สองนรี

สายวันถัดมา อาตม์เดินเข้ามาในแกลเลอรี เห็นสองกำลังทำงานศิลปะอยู่ กวาดตามองหาปรียาว่าอยู่แถวนั้นหรือเปล่า เป็นจังหวะที่สองหันมาเห็นเขาพอดีก็ยิ้มทักทาย

“คุณแม่คุณอยู่หรือเปล่าครับ”

“คุณแม่ออกไปซื้อของค่ะ ถ้าคุณอยากเจอคุณแม่รอสักครู่นะคะ”

“ผมมีเรื่องจะเล่าให้คุณฟังเกี่ยวกับนายสินธพและคุณหนึ่ง ผมไม่อยากให้คุณแม่คุณรู้เรื่องนี้”

“เรื่องสำคัญมากเหรอคะ”

“จากการสอบปากคำแฟนของสินธพ เธอให้การว่าเขาติดเชื้อเอชไอวี”

สองตกใจกับเรื่องที่ได้ยิน นึกเป็นห่วงพี่สาวตัวเองขึ้นมา หากสินธพเป็นเอดส์ พี่หนึ่งซึ่งเคยคบหากับเขาอาจติดเชื้อนี้ด้วย...

ฝ่ายหนึ่งนั่งหน้าเครียดดูข่าวออนไลน์ในไอแพด เป็นข่าววิสามัญฯสินธพ ไม่อยากรับรู้เรื่องนี้เพราะรู้สึกผิดที่ไม่ช่วยเขา แล้วพานนึกถึงตอนที่เขามาต่อว่าว่าติดเชื้อเอดส์จากเธอ

“ธพติดจากอีก้อย ไม่ได้ติดจากหนึ่ง” หนึ่งยังคงปฏิเสธว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับตัวเอง ศานต์เข้ามาเห็นเธอนั่งหน้าเครียดถามว่าคิดอะไรอยู่ มีเรื่องไม่สบายใจเล่าให้เขาฟังก็ได้ เธอฝืนยิ้มจับมือเขาไว้

“หนึ่งกำลังนั่งคิดว่าถ้าหนึ่งเปลี่ยนไป หนึ่งไม่ได้ดีอย่างที่คุณคิด คุณจะยังรักหนึ่งไหม”

“คำถามนี้ตอบยากจัง ผมไม่รู้ว่าจะรักคุณนานแค่ไหน แต่ตอนนี้ผมรักคุณ ผมมีความสุขที่ได้อยู่กับคุณ แล้วผมก็อยากอยู่อย่างนี้ด้วยกันไปนานๆ” ศานต์จับมือ หนึ่งขึ้นมาจูบ เธอรู้สึกดีและอบอุ่นใจมีความสุข

“ผมต้องไปแล้วล่ะ คุณอยากกินอะไร เย็นนี้ผมซื้อเข้ามา”

“คุณจะไปไหนคะ”

“ผมมีคุยงานกับเพื่อน ผมสร้างกิจการของผมเอง เป็นธุรกิจของเรา ผมอยากสร้างหลักประกันให้คุณ”

“ขอบคุณนะคะศานต์ ขอบคุณที่รักหนึ่ง” หนึ่งพูดจบจูบศานต์เป็นรางวัล

“แล้วเจอกันจ้ะ” ศานต์โบกมือลาหนึ่งก่อนเดินออกจากห้องพัก เธอมองตามดีใจที่เขารักเธอ คิดจะวางมือจากการทำร้ายคนอื่นและสร้างครอบครัวกับเขา...

สองยังคงคุยกับอาตม์เรื่องของสินธพอยู่ที่แกลเลอรี เธออดเป็นกังวลไม่ได้ ถ้าสินธพติดเชื้อ พี่สาวของเธอก็มีโอกาสรับเชื้อนี้ด้วย อาตม์หวังว่าหนึ่งจะป้องกันตัวเองอย่างน้อยด้วยการใช้ถุงยางอนามัย

“ฉันก็อยากให้เป็นอย่างนั้น แต่เท่าที่เห็นพฤติกรรมของพี่หนึ่ง...พี่หนึ่งมีความเสี่ยงสูงมากค่ะ พี่หนึ่งเปลี่ยนคู่นอนและเคยมีเซ็กซ์หมู่ ในภาวะที่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ เป็นไปได้ยากที่จะมีสติป้องกันตัวเอง สองอยากให้พี่หนึ่งตรวจหาเชื้อ ถ้าพบเชื้อได้เร็วกินยาต้าน ควบคุมไม่ให้มีโรคอื่นแทรกซ้อน พี่หนึ่งก็ใช้ชีวิตได้ปกติ”

อาตม์เห็นด้วยกับความคิดของสองที่จะพาหนึ่งไปตรวจ จังหวะนั้นปรียากลับมาจากตลาดพอดีได้ยินเสียงทั้งคู่คุยกันแต่จับใจความได้ไม่ครบถ้วน ถามว่าใครไม่สบายเป็นอะไรหรือ สองอึกอักคิดคำตอบไม่ทัน อาตม์จึงช่วยแต่งเรื่องกลบเกลื่อน

“เอ่อ ผมครับ เช้านี้ตื่นมาตัวรุมๆเหมือนจะมีไข้ครับ”

“คุณอาตม์เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ ให้สองพาไปหาหมอไหม”