สวยซ่อนคม

สุ้ยไถ่ส่งฟู่กุ้ยสะกดรอยอ้ายผิงแต่คลาดกับเธอหวุดหวิดที่สถานีรถไฟใต้ดิน นายคนใหญ่ตระกูลปึงเจ็บใจมากตัดสินใจปลอมตัวบุกอพาร์ต-เมนต์หมอโซวด้วยตัวเองแต่อ้ายผิงก็กลับมาก่อนเขาเลยต้องถอยไปตั้งหลัก

เจียอิงในคราบอ้ายผิงรู้สึกคุ้นตาชายหนุ่มที่เจอหน้าห้องหมอโซวอย่างบอกไม่ถูก แต่ไม่ทันสะระตะหรือฉุกใจก็ต้องหัวเสียเมื่อเหมยเล่าว่ามีคนแปลกหน้าเข้ามาในห้องระหว่างที่เธอกับหมอโซวไม่อยู่

“แล้วม้าให้เข้ามาได้ยังไง ถ้าเกิดไปเห็นนังอ้ายผิงนอนอยู่อย่างนั้นแล้วเรื่องเกิดแดงขึ้นมาเราจะซวยกันทั้งหมด”

“ถึงให้เข้ามาม้าก็ระวังอยู่ ไม่มีใครรู้หรอก...มีช่างมาซ่อมแอร์กับญาติคนไข้หมอที่มาเอายาก็แค่นั้นแหละ”

“นั่นล่ะ...ม้าไม่ควรให้ใครเข้ามาเลยด้วยซ้ำ ต้องไม่มีใครรู้ว่าฟังอ้ายผิงมันนอนอยู่ที่นี่!”

“ต่อไปม้าจะระวังไม่ให้ใครเข้า”

“ฉันถึงบอกไงว่ามันถึงเวลาที่ต้องส่งมันกลับบ้านเก่าได้แล้ว ขืนอยู่ต่อไปมีแต่เสี่ยงจะทำพวกเราหายนะ”

“แกจะทำอะไรกับคุณหนูใหญ่”

“โธ่ม้า...มันสมควรจะตายมานานแล้ว!”

พูดจบก็สะบัดหน้าเข้าห้อง เหมยได้แต่มองตามหน้าเครียด อยากห้ามลูกสาวแต่ก็รู้ว่าคงทำไม่สำเร็จ...

ซุนหลิงเดินไปส่งฟานที่บ้านเทียนซั่งและถือโอกาสเล่าเรื่องตนถูกอ้ายผิงจับขังเมื่อหลายวันก่อน

“ฉันไม่กล้าเล่าให้ม้ากับอาเหมยฟัง กลัวเขาตกใจและจะห้ามไม่ให้ไปที่นั่นอีก...ฉันทิ้งอาปาไม่ได้”

ฟานตบอกผาง “ตายแล้ว! ถ้าไม่ใช่เธอบอกฉันคงไม่เชื่อ คุณหนูใหญ่กล้าทำเรื่องร้ายๆอย่างนี้ได้ยังไง เธอเป็นน้อง แต่ก่อนเขารักเธอมากใครๆก็รู้ ถ้าเป็นฉัน...ฉันจะดีใจมากที่มีคนช่วยม้าของตัวเอง ซุนหลิง...ต่อแต่นี้ไปเธอต้องระวังให้ดีนะ เขาอาจทำอะไรร้ายๆกับเธอยิ่งกว่านี้อีกก็ได้”

“จ้ะ...ฉันจะระวัง”

ooooooo

หลังแยกกับฟานหน้าบ้านเทียนซั่ง ซุนหลิงก็แวะไปนวดและฝังเข็มให้พ่อที่บ้านอันซินเหมือนเคย แต่วันนี้ไม่เหมือนวันที่ผ่านมาเพราะจู่ๆเจ้าสัวฟังก็ขยับนิ้วได้!

เก้ายืนมองอยู่ด้วยกระโดดกอดคอซุนหลิงด้วยความดีใจสุดขีด

“อั๊วไม่นึกเลยว่าจะมีวันนี้เลยจริงๆคุณหนู”

“อืม...ไม่นานอาปาต้องยกแขนยกขาได้ ฉันมั่นใจ...ยังไม่มืดเลยวันนี้”

“ดีแล้ว...คุณหนูจะได้รีบกลับ”

ซุนหลิงพยักหน้ารับรู้ก่อนอดไม่ได้ถามเรื่องพี่สาวคนละแม่

“นี่อาเก้า...บอกฉันหน่อยพี่อ้ายผิงไปฮ่องกงทำไม”