ดอกหญ้าในพายุ

“ถ้าสำนึกผิดได้แล้ว อย่าขี้ขลาดที่จะสู้กับความจริง” พูดจบบัวออกจากห้องปิดประตูตามหลัง วิภูษาเข้าไปกราบเท้าพ่อทั้งน้ำตา ที่มาหาท่านในวันนี้ไม่ได้หวังว่าท่านจะให้อภัย แต่มาขอให้ท่านลืมลูกเลวๆ คนนี้  เธอจะไปตามทางของเธอไม่อยู่ให้ท่านต้องทุกข์ทรมานใจอีกต่อไป บัวพูดเตือนสติจนทำให้เธอตระหนักแล้วว่าพ่อทำงานหนักเพื่อเธอ อยากได้อะไรท่านก็หาให้ไม่เคยขัดใจแม้แต่ครั้งเดียว

“วิเสียใจจริงๆไม่รู้ว่าจะชดเชยความผิดตัวเองได้ยังไง วิขอกราบลาคุณพ่อตรงนี้ คุณพ่อต้องดูแลตัวเองดีๆนะคะ” วิภูษาก้มกราบลาปวีณแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ประตู ปวีณใจอ่อนร้องเรียกเอาไว้

“เดี๋ยวก่อน แกไปจากบ้านนี้แล้วจะไปทำมาหากินอะไร เรียนก็ไม่จบทำงานอะไรก็ไม่เป็น ถ้าฉันใจดำปล่อยให้แกไปขายตัวเหมือนเดิม ฉันยังจะเรียกตัวเองว่าพ่อได้อีกเหรอ” ปวีณเดินมากอดวิภูษา “พ่อเองก็ผิดที่พูดจาดูถูกแกไปแบบนั้น ลืมเรื่องเก่าๆมันไปให้หมด พ่อจะคิดว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น”...

บัวกำลังมองแปลงผักที่ตอนนี้มีเพียงดอกหญ้าขึ้นเต็มไปหมด วิภูษาเดินสงบเสงี่ยมเข้ามาหา ขออนุญาตเรียกเธอว่าพี่บัวจะยังทันอยู่หรือเปล่า บัวถามเพื่อความแน่ใจว่าอยากเรียกตนว่าพี่จริงๆหรือ

“วิขอโทษที่เคยทำเรื่องเลวร้ายกับพี่บัว พี่บัวยกโทษให้วินะคะ” วิภูษายกมือไหว้บัวอย่างนอบน้อม

“พี่อโหสิกรรมให้ ต่อไปนี้เรามาเริ่มต้นเรื่องดีๆ กันใหม่” บัวลูบหัวน้องอย่างเอ็นดู วิภูษาเล่าว่าพ่อจะส่งเธอไปเรียนต่อเมืองนอกอ้อนวอนบัวให้ไปด้วยกัน บัวได้แต่ยิ้มเจื่อนไม่อยากไป...

ในเวลาต่อมา ที่ห้องนอนวรรณพร ดุสิตาถือชามข้าวต้มมายืนข้างเตียงกับจิตรา เห็นวรรณพรนอนเหม่อลอย เชิญชวนให้กินข้าวต้ม เอาแต่นอนซมเดี๋ยวจะไม่สบาย จิตรารับชามข้าวต้มมาจากลูก

“สิตาออกไปก่อนเถอะลูก แม่จัดการเอง” จิตรารอจนลูกออกไปแล้ว จึงเอาชามข้าวต้มวางบนโต๊ะหัวเตียง “เธอนอนซมอย่างนี้แสดงว่าเธอรู้เรื่องเสื่อมเสียที่ยัยวิไปก่อเอาไว้แล้ว”

“วรรณได้ยินพี่จิตคุยกับคุณปวีณหมดแล้ว วรรณไม่อยากจะเชื่อเลยว่ายัยวิจะเป็นไปได้ขนาดนี้ วรรณเลี้ยงลูกไม่ดีตรงไหนอยากได้อยากมีอะไรก็ไม่เคยขัดใจสักอย่าง ทำไมมันถึงได้ทำตัวอย่างนี้ วรรณอยากจะตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยจริงๆ”

“ลืมอดีตไปได้แล้ว ปวีณให้อภัยหลานวิแล้ว เขาจะส่งยัยวิไปเรียนต่อที่เมืองนอก ต่อไปนี้เธอต้องยอมให้พี่ควบคุมความประพฤติของยัยวิ จะเลี้ยงดูกันแบบเดิมไม่ได้อีกแล้ว นี่คือสิ่งที่ปวีณให้พี่มาพูดกับเธอ เธอมีอะไรขัดข้องหรือเปล่า”

วรรณพรยอมทุกอย่างขอแค่อย่าให้ลูกเสียผู้เสียคนไปมากกว่านี้ ขอให้จิตราเมตตาหลานด้วย จิตราพยักหน้ารับคำ ต่อจากนี้ไปครอบครัวของเราจะได้เริ่มต้นกันใหม่ ขอตัวลงไปบอกเอิบกับรุ่งให้เตรียมห้อง เพื่อที่ปวีณกับบัวจะได้กลับมาอยู่บ้านนี้เหมือนเดิม 

จิตราว่าแล้วลุกออกไปวรรณพรมองตามสีหน้าร้ายกาจ