ดอกหญ้าในพายุ

“แต่อย่าเอาชีวิตสดใสงดงามของเธอมาแปดเปื้อนไปกับเราเลยสิตา” พูดจบบัวเดินลิ่วออกจากห้อง ดุสิตาคว้ามือถือขึ้นมาโทร.หาพงศ์ระพี

ooooooo

ที่ห้องนอนของวิภูษา วรรณพรเดินกระดี๊กระด๊าเข้ามาบอกลูกสาวว่าบัวไปพ้นทางแล้ว ที่สำคัญตอนนี้ปวีณหมดอาลัยไยดีกับมันอีกด้วย สมน้ำหน้าสาแก่ใจนัก

“ต่อไปนี้แกต้องทำความดีเพื่อชนะใจพ่อเขาให้ได้เพราะตอนนี้แกคือลูกสาวคนเดียวของเขาแล้ว”

วิภูษายังไม่ยอมให้จบแค่บัวไปจากที่นี่ แต่มีแผนจะจัดการกับมันขั้นเด็ดขาด ครู่ต่อมา ขณะที่พันขับรถพาบัวจะออกจากบ้านจินตบุษย์ วิภูษาร้องไห้ฟูมฟายมาขวางหน้ารถ บัวเดินลงไปหาเธอโผกอดไว้แน่นขอร้องอย่าไปจากที่นี่ ถ้าบัวไปแล้วเธอจะอยู่กับใคร พันซึ่งเชื่อว่าเธอเล่นละครตบตา เร่งบัวให้รีบไป

“ต่อไปนี้เธอต้องทำตัวดีๆไปอยู่เมืองนอกต้องตั้งใจเรียนกลับมาจะได้ดูแลพ่อกับแม่ พี่ไปก่อนนะ” บัวตบไหล่วิภูษาเบาๆแล้วกลับไปขึ้นรถ วิภูษาวิ่งตามรถที่แล่นออกไปพลางร้องเรียกให้เธอกลับมาก่อน ทันทีที่รถของพันแล่นลับสายตา รถกระบะของหาญเข้ามาจอดเทียบข้างๆที่วิภูษายืนอยู่...

ระหว่างรถของพันพาบัวมุ่งหน้าสู่ภูเขียว จ.ชัยภูมิ หาญโทร.หาบัว ถ้าอยากให้วิภูษาปลอดภัย เธอต้องเอาตัวเองมาแลก อย่าคิดแจ้งตำรวจเด็ดขาดไม่อย่างนั้นได้เก็บศพวิภูษากลับไปแทน

“แกจับวิไปไว้ที่ไหน” บัวถามเสียงเครียด พันที่กำลังขับรถอยู่พลอยเครียดไปด้วย...

ขณะที่บัวไม่ล่วงรู้ถึงแผนร้ายที่วิภูษากับหาญวางไว้ล่อให้เธอมาติดกับ เอกกลับมาหาแม่ที่กำลังง่วนอยู่ในครัว เอิบเห็นหน้าตาเนื้อตัวเต็มไปรอยบอบช้ำของลูกก็ตกใจถามว่าไปโดนอะไรมา เขาเล่าให้ฟังว่าคุณผู้หญิงให้คนไปซ้อมเขา พวกมันจะฆ่าเขาแต่มีคนช่วยเอาไว้ เขาไม่อยากแจ้งตำรวจกลัวคุณผู้ชายเดือดร้อน เอิบโกรธมากที่วรรณพรทำเกินเหตุ ลากข้อมือเอกเข้ามาเอาเรื่องเธอที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่กับปวีณ

“คุณผู้หญิงให้คนไปทำร้ายไอ้เอกทำไม จะฆ่ามันทำไมมันอุตส่าห์ออกไปจากบ้านนี้แล้ว”

วรรณพรทำไก๋ไม่รู้ว่าเอิบพูดเรื่องอะไร ปวีณเห็นหน้าตาเอกยับเยินถามว่าเกิดอะไรขึ้น เขาเข้าไปกราบแทบเท้าปวีณขอขมาในสิ่งที่ทำผิดต่อท่าน วรรณพรรู้ว่าเขาจะพูดอะไรร้องห้ามเสียงหลง เอกไม่สนใจ สารภาพสิ้นไส้ว่าได้เสียกับวิภูษา ที่ทำไปเพราะรักเธอ ท่านจะลงโทษอย่างไรก็ยอมทุกอย่าง ปวีณซวนเซจนต้องทรุดลงนั่ง วรรณพรด่าเอกกลบเกลื่อนว่าโกหก มันหลงรักวิภูษาก็เลยสร้างเรื่องนี้ขึ้นมา

“เอิบกับลูกขอลาคุณผู้ชายค่ะ บุญคุณของท่านเราสองคนแม่ลูกจะไม่มีวันลืมชั่วชีวิต ขอร้องคุณผู้หญิงอย่าส่งคนไปทำร้ายไอ้เอกมันอีกนะคะ ถ้ามันกับคุณวิยังลักลอบติดต่อกันอีก เอิบจะฆ่าลูกด้วยมือของเอิบเอง” เอิบกราบแทบเท้าปวีณแล้วลากเอกออกไป ปวีณหันขวับมองวรรณพรสีหน้าเอาเรื่อง

“คุณรู้เรื่องระยำนี้มาตลอดใช่ไหมวรรณ”

มีเสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นเหมือนเป็นระฆังช่วยชีวิตวรรณพรเอาไว้ หาญโทร.มาขอพูดสายกับปวีณ ทันทีที่เขารับสายมีเสียงวิภูษาดังลอดเข้ามาขอให้พ่อช่วยเธอด้วย พี่บัวกับไอ้หาญจับตัวเธอมา ปวีณตกใจแทบช็อกถามหาญว่าต้องการอะไร ตนอยากได้ค่าไถ่สิบล้านบาทไม่อย่างนั้นนังนี่ตาย ให้เอาเงินมาที่ภูเขียวส่วนเวลาและสถานที่จะติดต่อมานัดอีกครั้ง ปวีณวางสายแล้วหันบอกวรรณพรว่าบัวกับหาญจับวิภูษาไปเรียกค่าไถ่