บ่วงสไบ

แก้วยกขันน้ำสาดใส่หน้าเมี้ยน บอกว่าตนเหม็น แล้วอ้อนเทพ “พี่เทพเจ้าคะ แก้วเหม็น พี่เทพสั่งห้ามพวกบ่าวเอาดอกพุดจีบขึ้นเรือน...พี่เทพฟันต้นพุดจีบทิ้งให้หมด”

แก้วจงใจควบคุมจิตใจเทพด้วยมนตร์ เขาหันมาสั่งเมี้ยนทันที

“เมี้ยน สั่งพวกบ่าวฟันต้นพุดจีบทิ้ง!”

เมี้ยนกับพวกบ่าวแปลกใจที่เทพพูดตามแก้วและเชื่อฟังทุกคำ แก้วย้ำกับทุกคนว่าเทพสั่งแล้วให้จัดการ พวกบ่าวรับคำ...ชดตัดบทเลื่อนจานกุ้งให้เทพกิน แก้วปัดจานใส่ชดแล้วสั่ง

“พี่เทพไม่กิน...ไปย่างปลามาให้ข้า”

ชดรับคำยกจานกุ้งออกไป เมี้ยนมองแก้วอย่างหมั่นไส้ที่กำลังอ้อนเอนซบเทพว่าปวดหัว แต่แล้วก็ปรายสายตาเย้ยหยันมาใส่ เมี้ยนยิ่งเจ็บแค้นใจ เดินกระแทกส้นเท้าลงบันได แก้วมองอย่างครุ่นคิด มิ่งเห็นสายตาแก้วก็รับรู้ว่าคิดอะไร

บ่ายวันนั้นมิ่งเห็นแก้วเดินจ้ำไปท้ายป่าช้าก็รู้ว่ากำลังไปหาเหม จึงตามไปด้วย แก้วเข่นเขี้ยวว่าเมี้ยนเหิมเกริมใส่ ส่วนชดก็จ้องจะแย่งเทพ ตนต้องกำจัดสองแม่ลูกให้สิ้นเสี้ยนหนาม

พอเหมรับรู้จุดประสงค์ของแก้วก็ทำยาสั่งฤทธิ์รุนแรงให้ แค่แตะปลายลิ้นเป็นตาย แก้วพอใจส่งถุงเงินให้ เหมกุมมือแก้ว มิ่งไม่พอใจที่เขาชอบลวนลามจึงโพล่งขึ้นว่าให้กลับเรือน เหมรู้ทันทำทีเตือนแก้วให้ไปเยี่ยมอบในกระท่อม แก้วจึงเดินเข้าไป เห็นอบนั่งซึมเศร้าอยู่

อบเงยหน้ามองด้วยสายตาเกลียดชังแล้วเปลี่ยนเป็นยิ้ม “แก้ว...ข้าขออวยพรให้เอ็งเสวยสุขราวกับอยู่สรวง สวรรค์ ร่ายรำบนกองเงินกองทอง หวังสิ่งใดสมปรารถนา อีนรก!”

แก้วไม่พอใจเดินออกไป อบด่าไล่หลังด้วยความขมขื่น

“อีจังไร อีร้อยผัว!”

“เอ็งยังปากดี ต้องหาอะไรยัดปาก!” ว่าแล้วเหมลงมือข่มขืนอบอีกโดยไม่สนใจว่าเธอจะกรีดร้องก่นด่าเขาสักแค่ไหน

ooooooo