บ่วงสไบ
ตอนที่ 13
เมื่อกาลเป็นเช่นที่เมี้ยนว่า เม้ยจึงโดนกินพริกตำทั้งครกจนปากบานเบอะ เมี้ยนกับชดหัวเราะชอบใจ
ค่ำนั้นเทพเข้าห้องนอน ขลุ่ยที่วางอยู่กลิ้งหล่นลงมา เขาก้มเก็บแล้วหวนคิดถึงอดีต...ครั้งที่พุดจีบอยู่ในสไบผืนสวย ถือกระจาดมาเก็บดอกพุดจีบในสวน เทพเป่าขลุ่ยเดินเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังหยอกเย้า ก้มหอมดอกพุดจีบในมือเธอ หญิงสาวเขิน นึกสนุกเอาดอกพุดจีบทัดหูเขาทั้งซ้ายและขวา เทพชะงักปัดป้องชนเธอเซจะล้ม เขารีบประคองเธอไว้
เทพเดินลงจากเรือนมาที่สวนดอกพุดจีบในยามค่ำนั้น เก็บดอกขึ้นมาดม พลันเห็นหญิงสาวเดินเข้ามาสไบพลิ้วไหว เทพยิ้มคิดว่าเป็นพุดจีบ แต่พอเธอเข้ามาใกล้กลายเป็นแก้ว สีหน้าเธอไม่พอใจสั่งห้ามเขาลงมาที่สวนนี้อีก เทพบอกว่า
“กลิ่นดอกพุดจีบโชยหอม...”
“แก้วเหม็น กลิ่นดอกพุดจีบเน่าเหม็นยังกะซากศพ แก้วจะอ้วก” แก้วดึงดอกไม้ในมือทิ้งแล้วเหยียบขยี้ “พี่เทพสั่งให้พวกบ่าวขุดไปทิ้งนะเจ้าคะ แก้วเหม็น... แล้วแก้วจะเอาดอกแก้วมาลงให้ทั่วเรือนเจ้าค่ะ พี่เทพพาแก้วกลับไปนอนนะเจ้าคะ แก้วง่วงแล้ว”
เทพรับคำประคองแก้วเดินขึ้นเรือน เมี้ยนกับชดแอบมองอยู่มุมหนึ่ง เมี้ยนหมั่นไส้แก้วมากออกอาการชิงชังจนแทบอยากจะฆ่าให้ตาย...
เมี้ยนกับชดเดินมาถึงต้นไม้ใหญ่ ชดถามขึ้นว่า
“แม่ เมื่อกลางวันแม่รู้เห็นอะไร ถึงมั่นใจว่าไอ้มิ่งได้อยู่เรือน”
“นังแก้วถือหางไอ้มิ่ง มันไม่ไล่ไอ้มิ่งออกจากเรือนดอก”
“รึนังแก้วจะลักลอบเล่นชู้ไอ้มิ่ง” ชดตาโพลง
เมี้ยนบอกว่ากำลังจับตาดูอยู่ ชดจะช่วยอีกแรง ถ้าเป็นจริงจะฟ้องให้เทพเฉดหัวออกไป
“มันไม่ง่ายอย่างเอ็งคิด หลังสิ้นคุณหนู นังแก้วชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้...”
เมี้ยนมองไปบนต้นไม้ ชดเริ่มกลัวชวนกลับห้อง เมี้ยนกลับพูดว่า
“ถ้าผีคุณหนูอยู่ คงหักคอนังแก้วตายให้ข้ากระทืบหลุมศพมัน คิดแล้วเจ็บใจ...คุณหนูเจ้าขา...คุณหนู...”
ทันใดกิ่งไม้หักโครมลงมา เมี้ยนสะดุ้งสุดตัวอุทานลั่น ชดยิ่งกลัวดึงแม่ให้กลับ ทั้งสองวิ่งหน้าตั้ง ลมพัดเบาๆบรรยากาศวังเวงน่ากลัว
ooooooo
เช้าวันใหม่ เทพประคองแก้วออกจากห้องมานั่งรอตั้งสำรับ แก้วทำท่ามึนหัวจะเป็นลม เมี้ยนยืนมองอย่างหมั่นไส้ แก้วเห็นสายตาก็ตะคอกด่า
“พวกเอ็งยืนทื่อเป็นตอ ไม่เห็นรึข้าหิวหน้ามืดจะเป็นลม”
เมี้ยนเร่งพวกบ่าวให้ตั้งสำรับ แก้วออดอ้อนเทพว่าเมื่อคืนนอนไม่หลับ ลูกดิ้นกวนอยากให้พ่อนอนกอด เมี้ยนทำท่าสะอิดสะเอียนเปลี่ยนเรื่อง
“คุณเทพเจ้าคะ...ไอ้อยู่ไอ้ฉ่ำงมกุ้งตัวโตๆ อิฉันเอามาย่างไฟกินแกล้มน้ำพริกนะเจ้าคะ”
“กุ้งของป้าเมี้ยนหอมโชยมาไกล ฉันเห็นแล้วน้ำลายสอ”
เมี้ยนยกขันน้ำให้เทพล้างมือ แก้วเห็นดอกพุดจีบลอยอยู่ในขันก็ไม่พอใจ เมี้ยนแกล้งเปรยว่า ดอกพุดจีบหอม...ให้เสียดแทงใจแก้ว เทพสูดดมยิ้มรำลึกถึงพุดจีบ แก้วโมโห
“หอมรึ?”
“เจ้าค่ะ ดอกพุดจีบ...หอมชื่นใจ” เมี้ยนตอกย้ำ
