ตะวันอาบดาว
ตอนที่ 1
ดาวประดับอึ้งอึดใจก่อนปฏิเสธ สีหน้างอนๆ ของเธอทำให้ศิวัชอดขำไม่ได้ ดาวประดับพลอยหัวเราะไปด้วย รู้สึกดีกับเขาไม่น้อยแต่ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรเพราะคิดว่าคงไม่เจอกันแล้ว
ooooooo
ช่อแพรเจ็บใจมากที่ดาวประดับไปฉีกหน้าตนกลางออฟฟิศเขมวัฒน์กรุ๊ปเลยรีบกลับบ้านไปเอาเรื่องปราณนท์ เพราะเชื่อว่าพฤติกรรมก้าวร้าวของดาวประดับมาจากการถูกสามีปั่นหัว
ปราณนท์ดีใจที่เห็นช่อแพรภรรยาสุดที่รักกลับบ้านแต่หัววัน และยิ่งกว่าปลื้มเมื่อเธอชวนเขาไปเดินเล่น
“นานแล้วนะที่เราไม่ได้เดินเล่นด้วยกันอย่างนี้”
“นั่นสิคะ...คงต้องขอบคุณหลานรักของเรา”
น้ำเสียงประชดประชันของภรรยาทำให้ปราณนท์ชะงัก สังหรณ์ใจไม่ดี แล้วก็จริงดังคาด ช่อแพรโพล่งอย่างเหลืออดเรื่องดาวประดับไปฉีกหน้าเธอถึงออฟฟิศ
“อะไรนะ...แล้ว...ลูกไปที่ออฟฟิศทำไม”
“ก็ไปหาชู้รักของฉันไงคะ”
ช่อแพรตอกไม่ไว้หน้าจนสามีหน้าเสีย กระนั้นเธอก็ไม่สนใจเอ่ยถามตรงๆ
“คุณเป็นคนเรียกดาวประดับกลับมาใช่ไหมคะ”
“ผมไม่ได้บอกให้เธอกลับมา”
“คุณอาจไม่ได้บอกเธอตรงๆ แต่การที่คุณคร่ำครวญบอกว่าฉันนอกใจมันทำให้เธอกลับมาที่นี่”
ปราณนท์สบตาภรรยาแน่นิ่ง สวนถามเสียงเรียบ
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็บอกมาสิว่าคุณไม่ได้มีอะไรกับมัน”
ช่อแพรไม่ทันตอบ ดาวประดับก็ปรากฏตัว สีหน้าแปลกใจที่เห็นพ่อแม่บุญธรรมอยู่ด้วยกัน
“ดาวคงไม่ได้เข้ามาขัดจังหวะอะไรใช่ไหมคะ”
ปราณนท์ตั้งท่าจะตอบแต่ช่อแพรก็โพล่งขัด “ไม่หรอก ฉันว่า...ฉันไม่บอกดีกว่า...ให้คุณลอง สืบดู...น่าสนุกนะ...คุณว่าไหม อย่างน้อยคุณจะได้มีอะไรทำนอกจากนั่งกระดิกนิ้วอยู่บนวีลแชร์นี่ไปวันๆ”
ช่อแพรจงใจพูดแดกดันสามีทิ้งท้ายก่อนหันหาดาวประดับหลานสาวแท้ๆที่ตนรับเป็นบุตรบุญธรรม “ฉันเห็นว่าวันนี้อากาศดีก็เลยพาคุณปราณนท์มาเดินเล่น แต่สงสัยเขาคงไม่อยากเดินเล่นกับฉันแล้วล่ะ... ฝากเธอด้วยนะ”
พูดจบก็ผละไป ทิ้งปราณนท์ให้นั่งเศร้า รู้สึกผิดที่ต้องให้ลูกสาวบุญธรรมเห็นเรื่องแบบนี้
“ดาว...พ่อขอโทษที่ทำให้ดาวกลับมาเจอเรื่องอย่างนี้”
“พ่อ...มีอะไรคะ...น้าช่อพูดอะไรกับพ่อ”
“น้าเขาไม่ได้พูดอะไรหรอก แต่การที่น้าของลูกเงียบมันก็ดังพอจะทำให้พ่อรู้ว่า...ดาวอย่าไปยุ่งกับเขาเลย”
“พ่อ...ดาวไม่รู้ว่าน้าช่อเขาจะดีจะร้ายแค่ไหน แต่ดาวบอกแล้ว...ดาวจะไม่ยอมให้น้าช่อทำร้ายคนที่ดาวรักอีก”
“ขอบใจนะลูก...พ่อขออยู่คนเดียวสักพักนะ”
ดาวประดับสงสารและเห็นใจพ่อขอตัวกลับไปพัก เห็นบัตรนักข่าวที่ตนได้มาตอนถูกจับตัวที่เชียงตุงบนโต๊ะก็คิดได้ ตัดสินใจส่งอีเมลหาสำนักข่าวดับเบิลยูนิวส์เพื่อสอบถามเรื่องชายหนุ่มเจ้าของบัตร รวมทั้งอยากฝากขอบคุณเขาด้วยที่ช่วยให้เธอรอดชีวิต
ooooooo
ศิวัชกลับไปกินข้าวกับแม่ที่บ้าน แต่สีดาตรอมใจคิดถึงศิวกรจนไม่ยอมกินอะไร กระนั้นก็ไม่วายถามถึงคนพิเศษที่เขาตั้งใจจะพามาแนะนำเมื่อวันก่อน
“คนพิเศษที่ลูกบอกว่าจะพาเธอมางานวันเกิดแม่ไง ตกลงว่าเธอเป็นใคร”
คำถามของแม่ทำให้ศิวัชต้องวางช้อน “เอ่อ... ผมบอกแม่อย่างนั้นหรือ”
“ใช่ วัชดูมีความสุขมากเมื่อพูดถึงเธอ แม่ล่ะอยากเห็นจริงๆว่าเธอเป็นใคร อย่าบอกนะว่าลูกจำเรื่องนี้ไม่ได้”
ศิวัชอึกๆอักๆ สีดาเข้าใจว่าความทรงจำของเขาอาจยังกลับมาไม่หมด
“เอาน่า...เดี๋ยวลูกก็จำเรื่องเธอได้ เพราะเรื่องความรักมันไม่ได้อยู่ที่สมองแต่มันอยู่ที่หัวใจ”
