ดอกหญ้าในพายุ

“วิเป็นลูกคุณเหมือนกัน  คนเป็นพ่อจะตัดขาดจากลูกได้จริงๆหรือคะ คุณไม่สงสารไม่คิดจะให้อภัยหรือคะ”

“อย่าพูดชื่อนี้ให้พ่อได้ยินอีก ในเมื่อมันไม่รักดี ก็ปล่อยมันไป”

บัวอยากรู้ถ้าวันหนึ่งเธอทำความผิดขึ้นมา ปวีณจะตัดหางปล่อยวัดเหมือนที่ทำกับวิภูษาหรือเปล่า เขาเชื่อว่าเธอไม่มีทางเป็นแบบนั้น บัวอยากรู้ว่าเขาแน่ใจได้อย่างไร เธออาจจะไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่เขาคิดก็ได้...

แม้ความคิดเห็นจะไม่ลงรอยกัน แต่บัวก็ดูแลเอาใจใส่ปวีณอย่างดี ต้มสมุนไพรให้ดื่มโดยขอให้ดุสิตาเป็นคนเอาขึ้นไปให้ เขาปลื้มกับบัวมากเพราะวรรณพรกับวิภูษาไม่เคยใส่ใจดูแลเขาอย่างนี้ แต่บัวลูกสาวที่เขาทอดทิ้งไม่ไยดีกลับมาคอยต้มยาให้เขากิน น่าละอายใจจริงๆ

“แต่สิตาเชื่อว่าบัวเต็มใจที่จะดูแลคุณน้าค่ะ ถึงบัวจะดูหัวแข็งพูดไม่เพราะแต่บัวเป็นคนมีน้ำใจมาก”

“ก็คงหัวแข็งเหมือนน้านั่นแหละ”...

ระหว่างที่บัวนั่งจิบน้ำตะไคร้อยู่ในห้องหนังสือ เจียมวิ่งหน้าตื่นเข้ามารายงานว่าวรรณพรพาวิภูษากลับมาแล้ว บัวโกรธมากต้องการจะไปสั่งสอนเด็กนิสัยเสียอย่างวิภูษา รีบจ้ำพรวดๆไปที่ตึกใหญ่ ตรงไปเคาะประตูห้องวิภูษาก่อนจะเปิดเข้าไป กลับพบแต่ห้องว่างเปล่า มีเสียงน้ำไหลดังมาจากห้องน้ำ ลองเคาะแล้วบิดลูกบิดดู มันเปิดไม่ออก ประตูล็อกเอาไว้ เธอเคาะอีกสองครั้งก็ไม่มีเสียงตอบ ตัดสินใจเอาไหล่กระแทกประตู

บัวกระแทกอยู่หลายครั้งกว่าประตูจะเปิด เจอวิภูษานั่งเหม่ออยู่ใต้ฝักบัวให้น้ำรดหัวจนเปียกโชก เธอเข้าไปปิดก๊อก วิภูษาก็เปิดใหม่อีกครั้ง สั่งห้ามมายุ่ง ตนจะล้างตัวเองให้สะอาด   ร่างกายตนสกปรกไปหมดแล้ว

“แกไม่มีวันรู้หรอกว่าฉันอยากจะให้พ่อเจ็บปวดแค่ไหน ฉันได้ทำมันไปแล้ว สะใจเป็นบ้า ฉันเห็นสายตาของเขาที่เจ็บปวดแทบจะตายลงตรงนั้น ฉันทำสำเร็จ แต่...แต่ทำไมฉันถึงได้เจ็บปวดไปด้วย”

“เรื่องมันจบไปแล้วไม่เป็นไรแล้ว ออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่า” บัวพยุงวิภูษาลุกขึ้น เธอผลักบัวออกห่าง

“แกไม่ต้องมาทำดีกับฉัน แกชนะฉันแล้ว คงจะสะใจมากสินะ” วิภูษาพูดไปสะอื้นไป

“ทำแบบนี้ไม่มีประโยชน์หรอกวิภูษา” บัวลากวิภูษาออกจากห้องน้ำจนได้ แต่เธอสะบัดมือบัวออก โทษว่า ที่เธอต้องเป็นอย่างนี้เพราะบัวคนเดียว บัวโกรธผลักเธอล้มลงไปบนเตียงแล้วโยนผ้าเช็ดตัวตามไปให้ ถ้าอยากจะโกรธเกลียดตนก็เรื่องของเธอ แต่อย่าทำให้พ่อต้องเสียใจขนาดนี้ ตอนนี้ท่านนอนป่วยอยู่เพราะช้ำใจในสิ่งที่เธอทำ ถ้ายังมีความกตัญญูอยู่บ้างก็น่าจะรู้ว่าต้องทำอย่างไร

“ฉันไม่กล้าจะไปสู้หน้าเขาอีกแล้ว สิ่งที่ฉันทำพ่อไม่มีวันยกโทษให้ฉันแน่ๆ”

“เมื่อเธอรู้ตัวว่าทำตัวเลวก็ยังไม่สายที่จะเปลี่ยนตัวเองใหม่ มีคนอีกมากมายที่ไม่มีพ่อแม่คอยเลี้ยงดู พวกเขาต้องต่อสู้ดิ้นรนอย่างยากลำบาก เธอมีพร้อม

มีครบทุกอย่าง  ทำไมยังเรียกร้องความรักจากพ่อแม่ไม่มีวันสิ้นสุดอย่างนี้ พอได้แล้ววิภูษา เธอต้องทำเพื่อพ่อแม่บ้าง เปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้ อย่าให้ฉันต้องใช้กำลัง”

ooooooo

จากนั้นไม่นานบัวพาวิภูษามาพบปวีณที่ห้องนอน ท่านเบือนหน้าหนีทันทีที่เห็นลูกตัวแสบ สั่งให้บัวพามันออกไปท่านไม่ต้องการเห็นหน้า วิภูษาตีหน้าสลดขยับจะไปแต่บัวจับแขนไว้