ดอกหญ้าในพายุ
ตอนที่ 14
“บอกแล้วว่าอย่าเอาอีบัวมาเลี้ยง มันเป็นคนวางแผนทำให้ลูกวิเสียคน สุดท้ายมันก็เผยธาตุแท้โจรออกมาจนได้ คุณต้องไปไถ่ตัวลูกมาให้ได้นะคะไม่งั้นพวกมันฆ่าลูกเราแน่”
พงศ์ระพีมาทันได้ยินประโยคหลังถามว่าไถ่ตัวใคร นี่มันเกิดอะไรขึ้น
ooooooo
พันขับรถพาบัวมาถึงกระท่อมกลางป่าภูเขียวตอนรุ่งขึ้นของอีกวัน เธอหยิบมีดพับเล็กๆจากในย่ามส่งให้เขาติดตัวไว้เผื่อเกิดอะไรขึ้น เขาเอามันใส่กระเป๋ากางเกง แล้วลงจากรถตรงไปที่กระท่อม
บัวร้องเตือนว่าอย่าเพิ่งผลีผลามมันอยู่ในที่ลับเราอยู่ในที่แจ้ง แล้วตะโกนเรียกหาญให้ออกมาคุยกันให้รู้เรื่อง เพื่อนของหาญสองคนโจ้กับบัติดึงวิภูษาออกมาหน้ากระท่อม ถามบัวว่าพ่อของเธอเอาเงินมาหรือยัง
กว่าบัวกับพันจะรู้ว่านี่เป็นแผนลวงมาฆ่าของวิภูษากับหาญก็เป็นตอนที่บัวถูกวิภูษาเอาที่ช็อตไฟฟ้าจี้จนหมดสติ ส่วนพันถูกหาญย่องเข้ามาด้านหลังใช้ไม้ท่อนเขื่องฟาดสลบเหมือด...
สารินทร์รู้เรื่องจากพงศ์ระพีว่าปวีณจะเป็นคนเอาเงินสิบล้านบาทไปให้โจรเรียกค่าไถ่ถึงป่าภูเขียวก็เป็นห่วง อาสาจะไปเป็นเพื่อน อดถามไม่ได้ตกลงโจรเรียกค่าไถ่ใครกันแน่ เห็นพงศ์ระพีไม่เชื่อว่าบัวจะจับตัววิภูษาไป วรรณพรแทรกขึ้นทันทีว่าบัวยอมรับเองว่าเป็นคนขโมยเช็คของบริษัทตำรับยาไทย
“ตอนอยู่ที่ชัยภูมิก็อยู่ในแก๊งโจรร่วมปล้นของมีค่ามา ทุกคนเห็นกับตาว่ามันเอามาฝังไว้ในบ้านเรา หลักฐานขนาดนี้ยังไม่พออีกหรือคะ”
จังหวะนั้นนครถือกระเป๋าใส่เงินสดสิบล้านบาทมาส่งให้ปวีณ จิตราขอให้น้องชายคิดทบทวนอีกที อย่าเอาตัวเองไปเสี่ยง น่าจะให้ตำรวจจัดการดีกว่า วรรณพรร้องห้ามเสียงหลงขืนแจ้งตำรวจพวกโจรจะฆ่าวิภูษา ถ้าบัวอยากได้เงินก็ให้มันไป ขอแค่วิภูษากลับมาอย่างปลอดภัยเป็นพอ ครั้นเห็นปวีณขยับจะไป เธอร้องเรียกไว้
“วรรณขอไปด้วยค่ะ ถ้ารออยู่ที่นี่มีหวังอกแตกตาย”...
พันไม่ได้อยู่ในแผนกำจัดบัวของหาญ แต่ในเมื่อเขารนหาที่เอง หาญจึงสั่งให้โจ้กับบัติลากตัวไปจัดการฆ่าหมกป่า มีเสียงกุกกักดังมาจากในกระท่อม หาญกับวิภูษารู้ทันทีว่าบัวฟื้นแล้ว รีบเข้าไปดูเห็นเธอที่ถูกมัดติดอยู่กับเตียงพยายามดิ้นรนให้เชือกหลุด บัวเห็นวิภูษากับหาญเข้ามาก็หยุดดิ้นรน ต่อว่าวิภูษาว่าคิดสั้น เห็นผิดเป็นชอบ ส่วนหาญก็เหมือนกัน ตนอุตส่าห์ใจดีปล่อยให้
หนีไปหวังจะเห็นเขากลับตัวแต่ป่วยการ
“ที่ฉันเป็นอย่างนี้ก็เพราะแกนั่นแหละ แกหลอกฉันใช้ความรักของฉันเป็นเครื่องมือ ถ้าฉันเลวแกก็เลวยิ่งกว่า”
“ถูก...ชีวิตอันสวยสดงดงามของฉันก็พังทลายลงมาหมดตั้งแต่แกโผล่มา อีตัวซวย”
“ฉันไม่เคยอยากเป็นลูกสาวคุณปวีณ ไม่อยากนับญาติใช้นามสกุลเดียวกับเธอ แต่ฉันเลือกเองได้หรือ ถ้าพ่อของนายไม่ฆ่าตาฉันตาย ฉันคงได้ใช้ชีวิตอยู่กับตาในกระท่อมหลังนี้อย่างมีความสุขไปแล้ว ไม่ต้องระหก ระเหินไปอาศัยกับผู้ชายที่ทอดทิ้งแม่กับฉัน พวกเธอเจ็บกันมากใช่ไหม เสียใจกันมากใช่ไหม แล้วฉันล่ะ ฉันไม่มีหัวจิตหัวใจเจ็บปวดเหมือนพวกเธอเหรอ อย่ามาโทษฉันถ้าจะโทษก็โทษโชคชะตาที่ทำให้เราต้องมาเกลียดกัน”
