ดอกหญ้าในพายุ

เช้าวันแรกของการกลับมารวมตัวกันเป็นครอบครัวจินตบุษย์ บรรยากาศเป็นไปอย่างชื่นมื่น บัวกับวิภูษาช่วยเอิบกับรุ่งยกอาหารเช้ามาวางบนโต๊ะ วรรณพรกับปวีณเข้ามานั่งที่โต๊ะอาหารอย่างขัดเขิน ครั้นนั่งร่วมโต๊ะกันพร้อมหน้า วรรณพรตักกับข้าวให้บัว ขณะที่วิภูษาคอยบริการพ่อ ทุกคนต่างยิ้มแย้มมีความสุข...

อีกมุมหนึ่งในสวนข้างบ้าน จิตรายืนมองแปลงผักของบัวที่ตอนนี้เต็มไปด้วยต้นหญ้า ถามเจียมว่าผักที่เคยงอกงามทำไมกลายสภาพเป็นแบบนี้ เธอเล่าว่าถูกวิภูษากระทืบตายหมด

“ช่วงนี้บ้านเรายังไม่มีคนสวน เธอสองคนช่วยกันปรับดินตรงนี้ใหม่ แล้วเอาเมล็ดพันธุ์ผักมาลง”

ทีแรกเจียมกับรุ่งเกี่ยงกันไม่มีใครทำ ให้อ้างงานล้นมือ แต่พอจิตราเสนอค่าจ้างพิเศษให้ ต่างแย่งกันว่างงานขันอาสาทำงานนี้...

เสร็จจากมื้อเช้า ดุสิตาในมาดคุณครูเรียกบัวกับวิภูษามาติวเข้มภาษาอังกฤษ บัวบ่นอุบแค่เรียนที่วิทยาลัยก็เบื่อพอแล้วนี่ยังต้องมาเรียนที่บ้านอีก ไปทัศนศึกษากันที่ห้างฯไม่ดีกว่าหรือ วิภูษายกมือสนับสนุน

“จริงด้วยค่ะพี่สิตา เดี๋ยววิพาไปเอง ดูหนังฝรั่งแบบนอนดูบนโซฟาเบด”

“อย่าเกเร คุณแม่วางตารางเอาไว้แล้ว พี่ต้องติวภาษาอังกฤษให้เธอสองคนในภาคเช้า สายๆพวกเธอต้องไปฝึกงานที่บริษัทยาต่อ จนกว่าจะถึงวันเดินทางไปเมืองนอก เริ่มที่เลสซันวันก่อนเลย พวกเธออ่านไป เดี๋ยวพี่จะมาถามว่าได้อะไรกันบ้าง” สั่งงานเสร็จดุสิตาออกไปนอกห้อง

บัวเปิดหนังสืออ่านบทเรียนที่หนึ่งตามคำสั่งของดุสิตา แถมคุยเขื่องเดี๋ยวจะตอบเป็นภาษาอังกฤษล้วนๆเลย

“พี่บัวเดี๋ยววิไปนั่งอ่านแถวสนามหน้าบ้านนะ อยู่คนเดียวจะได้มีสมาธิ” วิภูษาคว้าหนังสือออกมาที่สนามหญ้าหน้าเรือนเล็ก เห็นเดชาเดินมาไกลๆ แต่ทำเป็นไม่เห็น หยิบมือถือขึ้นมาโทร.หาหาญ

“หาญ เธอไปจากคอนโดฯเพื่อนฉันได้แล้วนะต่อไปนี้จะไม่มีแก้แค้นอะไรบัวอีกแล้ว ฉันกับบัวเข้าใจกันดีแล้ว อย่าติดต่อมาหาฉันอีก...ฮัลโหลๆ  หาญ ได้ยินที่ฉันพูดหรือเปล่า”

เดชาทันได้ยินประโยคหลังก็โกรธมาก ลากวิภูษาไปหาบัว ฟ้องว่าเธอแอบคุยกับหาญได้ยินเต็มสองหูไม่รู้ว่ามีแผนร้ายอะไรหรือเปล่า บัวมองเธอด้วยสายตาผิดหวัง ซักหน้าเครียด จริงอย่างที่เดชาว่าหรือเปล่า วิภูษาหยิบมือถือมาเปิดคลิปเสียงที่อัดเอาไว้ ได้ยินเสียงหาญโวยวาย

“อีบัวมันโกหกเก่ง มันเคยหลอกให้ฉัน

หลงรักมันมาแล้ว เชื่อเหรอว่ามันจะดีกับคุณจริง”

“หาญนายไปมอบตัวกับตำรวจเถอะอย่าคิดแค้นบัวอีกเลย ฉันเองจะกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนใหม่ นายเองก็เหมือนกัน” สิ้นเสียงวิภูษาปิดคลิป บัวกับ ดุสิตาพูดเป็นทำนองเดียวกันว่าวิภูษากลับเนื้อกลับตัวเป็นคนใหม่ ไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว เดชาขอโทษด้วยที่เข้าใจเธอผิดๆ

“เราไปอ่านหนังสือกันต่อดีกว่าวิ เดี๋ยวครูสิตาดุเอา” พูดจบบัวจูงมือวิภูษาเดินแยกไป ปล่อยให้ดุสิตากับเดชาได้อยู่กันตามลำพัง สองคนมองกันเขินไปมาก่อนดุสิตาจะชวนให้เขานั่งก่อน เดชานึกขึ้นได้หยิบตำราทำขนมขึ้นมาให้ เห็นเธอชอบทำเบเกอรีก็เลยซื้อมาฝาก สองคนชี้ชวนกันดูขนมในตำราอย่างมีความสุข