ดอกหญ้าในพายุ

“เป็นไปไม่ได้ เราเปิดห้องเข้าไปไม่เจอใครก็ออกมาเลยไม่ได้ไปที่โต๊ะด้วยซ้ำ”

“พี่บัวพูดความจริงค่ะ วิอยู่ติดกับพี่บัวตลอด”

ปวีณช่วยยืนยันอีกแรงหนึ่งว่าบัวไม่ได้มีนิสัยขี้ขโมย ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ...

ความวัวยังไม่ทันหายความควายก็เข้ามาแทรก เมื่อปวีณ บัวและวิภูษากลับถึงบ้าน รุ่งวิ่งหน้าตื่นเข้ามารายงานปวีณว่าเจอขุมทรัพย์ฝังเอาไว้ที่แปลงผักของบัว เขาหาว่าเธอพูดจาเหลวไหล บัวไม่รอช้ารีบวิ่งไปดู เห็นวรรณพรหยิบเครื่องประดับที่ตัวเองซ่อนไว้ขึ้นมามองอย่างตื่นเต้น เข้าไปคว้ามันจากมือเก็บใส่กล่องอย่างเดิมเอาฝาปิดแล้วกอดกล่องนั้นไว้แนบอก แสดงตัวว่าเป็นเจ้าของสมบัติเหล่านี้

วรรณพรชี้หน้าบัวคาดคั้นให้บอกว่าไปเอาสมบัติเหล่านี้มาจากไหน แล้วทำไมต้องซ่อนไว้แบบนี้ บัวอธิบายว่านี่เป็นสมบัติที่ตากล้าให้เธอไว้ก่อนตาย วรรณพรสบโอกาสเหมาะหันไปโวยวายกับปวีณ

“ตายแล้ว งั้นมันก็เป็นของที่ตาแกปล้นชาวบ้านเขามาน่ะสิ นี่เราจะโดนคดีอะไรไหมคุณ”

“ตาบอกว่าของพวกนี้ไม่ใช่ของที่ปล้นมา” บัวยืนยันหนักแน่น

“ดูมันยังมาเถียงข้างๆคูๆ ตาแกเป็นโจรถ้าไม่ปล้นมา แล้วจะเอาของพวกนี้มาจากไหนหรือแกไปขโมยมา”

ปวีณเชื่อคำยุแยงของวรรณพร ไม่เชื่อว่าสมบัติเหล่านี้เป็นของบัว คาดคั้นให้เธอบอกว่าไปเอามาจากไหน แม่เลี้ยงตัวแสบยุเขาให้แจ้งตำรวจจับบัวแล้วพุ่งไปแย่งกล่องสมบัติ บัวไม่ให้ยื้อแย่งไว้สุดฤทธิ์ ผลักวรรณพร กระเด็นแล้วกอดกล่องสมบัติเดินลิ่วกลับเรือนใหญ่ วิภูษาเข้าไปประคองแม่

“ดูมันกล้าทำร้ายวรรณต่อหน้าทุกคน จับได้คาหนังคาเขาอย่างนี้แล้วคุณจะตาสว่างได้รึยัง สายเลือดโจรมันแรง ยังไงมันก็ต้องเป็นโจร”

“วันนี้บัวก็เพิ่งก่อคดีขโมยเช็คที่บริษัทคุณพ่อมาค่ะ” วิภูษาฟ้องเสียงลั่น จิตราตกใจไม่อยากจะเชื่อ ขณะที่ปวีณรีบเดินตามบัวจนทันกันที่ห้องโถงตึกใหญ่เรียกเธอให้คุยกันให้รู้เรื่องก่อน ท่านต้องการคำอธิบายจากเธอ บัวโกรธสุดๆที่ไม่มีใครเชื่อก็เลยประชดว่าสมบัติพวกนี้เป็นของโจร ตากล้ากับสมุนปล้นมาแบ่งกันตั้งแต่อยู่รังโจรที่ภูเขียว ส่วนเช็คนั่นเธอก็เป็นคนขโมยเองและที่เข้ามาอยู่ในบ้านนี้ก็เพราะจะมาปอกลอกเขา

“เอาทุกอย่างมาเป็นของฉันเพื่อแก้แค้นแทนแม่ของฉัน”

“ลูกทำแบบนี้ทำไม พ่อตั้งใจจะชดเชยทุกอย่างให้ลูกอยู่แล้ว”

“ก็เพราะฉันมันเป็นหลานโจรยังไงล่ะ เลือดชั่วมันฝังอยู่ทุกอณูในตัวฉัน พวกคุณไม่มีวันลบความคิดนี้ออกไปจากหัวพวกคุณได้หรอก” แดกดันจบบัววิ่งขึ้นบ้าน ปวีณช้ำใจสุดๆยืนโงนเงนจะล้ม วิภูษากับวรรณพรเข้ามาพยุงไปนั่งเก้าอี้ ฝ่ายบัวตรงไปที่ห้องเก็บเสื้อผ้าข้าวของยัดใส่เป้สัมภาระ ดุสิตาตามมาขอร้องอย่าไปจากที่นี่ ตนกับแม่เชื่อว่าเธอต้องมีเหตุผล บัวขอบคุณที่อยู่ข้างเธอมาตลอด