สองนรี

ศานต์กลับถึงห้องพักต้องแปลกใจที่เจออาตม์กับสองรอท่าอยู่ เธอไม่เห็นพี่สาวกลับมาด้วยก็ถามหา

“คุณหนึ่งคงอยู่ให้กำลังใจเพื่อนอีกนาน น่าจะกลับค่ำ ผมว่าอย่าเสียเวลารอเลยมีอะไรฝากผมไว้ก็ได้”

“สองไม่มีธุระอะไรสำคัญหรอก แค่อยากมาเยี่ยมพี่หนึ่ง”

“งั้นพี่กับคุณสองกลับก่อน แล้วจะแวะมาเยี่ยมวันหน้า”

“ถ้าพี่จะมาโทร.มานัดดีกว่าครับ เพราะบางครั้งคุณหนึ่งอาจไม่สะดวก”

อาตม์พยักหน้ารับคำ พาสองกลับไป ศานต์มองตามเชื่อว่าสองมาถึงนี่คงไม่ได้แค่มาเยี่ยม

น่าจะมีอะไรมากกว่านั้น รีบโทร.หาหนึ่ง แต่บังเอิญเธอปิดเสียงและปิดโหมดสั่นทำให้ไม่ได้ยินเสียง

สายเรียกเข้า อีกทั้งเธอมัวแต่นั่งใจลอยคิดถึงเรื่องราวในอดีต เสียใจน้ำตาไหลกับการกระทำแย่ๆของตัวเอง ที่หนักสุดดูเหมือนจะเป็นเหตุการณ์ที่เธอมีอะไรกับพ่อเลี้ยง จนทำให้แม่เสียใจต้องเข้าโรงพยาบาล สุดท้ายท่านย้ายไปอยู่กับสอง

“เพราะฉันคนเดียว ชีวิตพังก็เพราะฉัน” หนึ่งสำนึกผิดคิดจะแก้ตัว จากนั้นไม่นานเธอแวะไปหาแม่ที่แกลเลอรี บอกว่าเป็นห่วงท่านมาก ปรียาให้เธอเอาตัวเองให้รอดก่อนดีกว่า ทำอะไรไว้ระวังกรรมตามสนอง

“ใช่ มันมาเร็วเหลือเกิน มันกำลังเล่นงานหนึ่ง...แม่ ป๊ามาหาแม่บ้างหรือเปล่า”

“แกพูดถึงมันทำไม”

“หนึ่งกลัวป๊าจะมากวนใจแม่”

ปรียาหมดเวรหมดกรรมกับเสี่ยถาวรแล้ว

ไม่ขอรับรู้อะไรทั้งนั้น ถ้าหนึ่งจะมาพูดเรื่องนี้ก็ให้กลับไปดีกว่าตนไม่อยากฟัง หนึ่งย้ำกับแม่ถ้าเสี่ยถาวรมาง้อห้ามคืนดี ห้ามกลับไปอยู่กินกับเขาเด็ดขาด

ปรียาเข้าใจผิดคิดว่าที่เธอเตือนเพราะหึงหวงเสี่ยถาวร เธอปฏิเสธว่าไม่ใช่ ที่เธอเตือนเพราะเป็นห่วงแม่จริงๆ

“หนึ่งจะไปแล้วแม่ หนึ่งอาจไม่ได้เจอแม่อีก แม่ดูแลตัวเองนะ” กำชับเสร็จหนึ่งขยับจะไป ปรียาร้องเรียกไว้

“หนึ่ง...แกรีบไปหาหมอซะ ฉันอยากให้แกหาย” แม้ปรียาจะยังไม่ให้อภัยกับสิ่งที่หนึ่งกระทำ แต่ก็ยังเป็นห่วงลูกอยู่ หนึ่งรู้สึกดีที่แม่เป็นห่วงยิ้มให้ท่านก่อนเดินจากไป...

ในเวลาต่อมา หนึ่งกลับถึงห้องพัก ศานต์ที่รอคอยอยู่เห็นเธอกลับมาก็ดีใจรีบเข้าไปถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง ทำไมไม่รับสาย เขาเป็นห่วงเธอมาก หนึ่งขอโทษด้วยพอดีปิดเสียงโทรศัพท์ตอนปลอบใจเพื่อน พอจะโทร.กลับมาหาเขาแบตฯดันหมด ศานต์อยากรู้ว่าเพื่อนของเธอเป็นอย่างไรบ้าง ดีขึ้นหรือยัง

“ดีขึ้นแล้วค่ะ เขาเจอทางออกแล้ว เขารู้แล้วว่าชีวิตยังมีค่า ยังมีคนที่รักเขามาก เขาจะไม่ทำให้ใครเสียใจอีกแล้ว” หนึ่งตอบตามความรู้สึกของตัวเองไม่ได้เกี่ยวกับใครทั้งนั้น แล้วโผกอดศานต์ร้องไห้

“ศานต์คะ ตั้งแต่เราอยู่ด้วยกัน เรายังไม่ได้ไปฮันนีมูนเลย หนึ่งอยากไปเมืองนอก ไปไหนก็ได้ไปให้ไกลๆ แล้วเราไปตั้งครอบครัวอยู่ที่โน่น เราจะอยู่ด้วยกัน อยู่ในโลกของเรา มีแค่เราสองคนคุณว่าไงคะ”

“ผมอยู่ที่ไหนก็ได้ ขอแค่มีคุณ” ศานต์กอดหนึ่งตอบ เธอดีใจที่เขารักเธอ ตั้งใจจะไปตั้งต้นชีวิตใหม่ที่เมืองนอกกับเขา หนีจากโลกเดิมๆ และปล่อยวางเรื่องแม่

ooooooo