สวยซ่อนคม

“ถ้ามันเสี่ยงจะไปทำลายอวัยวะข้างเคียงส่วนอื่นมากกว่าผมก็จะไม่ผ่าเอากระสุนออกมา...คุณเข้าใจนะ”

เพราะเป็นพยาบาลเก่าจึงเข้าใจสถานการณ์ดี หลินลู่หลานพยักหน้ารับรู้ช่วยเขาผ่าตัดนำกระสุนออกจากร่างส่งไห้ การผ่าตัดดำเนินไปด้วยดี แม้มีภาวะเสี่ยงมากตามคาดแต่หมอหนุ่มก็ทำสำเร็จ 

หลินลู่หลานโล่งใจแต่มากกว่านั้นคือหัวใจที่เต้นแรงของเธอที่ได้ทำงานใกล้ชิดเขาอีก...แม้จะช่วงเวลาสั้นๆ ก็ยังดี

ooooooo

สุ้ยไถ่เตรียมตัวตามอ้ายผิงไปฮ่องกง ทุกอย่างฉุกละหุกจนเขาหัวหมุนกระทั่งลืมสนิทเรื่องเรียนพิเศษของซุนหลิง จินนี่ที่ไม่ได้เจอหน้าลูกศิษย์สาวหลายวันทนไม่ไหวโทร.มาตาม

“คุณผู้ปกครอง...ตกลงฉันต้องโทร.ตามนักเรียนเองใช่ไหมนี่...ไหนว่าจะโทร.บอก แล้วนักเรียนฉันเขาเป็นอะไร นี่เขายังไม่หายป่วยอีกหรือ”

“อ้อ...ขอโทษจริงๆจินนี่...คือ...เอ่อ...ฉันกำลัง ยุ่งๆหลายอย่างเลยไม่ได้โทร.บอก อย่างนี้คือ...ซุนหลิงเขาหายป่วยแล้วแต่แม่เขาพากลับไปอยู่ที่บ้าน”

“อ้าว...แล้วยังไงล่ะ...คือไม่เรียนเหรอ อีกเดือนสองเดือนเขาก็ต้องสอบแล้ว”

“เรียนสิ...ยังไงเขาก็ต้องเรียนให้จบแล้วไปสอบ ...ก็...เดี๋ยวสามสี่วันนี้ฉันไม่อยู่เขาก็คงมาเรียน”

“อะไรนะ! ใครไม่อยู่อีกคะคุณผู้ปกครอง คุณไม่อยู่อีกแล้วทีนี้จะให้ฉันโทร.ตามกับใคร หรือว่าไม่ต้องโทร.แล้ว...งั้นก็เอาที่สะดวกแล้วกันค่ะคุณผู้ปกครอง!”

แหวเพื่อนจบก็วางสาย จินนี่นิ่วหน้าพลางครุ่นคิด...ทำไมสุ้ยไถ่ไม่อยู่ซุนหลิงถึงมาเรียนได้ พลันภาพความทรงจำเมื่อหลายวันก่อนก็ผุดในหัว ปฏิกิริยาแปลกๆระหว่างสุ้ยไถ่เพื่อนรักกับซุนหลิงลูกศิษย์สาว...อาการแง่งอนและการต่อปากต่อคำทำให้ครูสาวเอะใจ...หรือว่าสองคนนั้นจะแอบมีใจให้กัน

ในที่สุดการผ่าตัดก็สิ้นสุด...หมอโซวตรวจดูความเรียบร้อยแล้วผละไปล้างมือ หลินลู่หลานตามไปคุยด้วย

“เขาไม่เป็นไรใช่ไหมหมอ”

“พรุ่งนี้คงเริ่มรู้ตัวแต่ก็อีกนานกว่าจะหาย ทางที่ดีพอผมไปแล้วคุณแวะไปเอายาบ้านผม...ให้เขากินทุกสี่ชั่วโมง”

“ถ้าเป็นยาแก้ปวดแก้อักเสบฉันไม่ต้องไปถึงบ้านหมอหรอก...แวะซื้อแถวนี้ก็ได้”

“แต่ตัวยาอาจไม่แรงพอ...เดี๋ยวระหว่างทางไปสนามบินผมจะโทร.สั่งคนที่บ้านเอาไว้เขาจะได้หายเร็วขึ้น...คุณจำทางไปบ้านผมได้ใช่ไหม”

คำถามพื้นๆของอดีตแฟนหนุ่มทำให้หลินลู่หลานสะเทือนใจ อยากบอกว่าจำทุกอย่างเกี่ยวกับเขาขึ้นใจแต่ต้องฝืนใจพูดตรงข้าม “ขอโทษที...ฉันลืมไปแล้ว...รบกวนหมอเขียนลงกระดาษหรือส่งมามือถือฉันให้หน่อยแล้วกัน ส่วนจะไปไม่ไปเป็นอีกเรื่อง”

“คุณก็ยังรั้นเหมือนเดิม”