ตะวันอาบดาว
ตอนที่ 1
ศิวัชหน้าเสีย ยิ่งเห็นสีหน้าแม่ยิ่งเป็นกังวล
“หมออย่าล้อแม่ผมเล่นสิครับ ถ้าความจำผมหายไปจริงๆแล้วทำไมผมยังจำแม่กับเพื่อนผมได้”
“แล้วคุณจำได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้าที่คุณจะถูกทำร้าย”
น้ำเสียงแปร่งๆของหมอทำให้ศิวัชหน้าเครียด กระนั้นก็ไม่บอกเรื่องที่มาของแผลโดนแทง หมอถอนใจยาวก่อนเอ่ยให้กำลังใจเมื่อเห็นสีหน้าแตกตื่นของสีดา
“หมอไม่ได้บอกว่าความจำคุณจะหายไปทั้งหมด...มันหายไปแค่บางส่วน”
สีดาอดไม่ได้คาดคั้นหมอ “แล้วอย่างนี้ลูกฉันจะหายไหมคะ”
หมอถอนใจหนักหน่วง “ต้องใช้เวลาหน่อยครับ ความจำเสื่อมเกิดจากการที่สมองได้รับการกระทบกระเทือน บางคนก็ใช้เวลาไม่นาน แต่บางคนก็ใช้เวลาหลายปี”
คำวินิจฉัยของหมอทำให้ศิวัชกับสีดาหน้าเสีย เช่นเดียวกับเมฆ หมอสงสารและเห็นใจสองแม่ลูกแต่ก็ทำได้แค่ปลอบและให้กำลังใจ เอ่ยทิ้งท้าย “เอาเป็นว่าช่วงนี้หมอจะให้รอดูอาการก่อน ทั้งแผลที่ถูกแทงและแผลที่ศีรษะ ยังไงเดี๋ยวคงต้องทำซีทีสแกนอีกที...หมอขอตัวก่อนนะครับ”
หมอออกจากห้องไปแล้ว ศิวัชหันหาแม่แล้วยกมือไหว้ขอโทษ
“แม่...ผมขอโทษที่ไม่ได้ให้ของขวัญวันเกิดแม่”
สีดาน้ำตาคลอจับมือลูกชายคนเล็ก “เด็กบ้า...แค่วัชไม่เป็นอะไรก็ถือว่าเป็นของขวัญที่ดีที่สุดของแม่แล้ว”
ศิวัชยิ้มบางๆให้แม่ แต่แววตาเคร่งเครียดเหมือนคนที่มีความลับบางอย่างซ่อนไว้
ooooooo
ค่ำคืนแห่งความวุ่นวายผ่านไปในที่สุด
ดาวประดับตื่นมาสำรวจบ้านเขมวัฒน์แต่เช้าโดยมีปราณนท์เป็นเพื่อนคุย ช่อแพรเห็นหลานสาวที่ตนรับเป็นบุตรบุญธรรมยิ้มหน้าระรื่นก็หมั่นไส้ เมื่อได้ยินอีกฝ่ายถามหาเธอเลยแกล้งแขวะ
“ไม่คิดว่าจะได้ยินเธอถามถึงฉัน”
“อ๋อ...ที่ถามถึงเพราะดาวแค่สงสัยว่าการพาคุณพ่อลงมาข้างล่างแบบนี้ควรเป็นหน้าที่ของภรรยาหรือเปล่า”
“ดูท่าทางเธอจะเป็นห่วงเป็นใยพ่อบุญธรรมเกินไปหน่อยนะ”
“ถึงคุณพ่อจะเป็นแค่พ่อบุญธรรมแต่ก็ยัง
รักดาวมากกว่าคนที่เป็นน้าแท้ๆอย่างน้าช่อ”
“เธอคงไม่ได้หมายความว่าจะให้ฉันแสดงความรักกับเธอให้เป็นครอบครัวสุขสันต์กันหรอกนะ”
“ดาวคงไม่คิดขนาดนั้นหรอกค่ะ เพราะขนาดแม่ดาวที่เป็นพี่สาวแท้ๆของน้าช่อ...น้ายังแช่งให้ตายวันตายพรุ่ง!”
ดาวประดับที่ฝังใจตั้งแต่เด็กว่าช่อแพรอาจมีส่วนกับการตายของช่อผกากับขจร พี่สาวแท้ๆและพี่เขยซึ่งเป็นพ่อแม่ของเธอ อดไม่ได้จะตอกอย่างไม่ไว้หน้า ช่อแพรโกรธมาก ตั้งท่าจะสวนแต่ปราณนท์ช่วยห้ามไว้
ปราณนท์หายใจหอบถี่เพราะสะเทือนใจที่เห็นภรรยากับหลานสาวทะเลาะกัน ช่อแพรจึงยอมถอยให้และขอตัวไปทำงานดื้อๆ กระนั้นก็ไม่วายหันไปแขวะดาวประดับทิ้งท้าย
“ฉันไปทำงานก่อน อ้อ...ขอบใจสำหรับดอกไม้สีทองเมื่อคืนนี้นะ ฉันหาที่วางที่เหมาะกับมันได้แล้ว”
พูดจบก็ผละไป ทิ้งดาวประดับให้ดูอาการปราณนท์ตามลำพัง ปราณนท์โบกมือให้หลานสาว “พ่อไม่เป็นไร ดาว...เรื่องที่พ่อโทร.หาลูก พ่ออยากให้ลูกคิดว่าพ่อแค่โทร.ไปคุยแล้วกัน น้าช่ออาจจะไม่ได้มีใครอย่างที่พ่อคิดก็ได้”
