ตอนที่ 11
คำพูดแซวของเพื่อนรักไม่ได้ทำให้หมอโซวเขินแต่สีหน้าเครียดกว่าเดิมจนจีซานผิดสังเกต
“มีอะไรหรือเปล่าวะ”
หมอโซวคิดหนัก ชั่งใจพักใหญ่ก่อนตัดสินใจเล่าให้เพื่อนฟัง
“เขาวางแผนจะฆ่าฉัน”
“พูดอะไรของแก เขารักแก ก็แกบอกว่าเขากลับมาเพราะจะแต่งงานกับแกไม่ใช่หรือ”
จีซานพูดตามที่รู้มาตลอด หมอโซวถอนใจยาว “มันเหมือนจะใช่แต่ไม่ใช่...ฉันรักเขามากจนรู้เท่าทันว่าเขาคิดอะไรอยู่ เวลานี้ฉันหมดประโยชน์แล้ว เขาถึงต้องการกำจัดฉัน”
“แกมันท่าจะบ้าไอ้หมอ”
“เขาคงพาฉันไปฉลองบนเรือ...ในเรือจะมีเขา ฉัน...และกัปตันเรือ”
หมอโซวพูดด้วยสีหน้าปวดร้าว จินตนาการถึงแผนของเจียอิงที่พยายามคิดมาตลอดทั้งคืน
“เราจะมีความสุขกันที่สุดแล้วเขาก็จะกลับเข้าฝั่งโดยไม่มีฉัน...ทำไมจีซาน...แกไม่เชื่อฉันหรือ”
“เฮ้ย! แล้วแกจะปล่อยให้เรื่องเป็นอย่างนี้หรือ อย่าบอกนะว่าแกจะยอมตายเพื่อความรัก”
“แล้วแกคิดว่าฉันควรทำอย่างนั้นไหม”
คำถามของเพื่อนรักทำให้จีซานพูดไม่ออก ทั้งสงสารและเห็นใจแต่ไม่รู้จะช่วยยังไง...
ooooooo
ฟานแม่บ้านเก่าแก่บ้านเทียนซั่งไม่ได้มาตามซุนหลิงกลับบ้านแต่แวะมาเยี่ยมเยียนและถามไถ่สารทุกข์สุกดิบของเด็กสาวตามคำสั่งสุ้ยไถ่ที่ให้ไว้ก่อนบินไปฮ่องกงเมื่อวันก่อน
ซุนหลิงรอจนเสร็จงานจึงพาหงกับฟานไปกินข้าว หงมีท่าทางเกรงอกเกรงใจอย่างเห็นได้ชัดเพราะรู้ดีว่าแม่บ้านเก่าแก่เป็นคนของเหลาไท่ผู้มีพระคุณของตนกับลูกสาว ฟานเห็นดังนั้นก็พยายามชวนคุยเพื่อคลายบรรยากาศ
“นายคนใหญ่กับซุนหลิงเขาเป็นไม้เบื่อไม้เมากัน เจอทีไรได้ยินแต่เสียงทะเลาะ แต่ที่จริงเขาก็เป็นห่วงซุนหลิงนั่นแหละ...ก่อนไปฮ่องกงยังเตือนให้ฉันมาดู ดูเจ๊หงด้วยว่ามีอะไรขาดเหลือไหม”
“โอ๊ย...ขาดเหลืออะไรกันอาฟาน เท่าที่เหลาไท่และนายคนใหญ่ขนมาให้ก็ยังกินกันไม่หมดอยู่แล้ว เจ้าประคุณเอ้ย...ช่างมีน้ำใจกันเหลือเกิน แล้วเมื่อไหร่เหลาไท่จะกลับล่ะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน สั่งแค่ว่าให้นายคนใหญ่ติดต่อไปถ้ากลับมาแล้ว”
ชื่อสุ้ยไถ่ทำให้ซุนหลิงลอบเบ้หน้า อดไม่ได้จะค่อนแคะ
“เขาคงไม่กลับง่ายๆหรอกเจ๊ฟาน คงรอกลับพร้อมพี่อ้ายผิง อาเก้าบอกฉันว่าพี่อ้ายผิงไปฮ่องกงเหมือนกัน”
“จริงเหรอ...ไม่เห็นนายคนใหญ่พูดถึงนะ
ว่าคุณหนูใหญ่ไปด้วย”
“อาเก้าบอกวันก่อนให้คนรถพาไปส่งสนามบินแต่เช้า เขาคงนัดกันไปเที่ยวมั้ง ระวังเหอะเจ๊ฟาน...
อีกหน่อยเขาแต่งงานกันพี่อ้ายผิงก็จะมาเป็นคุณหนูใหญ่บ้านเทียนซั่งอีกคนนึง”










