บ่วงสไบ

เจิมพร่ำบอกพุดจีบอย่าคิดว่าตนไม่รัก ตนเลี้ยงดูเธอมาแต่อ้อนแต่ออก รักเธอยิ่งกว่าผู้ใด เรียมเสริมว่าตนก็รักคุณหนูไม่น้อยกว่าใคร แม้เอาชีวิตแลกได้ก็ยอม ทั้งสองเห็นตรงกันว่า

“อิฉันไม่อยากเห็นคุณหนูทุกข์ใจ คุณหนูไม่ปลดห่วงพวกอิฉันก็เป็นห่วงนะเจ้าคะ”

“ขอให้น้องเชื่อใจ พี่และพวกน้าๆหวังเห็นน้องพบพานความสุข ขอน้องละดวงจิตนี้เถอะ” เทพพยายามโน้มน้าว

“พี่อยากเผาสไบ ก็เผาน้องเสีย พี่อยากฆ่าน้องก็เผาน้อง น้องขอตายด้วยน้ำมือคนที่น้องรัก” ผีพุดจีบตัดพ้อ ยิ่งทำให้เทพสะเทือนใจ เจิมกับเรียมลุ้นว่าเขาจะทำอย่างไร

พุดจีบร่ำไห้บอกให้เทพเผาตน แต่เทพไม่อาจทำได้ โผกอดร่างผีพุดจีบด้วยความรัก...

ในขณะที่มิ่งกับบุญสู้กันจนบุญพลาดท่า เหมจัดแจงเก็บย่ามรีบเร่งเดินไป มิ่งบอกให้บุญพอแค่นี้ แล้วตามเหมไป บุญหันมาดูอยู่กับฉ่ำเป็นอย่างไรบ้าง ทั้งสองเจ็บสะบักสะบอมบอกให้บุญตามไปห้ามเหม ปล่อยพวกตนไว้ตรงนี้ บุญจึงรีบวิ่งไป

เทพอ้อนวอนขอให้พุดจีบละทิ้งความแค้น แต่เธอก็ยืนกราน

“น้องรู้ว่าพี่รักน้อง พะวงห่วงน้อง แต่น้องไปไม่ได้”

“น้องมีทุกข์ใดจงบอกพี่ พี่จะปลดห่วงนั้นเอง”

“ไม่มีใครปลดห่วงนั้นได้ นอกจากน้อง...มันผูก... น้องจักแก้...”

“ใครทำให้น้องผูกใจเจ็บ น้องบอกพี่เถิด” เทพ เจิมและเรียมไม่รู้ว่าพุดจีบห่วงเรื่องใด

แก้วเดินตรงเข้ามาหยิบคบไฟ พุดจีบหันมอง เทพมองตามตกใจที่เห็นแก้วยื่นคบไฟจะเผาร่างพุดจีบ และยังสั่งเทพ

“พี่เทพออกมาเจ้าค่ะ แก้วจะเผาสไบปลดปล่อยวิญญาณคุณหนู”

“แก้วอย่า...” เทพร้องลั่น

“พี่เทพออกมาเจ้าค่ะ...”

“ฉันจะคุยกับน้องพุดจีบเอง” เทพปกป้องพุดจีบ

“มันไม่ยอมไปดอก มันอาฆาตแก้ว ริษยาลูกในท้องของเรา พี่เทพออกมาเจ้าค่ะ” แก้วดึงเทพออกแล้วจะเผา แต่ผีพุดจีบหายวับเหลือเพียงสไบกองอยู่ที่พื้น

ทุกคนตกใจ แก้วจะเข้าเก็บสไบ เทพห้ามและแย่งแต่เธอกระชากไปได้แล้ววิ่งหนี เทพ เจิมและเรียมกังวลใจที่สไบตกอยู่ในมือแก้ว

แก้ววิ่งมาหยุดหอบสบถ “นังผีร้าย ครานี้แหละ เอ็งสิ้นฤทธิ์เสียที”

สไบถูกสะบัดออกเพื่อเอาไฟจุดเผา เทพ เจิมและเรียมวิ่งตามมาเห็นตกใจมาก ทันใดนั้นเองร่างผีพุดจีบปรากฏขึ้นตรงหน้าแก้ว เธอสะดุ้งคบไฟหลุดมือ เสียงพุดจีบคำราม

“อีแก้ว! เอ็งคิดจะเผาข้างั้นรึ...ข้าก็จะเผาเอ็ง!” พุดจีบเอาคบไฟมาแกว่งตรงหน้าแก้ว

แก้วรีบคลานหนีร้องวี้ดว้าย เทพตรงเข้าแย่งคบไฟจากมือพุดจีบโยนทิ้ง แก้วรีบขอให้เขาช่วยเมียกับลูก 

พุดจีบเสียใจหาว่าเขารักแก้ว