สวยซ่อนคม

“ไม่มีอะไรที่ไม่สบายใจเลยค่ะ ใครทำผิดก็ต้องว่าไปตามผิด...ม้าทำถูกแล้ว”

เซียะเนี้ยสะอึกเพราะลึกๆก็รู้แก่ใจว่าทำไม่ถูก เสียนเสียอีกไม่คิดมาก ยิ้มกว้างเมื่อเห็นท่าทีน้องสาว “กลับจากเมืองนอกนี่น้องเปลี่ยนไปเยอะยังกับไม่ใช่อ้ายผิงคนเดิม พี่ล่ะกลัวเธอจะโกรธม้าที่ทำร้ายน้องสุดที่รักของเธอเสียอีก”

“ไม่หรอกค่ะ ยังไงเขาก็เป็นคนอื่น”

อ้ายผิงตอบเสียงเรียบ อาการนิ่งสงบ ไม่โวยวายอย่างที่เคยนึกกลัวจนเซียะเนี้ยกับเสียนอดประหลาดใจไม่ได้ กระนั้นก็ไม่วายแก้ตัวแกนๆเพราะไม่อยากให้อ้ายผิงคาใจ

“ที่ม้าให้มันกับแม่กับน้องออกจากบ้านก็เพราะอาปาหาเงินไม่ได้แล้ว หลายปากหลายท้องเราเลี้ยงไม่ไหว เราไม่ได้มีเงินเยอะเหมือนเมื่อก่อน”

คำแก้ตัวของเซียะเนี้ยไม่ได้ทำให้เจียอิงในคราบอ้ายผิงแปลกใจนัก แต่คำบอกเล่าเรื่องอาการป่วยของเจ้าสัวฟังต่างหากที่ทำให้เธอหลุดปากถาม “อาปาเป็นอะไรหรือคะ”

“อะไร...นี่น้องพูดตลกหน้าตายแบบนี้เป็นด้วยหรือ อาปาก็ยังนอนเป็นอัมพาตอยู่เหมือนเดิมน่ะสิ”

คำตอบของเสียนทำให้เจียอิงในคราบอ้ายผิงชะงัก ก่อนรีบทำหน้าสลด

“ขอโทษทีน้องไม่ได้ตั้งใจ...แล้วอาการเขาเป็นยังไงบ้างล่ะคะ...”

ooooooo

คำบอกเล่าเรื่องอาการป่วยเป็นอัมพาตของเจ้าสัวฟังทำให้เจียอิงในคราบอ้ายผิงสาแก่ใจมากแต่เก็บอาการได้ดีและไม่รอช้าแวะไปเยี่ยมเจ้าสัวฟังในห้องพัก เก้า พ่อบ้านเก่าแก่ คนสนิทของเจ้าสัวฟังลุกยืนต้อนรับและถือโอกาสรายงานอาการป่วยของเจ้านายกับคุณหนูใหญ่ของบ้านอันซิน

“ผมเข้ามานอนเป็นเพื่อนนายทุกคืนล่ะครับ นายคงดีใจถ้ารู้ว่าคุณหนูกลับมาแล้ว นายรอคุณหนูทุกวันเลย”

“งั้นหรือ...ฉันก็คิดถึงอาปาทุกวันเหมือนกัน...ไม่ได้เจอกันนาน อาเก้าสบายดีนะ”

“ครับ...คุณหนูไม่อยู่มีอะไรหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไป”

“อย่างเรื่องที่แม่ไล่น้าหงออกจากบ้านใช่ไหม”

“นั่นก็เรื่องนึง...อาเหมยก็หอบลูกไปคนนึงแล้วก็เกิดเรื่องซ้ำรอยกับอาหงอีก...นายช่วยใครไม่ได้สักคน”

แววตาของอ้ายผิงแข็งกร้าว ความแค้นที่ฝังลึกทำให้พลั้งปาก

“ถ้าอาปาอยากจะช่วยจริงๆทำไมจะช่วยไม่ได้ ทำไมถึงปล่อยให้คุณ...เอ๊ย...ม้าออกคำสั่งอยู่คนเดียว อาปากล้าจะมีเมียเล็กเมียน้อยได้แต่อาปาไม่เห็นจะกล้าปกป้องใครสักคน ไล่เขาไปแล้วเขาจะไปตกระกำลำบากยังไงก็ไม่สนใจ”

น้ำเสียงดุดันและคำพูดกระแทกแดกดันผิดวิสัยอ้ายผิงคุณหนูใหญ่ของบ้านทำให้เก้าเอะใจ

“คุณหนูใหญ่เองก็ดูเปลี่ยนไปนะ”