บ่วงสไบ

พอทั้งสองหันกลับมาก็เห็นอบกำลังวิ่งหนี ทั้งสองรีบเร่งตามล่าตัวอบเพราะถ้ารอดไปได้ พวกเขาต้องแย่แน่

อบวิ่งกระเซอะกระเซิงมาเห็นเทพกับเรียมเดินผ่านต้นไม้ใหญ่ ก็ดีใจจะวิ่งเข้าไปหา แต่พอจะร้องเรียกเกิดสะดุดตอไม้ล้มลง เทพหันมองไม่เห็นสิ่งใดก็เดินต่อไป อบพยายามยันกายลุกขึ้น พอจะเรียกเทพก็โดนแก้วเอามือปิดปาก มิ่งกับแก้วช่วยกันลากอบหลบไป

เทพกับเรียมเดินมาถึงหน้ากระท่อม เรียมร้องเรียกแก้วกับอบ เมื่อไม่มีเสียงตอบ เทพจะเข้าไปดู ไม่ทันจะเปิดประตูกระท่อม เสียงเหมดังขึ้นข้างหลัง

“พวกเอ็งออกไปซะ อย่าเหยียบเรือนข้า!”

“ข้ามาดี ข้ามาตามหาแก้วเมียข้า”

“วันนี้ปะเหมาะเคราะห์ร้ายอย่างไรกัน...ผัวๆออกตามหาเมีย!” เหมหัวเราะร่า

“เอ็งพูดถึงใคร?” เรียมไม่เข้าใจ เหมตัดบท

“นังแก้วไม่อยู่ พวกเอ็งออกไปได้แล้ว!”

เมื่อเรียมถามถึงอบ เหมยิ้มอย่างมีเลศนัย ทั้งเทพและเรียมสงสัย เหมบอกว่า

“นังอบรึ? มันมาบูชาครู”

เรียมขอเข้าไปหาแต่เหมขวางไว้

“มันทำพิธีถวายหมากถวายพลูเสร็จ มันกลับไปแล้ว...พวกเอ็งออกไปได้แล้ว ข้าเองก็ทำพิธีเมื่อยเนื้อเมื่อยตัว ข้าจะนอน”

เทพชวนเรียมกลับ เหมยิ้มหยันเพราะรู้ว่าเทพยังอยู่ในมนตร์สะกด...เมื่อทั้งสองเดินไป แก้วกลับเข้ามา เหมถามหาอบ มิ่งลากตัวอบเข้ามา แก้วกำชับ

“พี่เหมกักตัวอย่าปล่อยไป ไม่งั้นพังกันทั้งยวง”

อบดิ้นรนด่ากราด เหมตบหน้าอย่างแรงจนสลบ แล้วบอกแก้วว่าไม่มีวันปล่อยอบหลุดมือ จะกักจะกกไว้ที่นี่ แก้วยิ้มอย่างพอใจ

ooooooo

เมื่อแก้วเดินกลับถึงเรือน เจอเทพนั่งรออย่างกระวนกระวายเป็นห่วง แก้วโกหกว่าไปเก็บดอกไม้จะร้อยมาลัยถวายพระ เรียมซึ่งนั่งอยู่กับเจิมเหน็บไม่เห็นมีดอกไม้ แก้วตาขุ่นใส่อ้าง

“ฤดูนี้แมลงลงกัดกินจนดอกเหี่ยวเน่าคาต้น ฉันช่วยเด็ดทิ้งเด็ดทิ้งให้ไม้ได้เติบโต...พี่เทพเรียกหาเมียเป็นห่วงเมียรึเจ้าคะ” แก้วเข้าออดอ้อน เทพยิ้มรับเอามือลูบท้องเธอ

“ท้องแก้วใหญ่ขึ้นทุกวัน ฉันไม่อยากให้แก้วเดินเหินลงเรือน มีสิ่งใดให้เรียกใช้บ่าว”

“ชื่นใจเมีย พี่เทพรักเมียรักลูก แก้วไม่ห่างกายพี่เทพอีกแล้วเจ้าค่ะ” แก้วหอมแก้มเทพ

เทพไม่เห็นอบค่อนวันจึงถามแก้วว่าอบไปไหน เจิมช่วยถามว่าไปเด็ดดอกไม้ด้วยกันหรือเปล่า แก้วรีบบอกว่าอบไม่อยู่แล้ว ทุกคนแปลกใจว่าไปไหน

“น้าอบจากแก้วไปแล้ว” แก้วตีหน้าเศร้าน้ำตาไหล

“แก้ว เกิดอะไรขึ้น!” เทพตกใจ อยู่โพล่งถามว่าอบตายแล้วหรือ แก้วปาดน้ำตา

“ฉันแค่เปรียบเปรย ไม่ตายก็เหมือนตาย...น้าอบขอไปเยี่ยมญาติที่วิเศษไชยชาญจ้ะ”

“ฉันไม่เคยรู้ว่าญาติของแก้วอาศัยอยู่ที่นั่น”