สวยซ่อนคม

“หืม...อาอึ้มว่าฉันโกหกงั้นหรือ”

ถามจบก็หมุนตัวไปคว้ากระเป๋าสตางค์ของส่งไห้ หยิบรูปถ่ายหญิงสาวคนรักของเขาให้ดู

อาอึ้มดูรูปแล้วถามลอยๆ “เมียเขาหรือ”

“ไม่รู้...แต่คงเป็นคนที่สำคัญกับเขามาก มันแปลกที่ว่าฉันเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้ที่บ้านหมอแต่เขานอนเป็นผักปลาไม่รู้เรื่อง ที่แปลกยิ่งกว่านั้นนะ ตอนฉันเอายาเสร็จแล้วมาขึ้นรถเมล์ ฉันเจอหมอขับรถกลับมากับผู้หญิงหน้าตาเหมือนกับผู้หญิงคนนี้อย่างกับฝาแฝด”

หลินลู่หลานเล่าเรื่องที่ประสบเป็นฉากๆ อาอึ้มนิ่งฟังอย่างตั้งใจแต่ยังทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ

“อึ้มจะหาว่าฉันแต่งเรื่องอีกละสิ...ฉันก็แปลกใจ อะไรจะจุดไต้ตำตอขนาดนี้ ผู้หญิงที่หมอชอบชื่อเจียอิงกับผู้หญิงของเขาชื่ออ้ายผิง แต่ผู้หญิงสองคนนี้หน้าเหมือนกัน...มันเป็นไปได้ยังไง”

ooooooo

ปริศนาเกี่ยวกับเจียอิงและอ้ายผิงใกล้คลี่คลายเต็มที ซุนหลิงไม่รู้เรื่อง วุ่นวายช่วยแม่ทำงานในร้านเสริมสวยของเจ๊เฮียงอย่างขะมักเขม้นเรียกลูกค้าประจำให้แวะเวียนมาไม่ขาด เจ๊เฮียงชอบใจมาก เปรยกับหงยิ้มๆ

“สำคัญจริงลูกสาวลื้อนี่ พอกลับมาช่วยลูกค้าก็เข้าชนิดหัวกระไดไม่แห้ง ไปอยู่ตึกฝรั่งนึกว่าจะเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อไปซะแล้ว อยู่นั่นคงจะเหงาคงเบื่อล่ะสิ”

“แค่มาติวหนังสือกับน้อง ไม่กี่วันก็คงกลับ”

หงบอกไปตามที่รู้ เจ๊เฮียงคงเชื่อตามนั้นหากจะไม่เห็นฟานยืนอยู่หน้าประตูร้าน

“กลับวันนี้แล้วละมั้ง”

ซุนหลิงหันมองตามแล้วเบิกตาโพลง ไม่คิดมาก่อนว่าแม่บ้านเก่าแก่บ้านเทียนซั่งจะมาที่นี่...เช้าวันเดียวกันที่อพาร์ตเมนต์หมอโซว

ที่ฮ่องกง...เจียอิงตื่นเช้ามาโทร.หาสุ้ยไถ่ด้วยความคิดถึง สุ้ยไถ่ชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นชื่อเธอบนมือถือ กระนั้นก็ยอมรับสาย

“อรุณสวัสดิ์น้องอ้ายผิง”

“ทำอะไรอยู่คะ คิดถึงพี่สุ้ยไถ่จัง กี่โมงแล้วคะที่นั่น”

สุ้ยไถ่ตอบโดยไม่คิด “จะแปดโมงแล้วครับ”

“อุ๊ย...พี่สุ้ยไถ่อยู่ฮ่องกงหรือคะ”

เจียอิงย้อนถามขำๆ ไม่ได้คิดมากแต่กลับทำให้สุ้ยไถ่ชะงัก เฉไฉกลบเกลื่อน

“ถ้าบอกว่าใช่ล่ะน้องจะทำยังไง”