ดอกหญ้าในพายุ

“พวกมึงหักหลังกู” หาญถีบโจ้หงายเงิบ แล้วตรงเข้าต่อสู้กับบัติ บัวรู้ว่าหาญเสียเปรียบใช้มือที่ถูกมัดหยิบมีดของหาญที่ตกอยู่บนเตียงพยายามตัดเชือกที่มัดตัวเอง บัติวิ่งไปคว้าปืน ยังไม่ทันจะยิงหาญ พงศ์ระพีเอาไม้ฟาดใส่เสียก่อน โจ้ตั้งหลักได้ พุ่งเข้าหา บัวตัดเชือกขาดพอดีอัดโจ้คว่ำ แล้วช่วยกันกับพงศ์ระพีหิ้วปีกหาญหนีออกทางหลังกระท่อม โจ้กับบัติยันตัวลุกขึ้นเป็นจังหวะเดียวกับวิภูษาตามเข้ามา

“ตามพวกมันไปเร็วสิ ถ้ามันรอดไปได้เราสามคนต้องไปตายอยู่ในคุก เร็วสิไอ้โง่” วิภูษาชะงักเมื่อเห็นบัติหันปืนมาทางตัวเอง “แกไม่อยากได้เงินส่วนแบ่งแล้วหรือ”

“ไอ้หาญบอกว่าพ่อมึงจะเอาเงินมาไถ่ตัวมึง

ไม่ใช่หรือ แล้วกูจะตามไอ้พวกนั้นไปให้เหนื่อยทำไม ก่อนอื่นเรามาสนุกกันก่อนเป็นไง ดีกว่านั่งรอเปล่าๆ” ว่าแล้วโจ้ล็อกตัววิภูษาลากไปที่เตียง...

บัวช่วยกันกับพงศ์ระพีประคองหาญที่หมดสติมาที่แพของเธอซึ่งยังผูกไว้ที่เดิม โดยจะหนีไปทางน้ำเพราะขืนเดินป่าหาญคงไม่ไหว แล้วฝากพงศ์ระพีดูหาญไว้ก่อน เธอจะไปหาสมุนไพรมาห้ามเลือด หากปล่อยไว้เลือดออกหมดตัวแน่ หายไปพักใหญ่ บัวกลับมาพร้อมสมุนไพรที่ต้องการ พงศ์ระพีพยายามโทร.หาพันแต่ไม่มีสัญญาณ บ่นอุบไม่รู้ว่าน้องออกจากป่าได้หรือยัง ตอนคุยกันครั้งสุดท้ายเห็นว่าปลอดภัยดี

“ค่อยโล่งอกหน่อย ถ้าครูพันเป็นอะไรไปฉันจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย” บัวพูดไปพลางใช้หินกรวดจากลำธารบดสมุนไพรไปด้วย หาญที่นอนอยู่บนแพค่อยๆรู้สึกตัว

พงศ์ระพีเตือนเขาอย่าเพิ่งขยับตัวเดี๋ยวทายาเสร็จจะพาออกจากป่า และจะต้องไปมอบตัวกับตำรวจเพื่อชดใช้ความผิด บัวกับพงศ์ระพีช่วยกันทายาให้หาญจนเสร็จ เขามองอึ้งก่อนจะถามว่าช่วยเขาทำไม  ไม่กลัวเขากลับมาฆ่าหรือ

พงศ์ระพีอธิบายว่าตนกับบัวไม่ได้ฆ่าห้าวจึงไม่มีอะไรติดค้างกับหาญ ห้าวถูกงูกัดตายไม่ได้ตายเพราะเราสองคน ถ้าเขาไม่เชื่อก็ให้ไปถามตำรวจได้เลย หาญไอออกมา พงศ์ระพีหยิบใบไม้ทำเป็นกรวยตักน้ำให้เขาดื่ม

“ถ้าอยากฆ่าฉันกับบัว นายก็ต้องหายซะก่อน”

เสร็จกิจกับวิภูษาโจ้กับบัติเดินยิ้มกริ่มออกมาจะไปเอามือถือของเธอที่ทิ้งไว้ในรถเผื่อพ่อของเธอติดต่อมาเรื่องเงินค่าไถ่ แต่ต้องชะงักเมื่อเจอตำรวจหลายนายดาหน้าเข้ามา พร้อมกับสั่งให้ทั้งคู่มอบตัว ทั้งคู่ตกใจ

ยิงปืนใส่ตำรวจก่อนจะพากันวิ่งหนี ตำรวจไล่ตามไปติดๆ วิภูษาในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ยหัวยุ่งเหยิงได้ยินเสียงปืน วิ่งไปดูที่หน้าต่างเห็นตำรวจวิ่งไล่พวกคนร้ายรีบถอยหลบ มือไปป่ายถูกปืนของโจ้ที่ทิ้งไว้บนโต๊ะคว้ามันวิ่งหนี...

ปวีณ สารินทร์ และวรรณพรเข้ามาในกระท่อมแต่ไม่เจอใคร สักพักตำรวจพาตัวโจ้กับบัติเข้ามา ทั้งคู่สารภาพสิ้นไส้ว่าคนที่จ้างพวกตนคือวิภูษากับหาญ

ไม่ใช่บัว แถมวิภูษายังสั่งให้หาญข่มขืนพี่สาวตัวเองแต่บัวดวงดีรอดไปได้ นอกจากนี้ทั้งคู่ยังสารภาพอีกว่าร่วมกันข่มขืนวิภูษา ปวีณถึงกับซวนเซเมื่อรู้ความจริง สารินทร์กลัวเขาล้มรีบประคองไปนั่งพัก...

เนื่องด้วยกลัวความผิดกอปรกับเพิ่งถูกข่มขืนมาวิภูษาจึงสติแตก ถือปืนเตลิดมาที่ลำธาร เจอบัว พงศ์ระพีและหาญกำลังผูกแพเพื่อขึ้นฝั่ง ยิงปืนใส่กระสุนเฉียดบัว วิภูษาพลาดเป้าจึงวิ่งไปที่โขดหินเพื่อให้เห็นศัตรูชัดๆ ปวีณวิ่งนำสารินทร์และวรรณพรเข้ามาเห็นพอดี ขอร้องลูกอย่าทำร้ายใครอีก