาน้องพุดจีบ”

“ทำไมพี่ยังอาลัยอาวรณ์นังผี! มันจะฆ่าลูกของเรา มันจะฆ่าแก้ว!” แก้วโวย

“พี่เทพให้สัปเหร่อเหมปลดปล่อยวิญญาณคุณหนูเถอะ” มิ่งเสริม แต่เทพกลับเห็นว่า

“ถ้าวิญญาณน้องพุดจีบถูกดับด้วยความแค้น ดวงวิญญาณก็ไม่สงบสุข พี่จะไปกล่อม ขอให้น้องพุดจีบจากไปด้วยดี”

“นังผีนั่นไม่ยอมละแค้น!” แก้วโพล่งด่าออกมา

เทพไม่พอใจเดินจ้ำออกไป มิ่งเกรงเขาไปขัดขวางพิธี แก้วยิ้มกริ่มจะใช้ของดีที่เหมให้มา ดึงเทพมาเป็นพวกมันคือผงพรายปลุกเสก ก่อนใช้ต้องกำหนดจิตให้เหนือกว่าแล้วเป่าผงใส่ ผู้ได้รับจะอยู่ใต้อาณัติของเรา

มิ่งทำทีตามมารั้งเทพไว้ แก้วตามมาเป่าผงใส่หน้าเทพ ไม่ทันไรเขาก็ชะงักราวต้องมนตร์ แก้วเข้าเกาะแขนจับมือเขาลูบท้องตัวเอง

“พี่เทพเจ้าคะ พี่เทพช่วยแก้วด้วย นังผีพุดจีบมันจะฆ่าแก้ว มันจะควักลูกในท้องของเรา...พี่เทพต้องช่วยลูกช่วยเมีย กำจัดนังผีนะเจ้าคะ”

“นังผีร้าย! มันอยู่ไหน เอ็งพาข้าไปกำราบมัน” เทพตกอยู่ในมนตร์คาถาเดินไปกับแก้ว

ooooooo

เหมถือสไบที่มัดสายสิญจน์เดินมาถึงต้นไม้ใหญ่ที่พุดจีบถูกแขวนคอตาย ลงมือจะทำพิธี จู่ๆมีมือมาแย่งสไบไป เหมตกใจหันมอง เป็นบุญที่ตามมา เหมขอสไบคืน

“ข้าไม่ยอมให้เอ็งเล่นเวทร่ายมนตร์ตามใจเอ็ง ข้าจะเอาสไบคืนคุณเทพ”

เหมโมโหเข้าชกต่อย สไบกระเด็นตกพื้น ลมพัดกระโชก พวกเมี้ยนที่ซ่อนตัวในครัวต่างตกใจเพราะประตูพังโครมลงมา...ด้านเหมกับบุญยังสู้กัน เหมได้สไบแต่บุญกระชากสายสิญจน์ขาด เหมตกใจ ท้องฟ้าแปรปรวน บุญเห็นพุดจีบปรากฏอยู่บนต้นไม้ เธอเอ่ยปากขอบใจ บุญรับคำแล้วถอยห่าง ผีพุดจีบหันไปจ้องเหม

“ข้าไม่ตาย เอ็งก็ต้องตาย!”