สองนรี

คุณใหญ่บอกไม่เห็นจะแรงตรงไหน ที่พูดมาทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องจริง แล้วแดกดันคุณน้อยว่าเป็นน้องสาวของเธอแท้ๆแต่กลับทำตัวเป็นเห็บพันธุ์เดียวกับ

ยัยสอง แถมถูกมันล้างสมองอีกต่างหาก คุณน้อยเถียงว่าตัวเองมีสมองคิดเองได้

“เหรอ...ตั้งแต่เด็กเธอมันอ่อนปวกเปียก ไม่มั่นใจตัวเองจะทำอะไรก็วิ่งหายัยสอง พี่สองคะพี่สองขาช่วยน้อยด้วย เธอยังไม่รู้ตัวอีกเหรอแทนที่ยัยสองจะเสียเงินจ้างคนมาทำงานก็หลอกใช้เธอมาฝึกงานเป็นขี้ข้ารับใช้”

สองพี่น้องเปิดฉากโต้เถียงกัน คุณน้อยต่อว่าคุณใหญ่ว่าที่ตนไม่เคยไปปรึกษาเวลามีปัญหาเพราะคุณใหญ่ไม่เคยฟังตนเอาแต่สนใจเรื่องของตัวเองไม่เคยทำหน้าที่พี่สาวแสนดีสักครั้ง คุณใหญ่ไม่พอใจผลักน้องเซถลา สองรีบเข้าไปประคอง พลางถามคุณใหญ่ว่ามาที่นี่ต้องการอะไร เธออยากให้สองเลิกยุ่งกับอาตม์

“เราเคยคุยเรื่องคุณอาตม์จบแล้ว สองขอไม่คุยด้วยนะคะ” สองตัดบทเสร็จประคองคุณน้อยออกไป

คุณใหญ่ไม่พอใจที่สองเดินหนีรีบเดินตาม

ooooooo

ที่หน้าทางเข้าแกลเลอรี พะวงดาวถือตะกร้าใส่กับข้าวโดยมีป้าแขหอบอีกสองตะกร้าตามมาด้านหลัง หันมาเร่งป้าแขให้ตามมาเร็วๆ ป่านนี้สองหิวแย่แล้ว

“ดาว เมื่อกี้พี่ว่าตาพี่ไม่ฝาด พี่เห็นรถคุณใหญ่จอดอยู่”

พะวงดาวใจคอไม่ดีกลัวคุณใหญ่จะมาอาละวาดสองอีก เร่งฝีเท้าเข้าไปข้างใน...

คุณใหญ่ไล่ตามสองที่ประคองคุณน้อยจนทัน ประกาศกร้าวคราวนี้จะไม่ยอมให้หนีอีกแล้ว เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง สองเหลืออดมองอีกฝ่ายเขม็ง

“คุณใหญ่แน่ใจนะคะว่าอยากคุยกับสองเรื่องคุณอาตม์ คุณใหญ่ต้องรับความจริงให้ได้นะคะ” ท่าทางพร้อมเผชิญหน้าของสองทำให้คุณใหญ่ชะงัก ปรียาซึ่งอยู่ในครัวได้ยินเสียงเอะอะรีบตามมาดู ในเมื่อคุณใหญ่อยากรู้เรื่องอาตม์ สองตัดสินใจเล่าให้ฟัง

“หลังเลิกงานคุณอาตม์แวะมาหาสองค่ะคุณอาตม์ขอให้สองช่วยสอนถ่ายภาพ คุณใหญ่อยากรู้อะไรอีกคะคุณใหญ่ถามสองได้เลยค่ะ ถ้าจะถามว่าคุณอาตม์รักสองหรือเปล่า สองตอบแทนคุณอาตม์ไม่ได้ค่ะ แต่ถ้าถามถึงความรู้สึกของสอง...สองรักคุณอาตม์ค่ะ รักมากด้วย คุณใหญ่สงสัยอยากรู้อะไรอีกคะ ถามสองได้เลย”

คำพูดของสองทำเอาคุณใหญ่เจ็บแปลบใจพูดไม่ออก ปรียาเห็นสองสาวหน้าตาเคร่งเครียดถามสองว่ามีอะไรกัน เธอไม่อยากให้แม่กังวลใจ จึงบอกว่าไม่มีอะไรคุณใหญ่แค่แวะมาทักทายแล้วกำลังจะกลับ คุณใหญ่ไม่พอใจที่สองหักหน้าจ้องมองด้วยความเกลียดชัง คุณน้อยไม่อยากให้มีปัญหากันอีก ปรี่ไปหาพี่สาว

“พี่ใหญ่กลับเถอะค่ะ น้อยไปส่ง” คุณน้อยจับมือคุณใหญ่จะพาออกไป เธอสะบัดมือน้องออก มองปรียาสลับกับสองด้วยสายตาเย้ยหยัน

“เธอมันเก่งได้แม่ เขาว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น แม่เป็นอย่างไร ลูกก็เป็นอย่างนั้น”

“คุณใหญ่กำลังพูดถึงอะไรคะ”

“ก็อาชีพของแม่เธอไง แม่เธอสอนมารยาจับผู้ชายให้เธอ”

“สองขอเถอะค่ะ คุณใหญ่อย่าก้าวร้าวล่วงเกินคุณแม่ของสอง”

“ทำไม...ฉันพูดอะไรผิด ก็แม่เธอเคยเป็นโสเภณี”