ตอนที่ 11
“เขาคงมาจากตระกูลใหญ่นะ ผิวพรรณดีดูไม่ใช่คนทำงานหนัก”
“อาอึ้มเป็นหมอดูหรือ...ส่งไห้ คุณต้องดีขึ้นนะ ...หายเร็วๆแล้วฉันมีเรื่องจะบอก”
อาอึ้มมองมาด้วยความสงสัย หลินลู่หลานถอนใจยาว ชั่งใจว่าควรเล่าเรื่องเจ้าหญิงนิทราที่ตนเห็นในอพาร์ตเมนต์ของอดีตแฟนหนุ่มให้อีกฝ่ายฟังดีหรือไม่...
เหมยนอนไม่หลับเพราะคิดไม่ตกเรื่องเจียอิง กลัวใจลูกสาวคนเดียวจะทำเรื่องไม่ดีหักหาญน้ำใจหมอโซว...ผู้มีพระคุณที่ช่วยเหลือพวกเธอให้พ้นจากความยากลำบาก แต่ไม่กล้าพูดตรงๆต้องตะล่อมถาม
“ม้าถามหน่อย ลูกกับหมอมีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า”
เจียอิงสะดุ้งเล็กน้อยตามประสาพวกมีชนัก ติดหลังแต่ยังพยายามเก็บอาการ
“ฉันยังคุยกับเขาปกติดีนะม้า”
“ลูกยังรักหมออยู่ใช่ไหม”
“ม้า...ม้าก็เห็นนี่ว่าฉันกลับมาหาเขา มาพาเขาไปเที่ยวไปพักผ่อน ไปอยู่ด้วยกัน”
อาการหลบตาของลูกสาวทำให้เหมยมั่นใจว่าอีกฝ่ายปิดบังบางอย่างจึงอยากเตือนสติ
“ม้าเป็นห่วงลูก...ถ้าไม่รักเขาก็ไม่ควรไปหลอกเขา เล่นกับไฟวันนึงไฟมันจะกลับมาเผาผลาญตัวลูกเองนะ”
คำเตือนของแม่ไม่ได้ทำให้เจียอิงสำนึก ตอกเสียงห้วน “ขอบใจที่แช่งฉัน แต่ไม่ต้องกลัวไปหรอกม้า ชีวิตเราที่ผ่านมาสอนฉัน ฉันไม่ปล่อยให้ไฟมาเผาฉันคนเดียวหรอก!”
ooooooo
ฟู่กุ้ยพาสุ้ยไถ่ไปพักที่อพาร์ตเมนต์หรูแห่งหนึ่ง สุ้ยไถ่กวาดตามองรอบๆด้วยความพอใจ
“ผมโชคดีเช่าห้องนี้ได้ คอนโดฝั่งนี้สูงกว่าอพาร์ตเมนต์ฝั่งตรงข้ามทำให้มองเห็นชัด เฮียเหลียงให้ผมตั้งกล้องไว้ ตรงจุดนี้สามารถมองไปที่ห้องนั้นได้ถนัดพอดี”
สุ้ยไถ่เดินไปดูตรงหน้าต่างเห็นวิวเป็นอพาร์ตเมนต์ของหมอโซวมีผ้าม่านปิดไว้อย่างมิดชิด
“ห้องที่แกเคยเข้าไปนั่นหรือ”
“ใช่ครับ...วันไหนโชคดีเขาเปิดม่านนายก็คงจะได้เห็นเธอ”
“แล้วแกเคยเข้าไปที่นั่นอีกไหม”
ฟู่กุ้ยส่ายหน้า “หลังจากถ่ายรูปวันนั้นแล้วผมก็ไม่กล้าโผล่ไปอีกเลย...กลัวพวกมันจำได้ นายต้องการเห็นอะไรในบ้านนั้นอีกหรือนอกจากผู้หญิงคนนั้น”
“ฉันรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้แต่ฉันต้องการรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในบ้านหลังนั้น วันนี้เขามีแขกมาจากเมืองไทย ผู้หญิงที่หน้าเหมือนคนที่แกถ่ายรูปเอาไว้”
“ฝาแฝดหรือครับ”
สุ้ยไถ่ไม่ตอบแต่ตัดบทเสียงเรียบ
“ฉันอยากรู้ความเป็นไปของผู้หญิงคนที่เพิ่งมาถึงกับหมอเฉินโซวนั่นทุกระยะ...แกทำได้ไหม”
หลินลู่หลานตัดสินใจเล่าเรื่องเจ้าหญิงนิทราในอพาร์ตเมนต์หมอโซวให้อาอึ้มฟัง
“ฉันเจอผู้หญิงของเขา ผู้หญิงในรูปถ่ายในกระเป๋าสตางค์ของเขา”
“อั๊วไม่เชื่อว่าโลกมันจะกลมขนาดนั้น ตอนเด็กลื้อชอบฟังนิทาน ตอนโตลื้อชอบเล่านิทาน”










